Siert in eenvoud

Zoals we van Keegan gewend zijn, blijven we ook in dit verhaal in Ierland. Bill Furlong probeert zichzelf, zijn kolenhandel en zijn gezin staande te houden tijdens de kille winter van 1985. Zoals elk jaar levert hij een bestelling af bij het plaatselijke klooster. Op kerstavond. In dat klooster vinden jonge vrouwen onderdak en worden ze zogenaamd “heropgevoed.” Bill doet enkele ontdekkingen en besluit daarop te handelen.

Eenvoud. Dat is het eerste woord dat in me opkomt als ik aan de verhalen van Claire Keegan denk. Eenvoud klinkt misschien wat negatief, maar in dit geval is het juist een kracht. Dit verhaal is prachtig in zijn eenvoud. Het is ronduit magistraal hoe Keegan met weinig woorden een dijk van een verhaal weet neer te zetten.

Het boekje staat niet expliciet vol met bloemrijke zinnen — maar ze zijn er wél. Keegan brengt ze met een enorme subtiliteit, bijna onopgemerkt, en juist dat maakt het zo krachtig. Het telt amper 104 pagina’s, maar kruipt onder je huid en laat je niet los.

In de (offline) boekenclub waar ik lid van ben, werd Claire Keegan regelmatig getipt, en ik begrijp nu helemaal waarom. Ze schrijft prachtig. Zelf ben ik ook benieuwd naar de verfilming. Dit boek omzetten in een langspeelfilm lijkt me een behoorlijke uitdaging. Die komt later nog aan de beurt. Nu eerst nog even nagenieten van "Dit soort kleinigheden". Een absolute aanrader.