Ontspoord

Recensie van:
Ontspoord
Wie niet weg is, is gezien
Auteur :
Met Het CARPA Complot maakte Heleen van den Hoven (1959) in 2019 haar thrillerdebuut bij De Crime Compagnie. Het boek kreeg lovende recensies en NBD Biblion noemt haar de ‘Jan Terlouw voor volwassenen’. Eerder verschenen bij De kleine Koning enkele kinderboeken van haar hand, en de avonturenroman Halverwege (2015), onder het pseudoniem Helen Dool.
In 2020 verscheen Heleens tweede thriller: De speelgoedman. Deze onvoorspelbare pageturner staat op de longlist voor de Hebban Thrillerprijs. In mei 2021 verscheen Het tango algoritme uit, een heerlijke thriller vol onverwachte moves en geheimen.
Heleen laat zich graag inspireren door bijzondere locaties, of dat nu de Maeslantkering is of een oude monumentale begraafplaats. Ze schrijft in uiteenlopende genres en heeft een liefde voor spanning en avontuur. Van huis uit is Heleen docent. Na het behalen van het tweedegraads diploma Beeldende Vorming en de omscholing tot docent Kantoorautomatisering, bestond haar werk grotendeels uit schrijven en vormgeven: handleidingen, lesmateriaal, cursussen. Door haar liefde voor typografie en vormgeving startte ze in 1999 De kleine Koning, waarin ze als ‘boekmaker’ aan de gang ging. Ze publiceerde zelf enkele kinderboeken, maar besloot algauw dat boeken maken leuker was dan ze verkopen.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van De Crime Compagnie in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij:
De Crime Compagnie
Genre:
Thriller
Cover en flaptekst:
Een coupé in een trein. Een knuffelbeertje. Achtergelaten omdat het vergeten is of omdat diegene elk moment weer terug kan komen. Waar gaat de trein naartoe? Een nieuwsgierig makend beeld.
Een spannende en mysterieuze flaptekst.
Quote:
Harriet
De trein rijdt langs de berghelling en versnelt. Een vakwerkhuis schiet voorbij, een weide met koeien. De stammen van dennenbomen die eerder nog een rij verticale lijnen waren, vervagen tot een bruingroen waas. Na de bocht worden de bergen aan de overzijde zichtbaar, de besneeuwde toppen daarachter, en dichterbij de spoorbrug. Het duurt niet lang voor de wielen over de brug ratelen. Kort daarna mindert de locomotief snelheid, de trein duikt omlaag, de helling af, waar hij het zwarte gat van een tunnel ingaat. In de duisternis is de kring van licht die de koplamp tegen de wanden van de grot tekent, het enige teken dat de trein vooruit gaat. Een flauwe bocht, dan is in de verte een lichte cirkel te zien, een rond blauw gat dat langzaam groter wordt, het einde van de tunnel.
Onverwacht schuift iets voor het gat. Een stem klinkt: ‘Nee, Loco!’
Voor het einde van de tunnel verschijnt een glimmende, amberkleurige bol met de zwarte pupil van een kattenoog. Het oog maakt plaats voor een steeds groter wordende kattenneus. Ook die verdwijnt, net als een enorme klauw die zich verschrikt terugtrekt voor de aanstormende trein. Te laat. Abrupt kantelt het beeld tot het stil blijft staan op een scheefliggend stuk rails, met daarachter de vage contouren van een raam en een wegsprintende kat. Het beeld gaat een moment op zwart, maar schakelt al snel over naar een andere camera. Acht van de dertien wagons zijn ontspoord, en een klagend gemiauw geeft aan dat ook de kat niet ongeschonden uit de strijd is gekomen.
‘Is hij gewond?’
De toeschouwers verdringen zich boven het beeldscherm van mijn telefoon. Ik ben de enige klant in Coffee Conscious en de eigenaar en de dienstdoende barista hebben de toonbank verlaten om mee te kijken. Even zijn ze niet in Berkeley in Californië, maar in het huis van de Trainman op een ander continent.
De camera zoomt uit en geeft een bovenaanzicht van het dal, waar de treinwagons kriskras over de rails liggen. Waar is die kat heen?
‘Nee, ik wil de kat zien,’ zeg ik, alsof ik daarmee de app zou kunnen beïnvloeden.
‘Liever een kat dan een vent, hè, Harriet?’ zegt de barista.
De camera zwaait opzij en toont het blonde achterhoofd van de modelbouwer van het emplacement die de kat in zijn armen neemt en zorgvuldig de neus van het dier inspecteert.
‘Klotekat,’ zegt hij, maar zijn stem klinkt warm. ‘Je weet toch dat je hier niet mag lopen.’
Ik versta een aardig woordje Nederlands, omdat ik jarenlang een Nederlandse pleegmoeder heb gehad, maar gelukkig verschijnen zijn woorden ook naar het Engels vertaald in beeld.
De kat miauwt. Dat wordt niet ondertiteld.
Het verhaal:
Nique raakt in de ban van een mysterieuze youtuber. Zijn kanaal is verslavend, maar ze kan niet verklaren wat ze zo interessant aan hem vindt. Tegen alle logica in besluit ze hem te gaan zoeken.
Haar vriendin Harriet, een briljante hacker, vertrouwt het niet. Ze volgt Nique via een online opsporingsdienst. Maar zij is niet de enige die meekijkt… Hoe dieper Harriet graaft, hoe duidelijker het wordt: dit is levensgevaarlijk. Kan ze haar vriendin nog redden, voordat hun levens compleet ontsporen?
Mijn leesbeleving:
Nog niet eerder las ik een boek van Heleen van den Hooven. Maar ik werd zeer aangenaam verrast.
Een onder je huid kruipend verhaal. Je niet loslaten voordat de laatste halte in zicht is.
Wat ik ook erg sterk vond was dat het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van drie personen: Harriet, Nique en Luuk. Bij de eerste twee wordt er verteld vanuit de ik vorm waardoor ik heel sterk het idee had dat ik tegenover de dames zat en dat zij rechtstreeks hun verhaal aan mij vertelden. Ik zag ze, voelde wat zij voelden, ik hoorde hun stemmen. Door de beeldende en filmische schrijfstijl werd dat nog meer versterkt.
De gedeelten met Luuk zijn in de verhalende vorm maar daardoor niet minder sterk. Nu en dan schakelt het verhaal nog met een mysterieuze gebruikersnaam. Iemand die alles lijkt te kunnen zien en volgen. Die stukken benamen me de adem omdat het gevoel van je eigen privacy is geen privacy heel sterk werd. The whole world is watching you dat gevoel. Dit verhaal is daardoor zeer actueel in deze tijden van AI en apps die personen en gezichten kunnen herkennen.
Ook de wereld van hackers is zeer actueel. En of ze etisch of niet etisch opereren legaal of illegaal met the white of the black hat. Dit verhaal doet me ook sterk denken aan het boek Dit is Gomorrah geschreven door Tom Chatfield. En dan met name de gedeelte met het hacken en hoe dat in zijn werk gaat.
Ik leerde Nique, Harriet en Luuk uitermate goed kennen qua karakter en waar ze vandaan kwamen. Hun verleden en heden en de toekomst waar zij naar onderweg waren. De een via de digitale snelweg, de ander via talloze treinsporen en de ander die iedere beweging via die treinsporen volgt.
Nadat ik begonnen was met lezen kon ik het boek moeilijk wegleggen. De spanning was er continu en van zeer hoog niveau. Eerst begrijp je als lezer de connectie niet tussen de diverse personages. Maar verleden en heden passen steeds beter in elkaar en dan zie je het complete plaatje. Net als je denkt everybody happy now dan gaat het verhaal verder.
De overgangen tussen heden en verleden hadden wat mij betreft duidelijker mogen zijn. Maar het doet niets af aan het ijzersterke, sterk gefundeerde verhaal. Een verhaal dat slechts je zintuigen beroerd. Wat je beroert van je kruin tot in je tenen.
Geen tijd om achterom te kijken maar om je vege lijf te redden vooruit blijven kijken en continu voorop proberen te blijven want als je ingehaald wordt is het te laat. Aanvankelijke vijanden blijken vrienden. Vrienden blijken wolven in schaapskleren. Alhoewel de digitale wereld al heel ver is blijft het uiterst ingewikkeld om keihard iets te bewijzen. Alles kan zomaar weer digitaal gemanipuleerd worden. Dat is beangstigend dat de ware agressors zich continu kunnen verschuilen en onschendbaar blijven.
Een kat-en-muisspel dat zijn weerga niet kent ontketent zich. Verleden haalt het heden in. Het waarom wordt ontrafeld. Keuzes met desastreuze gevolgen. Nieuw leven dat ontkiemde. Dat mocht groeien en gekoesterd werd. Geliefd, gezien, gewaarborgd en gedragen weggerukt uit een vertrouwde wereld naar bestemming onbekend. Ontspoorde levens, de honger naar geld. Geld dat meer waard blijkt dan een leven. Hartverscheurend, macaber, gitzwart en meedogenloos.
Als alle seinen op rood staan en de klap met vernietigende kracht volgt dan blijkt een doekje voor het bloeden niet te helpen. Ik voelde verdriet en rouw. Tot de laatste letter hield ik hoop dat alles goed zou komen op het eindstation. De plottwists zijn subliem en zetten mij continu op het verkeerde been. Lieten me niemand vertrouwen. De plot was meedogenloos en de waarheid deed pijn.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Graag lees ik meer van Heleen van den Hoven. Wat een ongekend schrijftalent.
Personages die geloofwaardig en levensecht op mij overkwamen zodat ze een band met opbouwen. Ze gingen actief de dialoog met elkaar aan. Ze maakten een ontwikkeling door die je eerst niet voor mogelijk hield. Ze durven uit hun eigen schaduw te stappen omdat de hunkering naar antwoorden te groot is.
Prachtig de opbloeiende liefde die ontstond in gitzwarte krochten waar het daglicht niet scheen te komen. Om vervolgens het vertrouwen bij elkaar te vinden om eeuwige trouw te zweren. Cupido zijn missie geslaagd.
Ook haakt het in op de actualiteit. Wat blijft er nog over van iemands (schijn) veiligheid zelfs als je je huis tot een veilige veste maakt. Wat is privacy nog waard? Wat staat ons nog te wachten?
Bedankt dat ik je verhaal mocht lezen Heleen van den Hoven.
De Crime Compagnie en Sarina Boontjes hartelijk dank dat ik mee mocht doen aan de blogtour.