Een boek dat uitnodigt tot reflectie

Het leven is soms saai. Voor veel mensen wordt het een sleur. Sommige zijn zelfs zo ontevreden dat ze zich helemaal uit hun huidige leven willen onttrekken. De personages in dit verhaal komen tot die laatste conclusie. Ze richten samen een leefgemeenschap op: “Vrijstaat Lux”. Ze hopen zo hun etiket die de maatschappij hen omgebonden heeft af te werpen. Vrijstaat Lux moet een plaats zijn waar eenheid telt en niemand alleen staat. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn maar zoals vaak in verhalen is het dan ook te mooi om waar te zijn. De zelfgecreëerde hemel binnen Vrijstaat Lux begint langzaam aan te veranderen in een hel waar ieders idealen uiteindelijk toch de kop beginne uitsteken.

De schrijver brengt het boek op een levende manier naar voren. Op den duur begon ik zelfs te geloven in Vrijstaat Lux als een ontvluchting van onze soms drukke en harde maatschappij maar het verhaal doet me snel uit deze bevreemdende was komen. De schrijfstijl en taalgebruik is zoals het leven is. Zacht en gemoedelijk wanneer nodig maar vooral ook scherp, ruw en vit wanneer nodig. De schrijver neemt geen blad voor de mond. Vaak is er ook een licht maatschappij kritische toon op te merken

Dit alles maakt Vrijstaat Lux een bijzonder menselijke vertelling die uitnodigt tot reflectie maar vooral het gevoel geeft dat het leven toch niet zo slecht als we soms denken.