Mooi geschreven verhaal vol van nare mensen en situaties

Ik moest even inkomen bij dit boek. Aanvankelijk komt Quinten heel sociaal ongemakkelijk over en eerder als een kind van 8 dan eentje van 16. Tijdens het stuk over de vliegreis had het iets ongemakkelijks om over hem te lezen. Als of zijn trauma en autistische trekjes een soort attractie waren. Ik dacht: Wordt het zo’n boek? Dan is het echt niks voor mij.

Maar eenmaal in Canada blijkt hij toch een vrij normale tienerjongen te zijn en steekt zijn normaalheid misschien ook wel extra af tegen het verschrikkelijk achterlijke gezin waar hij bij terecht komt. Het is zo duister en het gaf me stress om te lezen over de familie Decker en boer Fletcher. Wat een nare mensen! Ruth, Mike, de dominee en mevrouw Fletcher waren de enige lichtpuntjes. Vooral Quinten’s interacties met Ruth waren zo lief en aandoenlijk. Twee getraumatiseerde kinderen die bewust of onbewust wat liefde bij elkaar kwijt konden.

Hoewel het verhaal niet fijn was om te lezen, heeft de schrijfstijl me er wel doorheen gesleept. Het las vlot weg en zo nu en dan zaten er mooi gevonden stukjes in:

“..en zo stonden we enkele seconden naar elkaar te kijken. De veteraan en de jongen die op een onbekende missie ging.”

“Ik was al voor de wekker wakker en telde de tegels in het systeemplafond van de slaapkamer. Vierentwintig stuks grauwheid, verbonden door witte plastic randen deden mij denken aan de hokjes waarin ik geplaatst was door school, de kerk, een psychiatrische instelling, maar misschien nog wel het meeste door mijzelf.”

Het is een beetje een verhaal over het leven leven, ondanks de ellende die je op je bordje krijgt. Hier en daar miste ik wel wat meer details en gelaagdheid, maar al met al kwam ik toch tot een score van 3.5 ster.