Ruw, zoals het leven soms kan zijn

We keren in dit verhaal terug naar Aalst in de jaren 80. De donkere jaren 80 getekend door werkloosheid en angst. Daar baadt Danny een videotheek uit. Een plaats waar alle lage van de bevolking binnenvallen en waar Danny zijn eigen leven achter kan verschuilen. Elke dag staat hij tussen de muffe videocassettes te kijken naar het volk wat passeert samen met zijn vriend Barry. Ondertussen is er veel tijd voor na te denken. Danny denkt na over het leven dat kreunt van de onzekerheid en eigenlijk met haken en ogen aan elkaar hangt. Alles wordt bijenkast gehouden voor zijn diepe en onlosmakelijke verliefdheid op zijn vrouw.

De schrijver heeft zijn jeugd beleefd in de jaren 80. De donkere sfeer die deze jaren kleurden is op te merken in de verschillende bladzijdes en alinea’s. Hiervoor kiest hij ook voor de perfecte setting. Een grauwe videotheek waar het een komen en gaan is van verschillende individuen staat in goed contrast met het miserabele leven van het hoofdpersonage. Het taalgebruik die Keyaert hanteert is ruw en zonder franjes maar ook dit ligt in de lijn van het verhaal, het ruwe leven van Danny zoals het is. Toch passeren er regelmatig knappe zinsnedes, zeker als Danny de liefde voor zijn voor, die hij innerlijk diep koestert, beschrijft.

Het komen en gaan van de verschillende personages zorgt voor amusante dialogen vol met grappige anekdotes. Humor en een cynische kijk op de zaken zit op bijna elke pagina van dit boek. Hierdoor leest het boek ook zeer vlot. Enkel laat de schrijver me toch wat in het ongewisse. Ongetwijfeld was het niet de bedoeling van hem om enige betekenis te geven aan het verhaal maar ik miste de essentie. Na het lezen van het verhaal dacht ik echt: wat heb ik nu eigenlijk gelezen? Desondanks blijft het een prima verhaal dat nogmaals eens weergeeft dat het leven niet altijd een ponykamp is.