Goed geschreven, maar lastig om me doorheen te worstelen

Een verhaal over chronisch ziek zijn met wat magisch realisme.

Hoofdpersoon Clay krijgt Q-Koorts en houdt daar chronische pijn en vermoeidheid aan over. Op dat moment scheidt zijn leven zich in “voor” en “na” de “grote koorts”. Ik heb weliswaar een andere chronische ziekte, maar het is allemaal zo herkenbaar. Het niet meer herkennen van je lijf, het compleet andere “rijk” waar je je in bevindt, behandelingen die averechts werken, het constante lijden en het verlangen om je lijf even te kunnen vergeten. De herkenbaarheid maakte het boek fijn om te lezen, maar ook heftig. Ik vergeet soms (gelukkig) hoe uitzichtloos mijn ziekte is. Dit boek confronteerde me er enorm mee. Daarom las ik het in kleine stukjes. Ik werd er te verdrietig van om lekker door te kunnen lezen, wat wellicht getuigt van hoe realistisch het geschreven is.

Waar ik een beetje van baalde was dat de hoofdpersoon heel onsympathiek was. Net als de andere zieke persoon, Marla. Het versterkt voor niet-zieke lezers wellicht het beeld dat chronisch zieke mensen gewoon zeuren of blijven hangen in verslagenheid. Liever had ik een verhaal gelezen van een leuker persoon, die ziek is geworden, maar verder geen enorme depri eikel is. Nu is het wellicht lastiger om medeleven te voelen voor de hoofdpersoon.

Hanna Bervoets schrijft dicht op de huid als het om handelingen of situaties gaat. Dry-needling, seks en het afzagen van een duim worden in geuren en kleuren beschreven, maar de personages daarentegen, bleven voor mijn gevoel toch wat vlak of op afstand. Wellicht omdat ze niets meer dan hun ziekte waren? Ik weet het niet precies. Maar het contrast tussen de voelbare situaties en de wat kale personages was groot.

Een lastig boek om een cijfer aan toe te kennen. Ik vind het een belangrijk werk, maar het gaf me geen leesplezier. 3 sterren dan maar.