Prachtig geschreven

Dat Mathijs Deen goed kan schrijven had ik al ontdekt in zijn thrillers De Hollander en De Duiker en zijn non-fictieboek over de Wadden, maar ook in dit verhaal komt het opnieuw mooi naar voren. Het verhaal zelf vond ik inhoudelijk niet eens aantrekkelijk, maar door de mooie proza is het toch genieten.

Dit verhaal is samen te vatten met het gezegde “op elk potje past een deksel”. Zelfs als er in dat potje een barst zit en de deksel wat krom is. De hoofdpersonen zijn twee aandoenlijke, maar ook aparte figuren met heel afstotelijke eigenschappen. Het leven van “Wil” hangt van leugens, trauma en mentale problemen aan elkaar, Jan’s leven is vooral schrijnend eenzaam. En toch weten de twee elkaar te vinden en hebben ze het (tussen allerlei zinloze ruzies door) goed met elkaar.

De verfijnde schrijfstijl verdient 5 sterren, maar het ruwe verhaal met de bruuske personages wist me niet genoeg te boeien of raken. Dus ik kom uit op een beoordeling van ergens rond de 3.5 sterren.