Een boek dat je doet nadenken en onder je huid kruipt

Acht mensen die elkaar totaal niet kennen en bijna geen verwantschap hebben komen vast te zitten in een school. Na een luide knal wordt aangeraden om binnen te blijven. De deuren en ramen moeten gesloten blijven. De ramen afgeschermd. Daarna geen bericht meer. Niemand weet wat er aan de hand is. Alle contact met de buitenwereld zijn ze kwijt. Allen komen zo in een wereld van voedselratsoenering en isolatie terecht. We zien het verhaal door de ogen van Merel. Hoe langer ze afgeschermd zijn van de wereld, hoe meer spanningen er in de groep komen bovendrijven.

Ik heb dit boek heel graag gelezen. Je wil weten wat er met de personages gebeurd, je wil weten waarom ze vast zitten… Dat doet lezen. Tevens worden deze personages door Bervoets krachtig neergezet. Met haar psychologisch sterke karakters geeft ze een beeld van hoe mensen die in het nauw gedreven worden kunnen veranderen. Bervoets zet verder ook aan tot nadenken. Heel vaak tovert ze met zinsnedes die de spijker op de kop slaan. Vaak zijn deze ook zeer maatschappijkritisch. Ze doet ze je nadenken over je social media gebruik, je strandvakantie in Tenerife… Door de situaties die geschetst worden in het boek komt dit ook niet over als klagen of zeuren. Het is een verhaal dat onder je huid kruipt en waar je even stil bij moet staan.

Enige minpunt is de toewerking naar het einde. Heel het boek is vlot te lezen en leest dan ook als een trein. Naar het einde toe stopt dit tempo abrupt en is het soms worstelen om een pagina gelezen te hebben. Het verhaal wordt ook steeds warriger.