De Siciliaanse erfenis

Recensie van:
De Siciliaanse erfenis
Auteur:
Louise Douglas
De eerste roman van Louise Douglas – The Love of my Life – verscheen in 2009 in haar geboorteland Groot-Brittannië. Sindsdien schreef ze dertien romans, waarvan twee – Missing You (2010) en The House by the Sea (2020) – een RNA-prijs (Romantic Novel of the Year Award) wonnen. The Secrets Between Us werd in 2012 door de Richard and Judy Book Club gekozen als beste zomerboek. Haar meer recente boeken zijn psychologische mysteries, waar af en toe gothic-achtige elementen in zitten.
The Lost Notebook, de eerste roman in de serie over het Toussaint Detective Agency, die zich afspeelt in Bretagne, stond zes weken op nummer 1 in de Britse Amazon Kindle charts.
Louise woont met haar gezin op het platteland van Somerset, vlakbij de stad Wells. Als ze niet aan het schrijven is, wandelt ze vaak met haar geliefde border collie, Luna, door de Mendip Hills of de Somerset Levels. Ze houdt van het platteland en van álle dieren. Louise zet zich dan ook in voor de bescherming van de natuur. Ook houdt ze van schilderen, pottenbakken, geschiedenis en tuinieren.
Vertaald door:
Meta Gemert
Oorspronkelijke titel:
The house by the sea
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van uitgeverij Van Maaskant Haun en Meta Gemert in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour, nadat ik de door Marijo Bakker op FB BoekenWurmen georganiseerde winactie won.
Uitgeverij:
Van Maaskant Haun
Genre:
Historische psychologische thriller
Cover en flaptekst:
Donkere wolken boven een bergketen aan zee. Een wit-roze villa ligt aan de zee. Fraaie bouwstijl. Mooie bosschages en bomen eromheen. Ik ben nieuwsgierig wie er wonen. De cover afbeelding en de kleuren zijn prachtig op elkaar afgestemd.
Een hartverscheurende en heftige flaptekst die mij gelijk de adem benam toen ik m las.
Mooie tekst:
Krijgen de spoken uit het verleden eindelijk rust?
Quote:
I
Ik was net de honden aan het uitlaten op het pad langs de Avon, toen mijn zus Martha me belde om me te vertellen dat Anna DeLuca was overleden.
Het was april. Het was fris, het was eb en ik was alleen. De honden snuffelden aan het gras dat langs het pad groeide en terwijl ik de telefoon tegen mijn oor hield luisterde ik naar Martha die beschreef hoe mijn voormalige schoonmoeder in een zonovergoten kamer in een hospice in Zuid-Londen vredig was ingeslapen. Tijdens het gesprek zag ik een donkerharige, slanke jongen naar me toe fietsen. Hij was veertien of vijftien. Het had Daniel kunnen zijn. Ik deed een stap opzij om hem te laten passeren. Hij ging op de pedalen staan om de fiets beter in evenwicht te houden, boog zich over het stuur, en knikte naar me als bedankje.
Hij droeg een schooluniform: opgerolde hemdsmouwen, een trui om zijn middel geknoopt, zwarte schoenen met beschadigde neuzen, modder op de knieën van zijn broek. Zijn wangen waren rood van inspanning. ‘Het was een mooie kamer,’ zei Martha, ‘en Cece zei dat het personeel ontzettend aardig was. Ze zei dat het een mooie dood was. De hele familie was er.’ Ik keek naar de rug van de jongen, die van me wegfietste. De trui wapperde achter hem aan.
‘Edie’? vroeg Martha. ‘Heb je gehoord wat ik zei?’
Ik had haar graag verteld over de jongen die op Daniel leek, maar ik wist dat ze dan het gezicht zou trekken dat ze altijd trok als ik melding maakte van iets wat me aan mijn zoon deed denken. Al kon ik het niet zien, dan nog wist ik dat ze het deed. Er viel een stilte tussen ons. Martha verwachtte dat ik zou zeggen dat ik het jammer vond van Anna’s dood of dat ik haar zou vragen mijn condoleances aan Cece over te brengen, maar ik kon het niet. Ik kon het gewoonweg niet opbrengen om te zeggen dat dit zo het beste was, of dat een een einde was gekomen aan Anna’s lijden, of een ander cliché. Ik had tien jaar lang aan mijn haat tegen Anna gewerkt en de wond was diep en bloederig. Ik kon nu moeilijk iets aardigs over haar zeggen.
Het verhaal:
Na de dood van hun zesjarige zoon, Daniel, is het huwelijk van Edie en Joe op de klippen gelopen. Edie heeft het verlies van haar zoon nooit kunnen verwerken en zit vol wrok jegens haar ex-man, maar vooral jegens haar ex-schoonmoeder, Anna DeLuca, die zij de schuld geeft van Daniels dood.
Wanneer Anna sterft en in haar testament blijkt te hebben bepaald dat Edie en Joe het huis op Sicilië erven – Villa della Madonna del Mare – is dat voor Edie het bewijs dat Anna zich zelfs over haar graf nog met haar leven bemoeit.
Met grote tegenzin reist Edie naar Sicilië. Ze wil de villa zo snel mogelijk verkopen, maar de zaken lopen anders dan ze zich in haar wildste dromen had kunnen voorstellen.
Mijn leesbeleving:
Met veel genoegen kijk ik terug op het lezen en recenseren van het boek Het verdwenen dagboek van auteur Louise Douglas.
Ik begon dan ook met veel enthousiasme aan het lezen van haar boek De Siciliaanse erfenis. Toch benam de flaptekst me gelijk de adem.
Ik kreeg flashbacks naar het verlies van onze zoon van tien jaar terug. Weliswaar onder totaal andere omstandigheden maar toch herkende ik en voelde en doorleefde ik de gevoelens van Edie alsof het mijzelf betrof. Eerst wilde ik het verhaal niet lezen omdat het me zo’n pijn deed. Want het verliezen van een kind is alsof je binnenste uit je wordt gescheurd zonder verdoving.
Maar toch ben ik dit boek gaan lezen. Omdat ik benieuwd was hoe Edie en haar ex met de dood van hun zoon omgegaan waren. Ik was op zoek naar herkenning. Hoe ouders zich tot elkaar verhouden en waarom? En dat bleek een uitstekende keuze.
Louise Douglas beschrijft op zo’n tast en voelbare wijze zo intens, onderhuids gaande wijze over de levens van Edie en Joe. Met metaforisch mooie zinnen. Met een uitstekende beeldende en filmische schrijfwijze.
Het aanvankelijke knetterende vuurwerk tussen Edie en Joe. Hun oorspronkelijke diepgewortelde liefde voor elkaar die warm en vurig was nu uitgedoofd en kil aanvoelend. Als blikken konden doden waren ze er beide niet meer geweest.
De kracht van dit verhaal zit ‘m in het feit dat Daniels lot lange tijd mysterieus blijft. Vermengd met heftige gebeurtenissen op Sicilië, niet alleen in het heden maar ook in het verleden vormt dit een ijzersterk verhaal. Ik volgde echt in de kielzog van de gedetailleerd uitgewerkte personages. Ik vond ze zeer geloofwaardig. Ook de setting het eiland Sicilië vond ik adembenemend mooi. Ik ben er nooit geweest maar door dit verhaal voelde ik de hitte van de Italiaanse zon op mijn huid, rook ik de geuren van Sicilië, proefde de rijke smaken van de Italiaanse keuken en hoorde ik alles.
Het spirituele in dit verhaal vond ik ongelooflijk emotioneel en troostend. Voorzichtig helend. Ook ik ben zeer spiritueel ingesteld en droom vaak de toekomst of ik ontmoet er overleden dierbaren.
Ik geloof dat onze zoon daarboven is en zich veilig waant in de armen van de Eeuwige. Gewiegd en getroost door de engelen. Spelend in de Hemelse tuinen met andere sterrenkinderen. Maar het gemis blijft. Maar mijn man en onze oudste dochter zijn na het overlijden nog hechter met elkaar geworden. Maar ik herkende ook veel in de beleving van het geleden trauma van Edie en Joe. Die uit vrouwelijk en mannelijk perspectief. Hoe je daar je weg in vindt met vallen en opstaan. De PTSS was ook zeer accuraat en herkenbaar beschreven.
Ook de vele intriges, giftige jaloezie, gevaar uit onverwachte hoek en de stapsgewijze ontrafeling van goed verborgen geheimen vond ik magistraal verwerkt in dit verhaal. De spanning die overal in doorsijpelt. Heftige maar actuele thematiek als femicide en huiselijk geweld, homofobie en verwaarlozing.
De hoofdstukken zijn kort maar allemaal krachtig. Eenmaal begonnen met lezen leg je dit boek erg moeilijk weg. In de plot komt alles samen. Emotioneel hoe zij van voorbij zich verhouden tot hen die hier nog zijn. Alle verhaallijnen komen mooi bij elkaar.
Ik lees en recenseer graag meer van Louise Douglas.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan deze blogtour.
Met dit diepgaande, reflecterende maar ook geloofwaardige verhaal.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
De kilte en leegte van verlies, de brandende diep vretende bittere wrok worden gaandeweg opgewarmd door de Siciliaanse zon.
Stapje voor stapje wint cupido opnieuw terrein. Worden stemmen die zwegen opnieuw gevonden. Wordt de mentale verdoofdheid en hersenmist weggetrokken. Kijken ogen elkaar opnieuw door een roze bril aan. Worden krachten en gedachten gebundeld. Wordt een schimmig verleden blootgelegd, hetgeen een wervelwind aan gebeurtenissen ontketent maar resulteert in het succesvol oplossen van een cryptische puzzel. De hemel wordt een plek op aarde.