Ik was graag te gast in de nacht

Nachtgids gaat over Mellie, die vooral veel leegte voelt. Haar werk, haar leven, haar relatie… alles loopt stroef. Op een nacht vindt ze rust in het donker wanneer ze door het stadsbos wandelt. Ze start een groepering, organiseert nachtwandelingen, zet een glimwormenreservaat uit en laat straatverlichting doven. Haar initiatief oogst succes, maar al snel ook veel kritiek. Tijdens een van de nachtwandelingen vinden ze een bewusteloze vrouw terug.

Nachtgids is een roman die veel geeft. In de eerste plaats vooral stof tot nadenken. Want inderdaad: kan er hier en daar niet gewoon een lampje minder branden? Of maakt dat onze straten net onveiliger voor onze geliefden, voor onze kinderen? Moeten we onze dieren niet beter beschermen en de natuur herstellen waar dat kan? Moeten we soms niet op de stopknop durven drukken en het leven een andere richting op sturen? Op zoek gaan naar onze eigen versie van nachtlopen? Moeten we, net als het hoofdpersonage, niet wat meer verbinding zoeken? Dat is alleszins iets wat ik uit het boek meeneem.

Het is ook een roman die ontzettend veel mooie zinnen en woorden schenkt. Ik had er wel duizend plakkertjes in kunnen kleven: zinnen die raken, aanzetten tot nadenken, mooi zijn en nóg mooier worden wanneer je ze een tweede keer leest. De hoofdstukken zijn kort, maar telkens wilde ik verder. Nog eentje. De woorden, de zinnen, het verhaal… ze namen me mee op sleeptouw door de nacht, door het stadsbos. Ik geef eerlijk toe: ik liet er soms graag een deel van mijn nacht aan voorbijgaan.

Het tempo is wat trager, maar precies daardoor voelde het lezen als het afdwalen naar een andere wereld. Het is een bijzonder goed geschreven boek, met een invalshoek die raakt en aan het denken zet. Het was een feestje om het te lezen. Ik was graag te gast in de nacht.