De geesten die niet langer zwegen

Recensie van:
De geesten die niet langer zwegen
Auteur :
Roxanne Borgman
Roxanne Borgman (1990) is geboren en getogen Alkmaarder. Tijdens haar studie Nederlandse literatuur en cultuur is ze zich steeds meer gaan verdiepen in haar geboortestad. Dit resulteerde in een debuut waarin Alkmaar het decor vormt.
Momenteel is ze werkzaam als journalist. Vanwege haar achtergrond als maatschappelijk werker trekken persoonlijke en maatschappelijke verhalen haar aandacht. Zij schrijft verhalen die niet alleen amuseren, maar ook aanzetten tot nadenken. Wat mensen drijft, waarom ze doen wat ze doen, is een kernthema in Roxannes werk. Als maatschappelijk betrokken schrijver schroomt zij niet om in haar romans ook kritisch in te spelen op maatschappelijke thema’s, want, zo stelt Roxanne, fictie is bij uitstek een medium waarin we de wereld om ons heen beter kunnen leren begrijpen.
Roxanne debuteert bij BOEK10 2023 met haar fantasyroman Levenslang in de Toren. In deze roman komen vragen aan bod als: wat betekent vrijheid als je niet jezelf kunt zijn? Hoe ver ga je om iemand te helpen als je daardoor een levenslange gevangenisstraf riskeert? En wat als je door wie jij bent, door hoe jij bent geboren, niet wordt gezien als mens?
Levenslang in de Toren laat zien wat er gebeurt als één paramilitaire organisatie zoveel macht heeft, dat ingrijpen consequenties heeft. Wat de gevolgen zijn van een systeem waarin een bepaalde groep mensen wordt opgejaagd en levenslang opgesloten. Maar ook hoe mensen in een gepolariseerde samenleving proberen om nader tot elkaar te komen en wederzijds begrip te vinden.
Publicaties bij GP:
BOEK10 – Levenslang in de Toren (2023)
De geesten die niet langer zwegen (2025)
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van Godijn Publishing voor mijn recensie en deelname aan de blogtour o.l.v. Hanneke Simons
Uitgeverij:
Godijn Publishing
Genre:
Novelle
Cover en flaptekst:
Een zwarte cover met blauwtinten. Een jongen kijkt van mij weg. Achter hem een woontoren/flat. De cover intrigeert mij en nodigt tot lezen uit.
De flaptekst is intens en hartverscheurend.
Het verhaal:
Wanneer Rafiqs pleegbroer en beste vriend Vinnie onverwacht sterft, gaat de politie uit van zelfdoding. Maar Rafiq gelooft dat er meer aan de hand is en verdenkt Vinnies ex-vriendin Natalina. Als zij weigert antwoorden te geven, wendt hij zich tot zijn buurvrouw Lani: een kluizenaar en getalenteerde sjamaan die contact kan leggen met de doden. Zullen de antwoorden Rafiq de rust brengen die hij zoekt, of blijft hij voor altijd verstrikt in zijn rouw?
In 2023 verloor de auteur een goede vriend aan zelfdoding. Schrijven was een van de manieren om dit verlies te verwerken. Deze novelle is een poging daartoe. In De geesten die niet langer zwegen gebruikt Roxanne de kracht van literatuur en het bovennatuurlijke om het onderwerp zelfdoding op een laagdrempelige manier bespreekbaar te maken.
100% van de royalty’s gaat naar Stichting 113 Zelfmoordpreventie.
Mijn leesbeleving:
De beklemmende, verdrietige en radeloze sfeer van dit verhaal voelde ik gelijk. Hoe verloren je je voelt na het plotselinge overlijden van een dierbare door zelfmoord.
Vanuit het perspectief van de nabestaande Rafiq word je vanaf de eerste letter dit verhaal ingezogen. Talloze keren ben ik begonnen met deze recensie en ook weer gestopt. Ik kon mijn gevoelens over dit boek slecht uiten in woorden.
De vastberadenheid van Rafiq om antwoorden te krijgen is tast en voelbaar. Zijn benadering van Lani, de sjamaan, toont hoe diep de liefde voor zijn pleegbroer Vinnie zit. Rafiq neemt geen genoegen met de conclusie van de politie. Hij zoekt naar de redenen die Vinnie gehad moet hebben om de regenboog brug over te steken. Wat dreef hem over de rand?
Het perspectief vanuit de nabestaande en zijn gepassioneerde zoektocht raakten me diep. De connecties van Lani met de mensen uit het hiernamaals vond ik fascinerend en leerzaam. Dit vond ik geloofwaardig. Door de beeldende schrijfstijl las ik dit boek niet maar ervoer ik het met mijn hele psyche en lijf.
Zelfmoord is een zwaar en beladen onderwerp en zit in de taboesfeer. Zelf worstel ik al jarenlang met mentale problematiek. Ik kon me dus goed in Vinnie zijn gevoel en belevingswereld inleven. Dat vond ik ook best confronterend omdat het mijn eigen gevoelens en gedachten zo triggerde.
Ik heb moeten leren praten over de manier waarop ik de wereld om mij heen zie en ervaar. Vaak is deze wereld te overweldigend voor mij en trek ik dat mentaal slecht. Of dat komt door mijnenveld problematiek of door het feit dat ik Niet Aangeboren Hersenletsel heb dat weet ik niet.
Ik kan gevoelens en sfeer ervaren en voelen met alles wat ik in mij heb aan gevoel en denkvermogen. Ze filteren kan ik niet. Ze overweldigen me op de meest onverwachte momenten. Soms kan ik de hele wereld aan doordat ik een tomeloze energie heb maar op andere momenten bevind ik mij in een bodemloze put. Met een leeg en terneergeslagen gevoel. Te moe om iets te doen. Veel behoefte aan slaap en geen positiviteit voelen of zien.
Zelfmoord is nooit ondoordacht of egoïstisch. Het is een daad van wanhoop na een achtbaan aan emoties die iemand volledig opslokken en overspoelen waardoor er geen morgen meer bestaat die het waard is om voor te blijven. De dood biedt troost en rust. Gewiegd worden in de armen van de Eeuwige.
Door een zwaarbeladen onderwerp als zelfmoord op deze manier in een verhaal te gieten vind ik troostend, helende en hoopgevend. Het waarom en het uiteindelijke hoe worden intensief belicht en bespreekbaar gemaakt. De trein des levens rijdt vaak te snel en er is dan geen mogelijkheid om in te stappen en er op een volwaardige manier deelgenoot van te worden.
De antwoorden liggen daar wat niet met het blote oog waargenomen kan worden. Maar als we de tijd nemen om te kijken met andere ogen en te luisteren naar haarscherpe observaties dan is er veel meer mogelijk. We hebben beide kanten nodig om harmonie en balans te vinden.
Om de hartverscheurende, gruwelijke, intens verdrietige en onomkeerbare daden te begrijpen en ze niet te veroordelen of te bekritiseren. Misschien krijg je wel nooit een bevredigend antwoord op de waarom vraag. Ik was enorm blij dat Lani en Rafiq elkaar zo goed aanvoelden, steunden en begeleiden. Hartverwarmend en helend.
De inzichten die Rafiq kreeg, de rust in zijn ziel en zaligheid en het pad dat hij uitgestippeld zag om te gaan bewandelen. Nooit verwerk je dit, dat doe je met afval of geef je het een plaatsje, dat doe je met een pot pindakaas in de kast.
De rauwe randen zullen minder rauw worden, het verdriet zal zich temperen maar blijft bestaan. Niets zal ooit meer hetzelfde zijn. Ik kan het weten wat ik ben er talloze malen geweest. Ik heb er PTSS door opgelopen. Ook door het verlies van mijn meest dierbare bezit onze zoon.
De antwoorden op vragen komen niet vanzelf er moet daadwerkelijk zelfreflectie, het afpellen van je eigen identiteit en diepste zijn van oorsprong tot nu, omgevingsfactoren als zijnde een terugkerend contact met iemand of een emotionele verbintenis. Het is niet als zwaaien met een toverstaf en het is allemaal duidelijk. Dat proces is intens mooi in beeld gebracht.
De plot laat de lezer zelf nadenken maar laat ook de verhaallijnen samen komen.
Diepe buiging voor Roxanne hoe zij dit uitgewerkt heeft in een verhaal. Ik hoop van harte dat veel mensen dit boek gaan lezen en de waarde ervan in zien. Dat zij dit gaan delen met de mensen om hen heen. Dat verdient dit boek.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren
Gedetailleerd uitgewerkte personages die dit verhaal gezamenlijk dragen en mee de hoogte en de diepte innemen.
De personages gaan de dialoog met elkaar aan. Ze maken een ontwikkeling door. Eerst vastgeklonken in wanhoop en verdriet. Later tot (zelf) inzicht komend en vol plannen om de toekomst in te gaan.
De schrijfstijl is beeldend. De woorden in dit verhaal zijn tast en voelbaar. Dat begint al met het zeer indrukwekkende voorwoord.
Daarna word je als lezer ooggetuige van de levens van Vinnie, Rafiq, Lani, Natalina, mevrouw Shaw, mevrouw Park en de mensen van voorbij. Je blijft geboeid door lezen omdat je net als Rafiq antwoorden wilt vinden op het hoe, wat en waarom.
Wat is juist en wat niet dat is heel moeilijk en persoonlijk. Ik heb persoonlijk veel moeite (gehad) met mensen die tegen me zeiden ga bewegen daarvan krijg je endorfine en een gelukkig gevoel. Dat is bij mij nooit gelukt. Of de zon schijnt te dus jouw humeur is weer goed.
Of ga toch werken dan heb je aangename afleiding. Dan denk je er niet aan. Bij mij ging de filmrol aan gevoelens en beelden onverminderd door. Dat werkte bij mij niet. Ondanks alle zorg en begeleiding ben ik nog steeds zoekende. Als een firefly without a light.
Bedankt dat ik jouw boek mocht lezen en recenseren Roxanne Borgman.
Ik ga nu jouw boek Levenslang in de Toren lezen en recenseren en ik hoop dat je nog vele boeken gaat schrijven. Want ik lees en recenseer ze graag.
Hanneke Simons en Godijn Publishing hartelijk dank dat ik mee mocht doen aan de blogtour.