Mijn terugkeer naar de hel

Deze recensie verscheen eerder op Koukleum.nl.

In haar vorige boek ‘Mijn leven in de hel’ kregen wij een kijkje in het leven van Sarah Forsyth en kon je lezen hoe Sarah op de Amsterdamse wallen terecht kwam en uiteindelijk uit deze hel weet te ontsnappen. Dat boek heb ik echt met verbijstering gelezen. Niet beseffende dat het er zo aan toe gaat in een land als Nederland.

Nu is Sarah Forsyth terug met haar nieuwe boek waarin ze terug naar Amsterdamse wallen gaat om lotgenoten te helpen. Hier was ik natuurlijk ook erg nieuwsgierig naar. Ik kon dan ook niet wachten tot ‘Mijn terugkeer naar de hel’ aan de beurt was, op onze nog-te-lezen-lijst.

Toen ik begon met lezen merkte ik dat Sara veranderd was. Ze is in het verhaal geen slachtoffer meer, maar ze zet zichzelf, voor mijn gevoel, neer als iemand die alles ‘beter’ weet. Dit ging mij al snel storen en dit gevoel hield ik eigenlijk het hele verhaal en dit vond ik erg jammer. Je merkte dat dit verhaal meer over andere slachtoffers ging en niet over Sarah zelf. Hierdoor bleven voor mij de emoties weg en was het verhaal een beetje vlak.

Ik ben wel van mening dat Sarah echt duidelijk wil maken in wat voor benaderde positie de slachtoffers van mensenhandel zich bevinden. Dit is natuurlijk goed om dit bespreekbaar te maken. Maar op een bepaald moment heeft ze echt een dwingende toon en hier ben ik persoonlijk niet zo van gecharmeerd en hierdoor begon ik mij steeds meer aan haar te irriteren en dit kwam het lezen van dit boek helaas niet ten goede.

Pas toen ik de eerste honderd pagina’s voorbij was, werd het verhaal enigszins interessant, maar dit was voor mij te laat. Op een bepaald moment heb ik me echt door het verhaal heen moeten worstelen en dat heb ik eigenlijk nooit met verhalen over dit soort onderwerpen.

Helaas wist het verhaal mij niet te grijpen, iets waar ik zelf best verbaasd over ben, aangezien ik haar eerste boek verslonden heb.