Lezersrecensie
Een fantastische afsluiting van een prachtige serie!
‘Holywell Bay’ is het derde en helaas ook het laatste deel van de Cornwall-serie, een serie wat in mijn hoofd en in mijn hart blijft zitten, waarbij de personages zo realistisch zijn neergezet dat je geen afscheid van ze wil nemen en een serie waarbij je emoties alle kanten opvliegen omdat je alle gebeurtenissen zelf lijkt mee te maken. Was dat bij ‘Holywell Bay’ ook weer……? JA!! absoluut!! Wat een mooie, ontroerende en ook fantastische afsluiting is ‘Holywell Bay’!
Wat maakt het dan dat dit verhaal mij zo geraakt heeft….Ten eerste de prachtige omgeving van Cornwall. Zelf ben ik er nooit geweest, maar zo voelt het wel als je dit verhaal zo leest. Je ziet het landschap voor je, je ruikt de geur van de bloemen en je waant je op het landgoed. En dan de personages….jeetje wat een mooie mensen met een goed hart! Door de fantastische schrijfstijl van Esther voel je wat zij voelen, springen de tranen in je ogen als je leest over wat Courtenay (Court) allemaal heeft mee moeten maken, word je geïrriteerd als Ines en Court weer eens niet alles vertellen wat ze voelen en slaak je een zucht bij het lezen van de epiloog… het kan dan ook niet anders dan dat je iedereen in je hart sluit.
Hierboven staat al kort iets over wat ik van Esthers schrijfstijl vind, maar het is meer dan alleen fantastisch. Het is niet alleen dat het allemaal zo beeldend en puur geschreven is, maar er worden ook feitjes in gestopt waardoor het nog meer gaat leven en waardoor het meer is dan alleen maar een verhaal. Ondanks dat het toch wel over een zwaar onderwerp gaat, voelt dat totaal niet zo. Dit komt ook door de luchtigheid die Esther er in weet te stoppen, niet alleen door de omschrijving van de natuur, maar ook door de woordgrapjes en de humor die er in verwerkt zijn.
‘Holywell Bay’ is een mooi, warm en ontroerend verhaal, wat zich afspeelt in een prachtige omgeving, wat met veel gevoel is geschreven en waarbij de diepgang ervoor zorgt dat je het niet droog houdt. Een absolute aanrader om te gaan lezen!
“Iedereen mankeert wel iets. Soms zichtbaar, soms onzichtbaar. Niemand is perfect”.
Dankjewel lieve Esther dat ik dit prachtige verhaal 2 keer mocht lezen voor je! Hopelijk kunnen we nog heel lang genieten van jouw heerlijke schrijfstijl!
Wat maakt het dan dat dit verhaal mij zo geraakt heeft….Ten eerste de prachtige omgeving van Cornwall. Zelf ben ik er nooit geweest, maar zo voelt het wel als je dit verhaal zo leest. Je ziet het landschap voor je, je ruikt de geur van de bloemen en je waant je op het landgoed. En dan de personages….jeetje wat een mooie mensen met een goed hart! Door de fantastische schrijfstijl van Esther voel je wat zij voelen, springen de tranen in je ogen als je leest over wat Courtenay (Court) allemaal heeft mee moeten maken, word je geïrriteerd als Ines en Court weer eens niet alles vertellen wat ze voelen en slaak je een zucht bij het lezen van de epiloog… het kan dan ook niet anders dan dat je iedereen in je hart sluit.
Hierboven staat al kort iets over wat ik van Esthers schrijfstijl vind, maar het is meer dan alleen fantastisch. Het is niet alleen dat het allemaal zo beeldend en puur geschreven is, maar er worden ook feitjes in gestopt waardoor het nog meer gaat leven en waardoor het meer is dan alleen maar een verhaal. Ondanks dat het toch wel over een zwaar onderwerp gaat, voelt dat totaal niet zo. Dit komt ook door de luchtigheid die Esther er in weet te stoppen, niet alleen door de omschrijving van de natuur, maar ook door de woordgrapjes en de humor die er in verwerkt zijn.
‘Holywell Bay’ is een mooi, warm en ontroerend verhaal, wat zich afspeelt in een prachtige omgeving, wat met veel gevoel is geschreven en waarbij de diepgang ervoor zorgt dat je het niet droog houdt. Een absolute aanrader om te gaan lezen!
“Iedereen mankeert wel iets. Soms zichtbaar, soms onzichtbaar. Niemand is perfect”.
Dankjewel lieve Esther dat ik dit prachtige verhaal 2 keer mocht lezen voor je! Hopelijk kunnen we nog heel lang genieten van jouw heerlijke schrijfstijl!
1
1
Reageer op deze recensie