Lezersrecensie
Naar bed naar bed en Wie Niet weg Is lezen als een sneltrein!
Naar Bed Naar Bed door M.J. Arlidge
Southampton wordt opgeschrikt door een brute moord in het SM circuit. Het slachtoffer is een bekende van Helen Grace en de zaak dreigt een duister deel van Helena’s privé leven aan het licht te brengen. Een deel dat ze liever voor zichzelf houdt en daarom probeert er ze uit alle macht dit deel van haar privé leven verborgen te houden. Maar kan dat wel als ze ter gelijker tijd ook deze bizarre zaak om moet zien te lossen? Terwijl ze uit alle macht probeert het werk en privé gescheiden te houden, valt er een tweede slachtoffer en de enige manier voor Helen om de zaak tot een goed einde te brengen is misschien wel open kaart te moeten spelen. Is Helen hiertoe in staat en kan ze de moordenaar in de kraag vatten voordat er meer slachtoffers vallen? Dit is misschien wel Helens moeilijkste zaak tot nog toe.
Wie Niet Weg Is door M.J. Arlidge
* Dit boek gaat verder waar het volgende ophield, en wellicht wil je niet verder lezen i.v.m. spoilers als je het vorige deeltje nog niet hebt gelezen.*
Helen zit vast in de gevangenis voor een misdaad die ze niet heeft begaan. Toch heeft ze alle schijn tegen zich. En terwijl haar hartsvriendin Charlie Brooks haar carrière op het spel zet om Helen’s onschuld te bewijzen moet Helen zelf proberen te overleven in een gevangenis die vol zit met criminelen die daar onder meer dankzij haar zelf vast zitten. En terwijl het gevaar op de loer ligt lijkt het ook nog alsof er een serie moordenaar actief is op haar afdeling. Natuurlijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaat Helen zelf op onderzoek uit met gevaar voor eigen leven.
Na een paar boeken uit andere series gelezen te hebben vond ik dat de tijd weer rijp was om een Helen Grace als tussendoortje te lezen. De boeken van M.J. Arlidge kunnen eigenlijk niet anders gekwalificeerd worden dan zogenaamde pulp romans. Simpele, snelle en niet al te ingewikkelde tussendoortjes. Lekker als je wat zwaardere kost te verduren hebt gehad (zoals bijvoorbeeld een 1000+ pagina’s tellende IT van meesterschrijver Stephen King). Dat is overigens niet persé iets slechts, de boeken van M.J. Arlidge lezen namelijk als een sneltrein en laten zich maar moeilijk weg leggen. Ik vergelijk ze inmiddels met een zak winegums. Als je er eenmaal aan begint kun je er niet mee stoppen en zo kan het maar zo zijn dat ik ineens in krap drie dagen tijd niet één maar twee boeken van M.J. Arlidge achter elkaar verslond! Ik had ook eigenlijk geen keus want hoewel ik van plan was er eentje te lezen als tussendoortje alvorens ik weer verder zou gaan in mijn Dresden Files reis, bleek het boek ‘Naar Bed Naar Bed’ te eindigen met een gigantische cliffhanger wat me voor geen andere keus liet dan snel het volgende deel er achter aan te lezen. En zo geschiedde.
Ik zei het al eens eerder, de kracht van de boeken van Arlidge ligt hem vooral in de zeer korte en snelle hoofdstukjes. De korte hoofdstukjes verleiden om er steeds snel nog eentje achter aan te lezen. Ook is het wat makkelijker om tussendoor snel een stukje te lezen (bijvoorbeeld tijdens een pauze op het werk). Boeken die bestaan uit hele lange hoofdstukken (Stephen King heeft daar bijvoorbeeld een handje van) blijven soms wat langer liggen omdat je simpelweg de tijd niet hebt om je door een heel hoofdstuk heen te worstelen. Ik ben zelf een persoon die niet aan een hoofdstuk begint als ik weet dat ik het niet uit kan lezen. Dat probleem heb je dus niet met de boeken van Arlidge. Daar kun je zelfs nog een hoofdstuk van lezen als je bij wijze van spreken in de rij staat bij de Albert Heijn. Er is in zijn boeken dus geen plaats voor lange dialogen of diepgaande karakter schetsen. Als je daar naar op zoek bent, kun je dus beter een ander boek op zoeken.
De boeken volgen een voorspelbare formule. Er wordt een moord gepleegd, Helen duikt er met haar team bovenop om uiteindelijk in haar eentje de confrontatie aan te gaan en ondertussen wordt ze gedwarsboomd door politieke spelletjes door op macht beluste carrièrejagers in haar eigen team en door die vervelende journaliste die steeds weer op de loer ligt. Dit vijfde deel, Naar Bed Naar Bed, is daar geen uitzondering op en je kunt het verloop van het hele boek al bijna op je vingers natellen. Toch wil je naar ieder hoofdstuk weer verder lezen, al was het alleen maar om te zien of de personen die je het bloed onder de nagels vandaan halen nu eens hun verdiende loon krijgen. De zeer gemene sensatie zoeker Emilia Garanita bijvoorbeeld. Ik erger me dood aan dat personage en wacht met smart tot ze eindelijk eens op haar spreekwoordelijke muil gaat. Ondanks het hoge verslavingsgehalte van de boeken is het onwaarschijnlijkheid gehalte enorm groot. Het gehele politie bureau waar Helen Grace werkzaam is lijkt wel uitsluitend uit vrouwen te bestaan en als er al mannelijke personages zijn, spelen die alleen een ondergeschikte rol op de achtergrond. De uitzondering hier is commissaris Jonathan Gardam, de baas van Helen Grace die net even iets te veel interesse in haar lijkt te hebben. Gardam is al de derde baas van Helen sinds de start van de serie. De eerste was corrupt, de tweede was jaloers en deed er alles aan om Helen te dwarsbomen en deze derde heeft een ziekelijke obsessie voor Helen.
Ondanks dat er altijd de nodige tijd besteedt wordt aan het team effort gehalte bij ieder onderzoek in de boekenreeks mond het toch iedere keer weer uit in een solo escapade van Helen zelf, daar waar ze haar collega’s waarschuwt om er vooral niet alleen op uit te gaan slaat ze deze waarschuwing zelf regelmatig in de wind. Op het einde volgt altijd de onvermijdelijke confrontatie tussen Helen en de moordenaar. Waarbij de collega’s altijd net even iets te laat op het strijd toneel arriveren. Tja….het is een formule en een formule die lijkt te werken want de lezers lijken er toch niet genoeg van te krijgen want de boeken vliegen als warme broodjes over de toonbank. En toch begrijp ik het want….het leest allemaal gewoon heel erg lekker weg en stiekem ben je toch iedere keer weer benieuwd hoe het verder zal gaan en wacht je toch eens op een onverwachte plottwist die nooit komt. Toch stapt Arlidge eens een heel klein beetje af van zijn standaard formule en besluit hij zijn boek te eindigen met een enorme cliffhanger. Je bent verplicht om dan het volgende boek te lezen en…je wilt daar dan niet te lang mee wachten. Althans, dat was bij mij het geval want op het moment dat ik het dichtsloeg haastte ik mij naar de Bruna (die was nog een half uurtje open) om het volgende boek te halen.
En….
….Wie Niet Weg Is is dan ineens een heel ander soort boek dan alle voorgangers. Dit boek speelt zich namelijk in zijn geheel af in de vrouwengevangenis Holloway (een echt bestaande gevangenis die in 2016 permanent gesloten werd. Het complex staat op de nominatie om omgebouwd te worden tot appartementen, stel je voor…). De gevangenis staat op het punt om permanent gesloten te worden en kampt met allerlei ongemakken, personeelstekorten en uiteraard corruptie. Het boek raast als een trein en leest weg alsof je naar een film zit te kijken. Vreselijk spannend maar….toch ook weer zo ongelooflijk onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig. Het maakt allemaal niet uit, het is pulp en het is de bedoeling gewoon je verstand op nul te zetten en even af te dwalen. En dat lukt heel goed want ik heb geen moment het gevoel gehad niet verder te willen lezen. Sterker nog, ik had het binnen anderhalve dag uit en dat terwijl ik tussendoor ook nog gewoon aan het werk was.
Helen zit in de gevangenis naar aanleiding van de gebeurtenissen in het vorige boek. Natuurlijk onschuldig en in de buitenwereld probeert hartsvriendin Brigadier Charlie Brooks uit alle macht en met risico haar eigen baan kwijt te raken haar onschuld te bewijzen. Daarbij wordt ze letterlijk door iedereen tegengewerkt door collega’s die Helen het liefst voor altijd van de aardbodem verdwenen zien. Ondertussen wordt er in het cellencomplex waar Helen verblijft (ja hoor echt waar) een moord gepleegd. En daar waar iedereen faalt om de waarheid achter deze moord te komen is het uiteraard aan Helen om te achterhalen wat er is gebeurd en wie de dader is. Alle ingrediënten van een echte Helen Grace thriller zijn weer aanwezig maar dan net weer even in een ander jasje waardoor het boek een frissere inslag heeft na 5 boeken met exact dezelfde formule.
Ondertussen ben ik al zes Helen Grace boeken verder en ondanks de hoge onwaarschijnlijkheidsfactor en de voorspelbare formule ben ik toch stiekem een beetje verslaafd geraakt aan haar avonturen en zal het ongetwijfeld niet heel erg lang duren alvorens ik ook het volgende boek, Klein Klein Kleutertje (wat is dat toch met die titels?) gelezen heb (ik heb hem al in huis).
Southampton wordt opgeschrikt door een brute moord in het SM circuit. Het slachtoffer is een bekende van Helen Grace en de zaak dreigt een duister deel van Helena’s privé leven aan het licht te brengen. Een deel dat ze liever voor zichzelf houdt en daarom probeert er ze uit alle macht dit deel van haar privé leven verborgen te houden. Maar kan dat wel als ze ter gelijker tijd ook deze bizarre zaak om moet zien te lossen? Terwijl ze uit alle macht probeert het werk en privé gescheiden te houden, valt er een tweede slachtoffer en de enige manier voor Helen om de zaak tot een goed einde te brengen is misschien wel open kaart te moeten spelen. Is Helen hiertoe in staat en kan ze de moordenaar in de kraag vatten voordat er meer slachtoffers vallen? Dit is misschien wel Helens moeilijkste zaak tot nog toe.
Wie Niet Weg Is door M.J. Arlidge
* Dit boek gaat verder waar het volgende ophield, en wellicht wil je niet verder lezen i.v.m. spoilers als je het vorige deeltje nog niet hebt gelezen.*
Helen zit vast in de gevangenis voor een misdaad die ze niet heeft begaan. Toch heeft ze alle schijn tegen zich. En terwijl haar hartsvriendin Charlie Brooks haar carrière op het spel zet om Helen’s onschuld te bewijzen moet Helen zelf proberen te overleven in een gevangenis die vol zit met criminelen die daar onder meer dankzij haar zelf vast zitten. En terwijl het gevaar op de loer ligt lijkt het ook nog alsof er een serie moordenaar actief is op haar afdeling. Natuurlijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaat Helen zelf op onderzoek uit met gevaar voor eigen leven.
Na een paar boeken uit andere series gelezen te hebben vond ik dat de tijd weer rijp was om een Helen Grace als tussendoortje te lezen. De boeken van M.J. Arlidge kunnen eigenlijk niet anders gekwalificeerd worden dan zogenaamde pulp romans. Simpele, snelle en niet al te ingewikkelde tussendoortjes. Lekker als je wat zwaardere kost te verduren hebt gehad (zoals bijvoorbeeld een 1000+ pagina’s tellende IT van meesterschrijver Stephen King). Dat is overigens niet persé iets slechts, de boeken van M.J. Arlidge lezen namelijk als een sneltrein en laten zich maar moeilijk weg leggen. Ik vergelijk ze inmiddels met een zak winegums. Als je er eenmaal aan begint kun je er niet mee stoppen en zo kan het maar zo zijn dat ik ineens in krap drie dagen tijd niet één maar twee boeken van M.J. Arlidge achter elkaar verslond! Ik had ook eigenlijk geen keus want hoewel ik van plan was er eentje te lezen als tussendoortje alvorens ik weer verder zou gaan in mijn Dresden Files reis, bleek het boek ‘Naar Bed Naar Bed’ te eindigen met een gigantische cliffhanger wat me voor geen andere keus liet dan snel het volgende deel er achter aan te lezen. En zo geschiedde.
Ik zei het al eens eerder, de kracht van de boeken van Arlidge ligt hem vooral in de zeer korte en snelle hoofdstukjes. De korte hoofdstukjes verleiden om er steeds snel nog eentje achter aan te lezen. Ook is het wat makkelijker om tussendoor snel een stukje te lezen (bijvoorbeeld tijdens een pauze op het werk). Boeken die bestaan uit hele lange hoofdstukken (Stephen King heeft daar bijvoorbeeld een handje van) blijven soms wat langer liggen omdat je simpelweg de tijd niet hebt om je door een heel hoofdstuk heen te worstelen. Ik ben zelf een persoon die niet aan een hoofdstuk begint als ik weet dat ik het niet uit kan lezen. Dat probleem heb je dus niet met de boeken van Arlidge. Daar kun je zelfs nog een hoofdstuk van lezen als je bij wijze van spreken in de rij staat bij de Albert Heijn. Er is in zijn boeken dus geen plaats voor lange dialogen of diepgaande karakter schetsen. Als je daar naar op zoek bent, kun je dus beter een ander boek op zoeken.
De boeken volgen een voorspelbare formule. Er wordt een moord gepleegd, Helen duikt er met haar team bovenop om uiteindelijk in haar eentje de confrontatie aan te gaan en ondertussen wordt ze gedwarsboomd door politieke spelletjes door op macht beluste carrièrejagers in haar eigen team en door die vervelende journaliste die steeds weer op de loer ligt. Dit vijfde deel, Naar Bed Naar Bed, is daar geen uitzondering op en je kunt het verloop van het hele boek al bijna op je vingers natellen. Toch wil je naar ieder hoofdstuk weer verder lezen, al was het alleen maar om te zien of de personen die je het bloed onder de nagels vandaan halen nu eens hun verdiende loon krijgen. De zeer gemene sensatie zoeker Emilia Garanita bijvoorbeeld. Ik erger me dood aan dat personage en wacht met smart tot ze eindelijk eens op haar spreekwoordelijke muil gaat. Ondanks het hoge verslavingsgehalte van de boeken is het onwaarschijnlijkheid gehalte enorm groot. Het gehele politie bureau waar Helen Grace werkzaam is lijkt wel uitsluitend uit vrouwen te bestaan en als er al mannelijke personages zijn, spelen die alleen een ondergeschikte rol op de achtergrond. De uitzondering hier is commissaris Jonathan Gardam, de baas van Helen Grace die net even iets te veel interesse in haar lijkt te hebben. Gardam is al de derde baas van Helen sinds de start van de serie. De eerste was corrupt, de tweede was jaloers en deed er alles aan om Helen te dwarsbomen en deze derde heeft een ziekelijke obsessie voor Helen.
Ondanks dat er altijd de nodige tijd besteedt wordt aan het team effort gehalte bij ieder onderzoek in de boekenreeks mond het toch iedere keer weer uit in een solo escapade van Helen zelf, daar waar ze haar collega’s waarschuwt om er vooral niet alleen op uit te gaan slaat ze deze waarschuwing zelf regelmatig in de wind. Op het einde volgt altijd de onvermijdelijke confrontatie tussen Helen en de moordenaar. Waarbij de collega’s altijd net even iets te laat op het strijd toneel arriveren. Tja….het is een formule en een formule die lijkt te werken want de lezers lijken er toch niet genoeg van te krijgen want de boeken vliegen als warme broodjes over de toonbank. En toch begrijp ik het want….het leest allemaal gewoon heel erg lekker weg en stiekem ben je toch iedere keer weer benieuwd hoe het verder zal gaan en wacht je toch eens op een onverwachte plottwist die nooit komt. Toch stapt Arlidge eens een heel klein beetje af van zijn standaard formule en besluit hij zijn boek te eindigen met een enorme cliffhanger. Je bent verplicht om dan het volgende boek te lezen en…je wilt daar dan niet te lang mee wachten. Althans, dat was bij mij het geval want op het moment dat ik het dichtsloeg haastte ik mij naar de Bruna (die was nog een half uurtje open) om het volgende boek te halen.
En….
….Wie Niet Weg Is is dan ineens een heel ander soort boek dan alle voorgangers. Dit boek speelt zich namelijk in zijn geheel af in de vrouwengevangenis Holloway (een echt bestaande gevangenis die in 2016 permanent gesloten werd. Het complex staat op de nominatie om omgebouwd te worden tot appartementen, stel je voor…). De gevangenis staat op het punt om permanent gesloten te worden en kampt met allerlei ongemakken, personeelstekorten en uiteraard corruptie. Het boek raast als een trein en leest weg alsof je naar een film zit te kijken. Vreselijk spannend maar….toch ook weer zo ongelooflijk onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig. Het maakt allemaal niet uit, het is pulp en het is de bedoeling gewoon je verstand op nul te zetten en even af te dwalen. En dat lukt heel goed want ik heb geen moment het gevoel gehad niet verder te willen lezen. Sterker nog, ik had het binnen anderhalve dag uit en dat terwijl ik tussendoor ook nog gewoon aan het werk was.
Helen zit in de gevangenis naar aanleiding van de gebeurtenissen in het vorige boek. Natuurlijk onschuldig en in de buitenwereld probeert hartsvriendin Brigadier Charlie Brooks uit alle macht en met risico haar eigen baan kwijt te raken haar onschuld te bewijzen. Daarbij wordt ze letterlijk door iedereen tegengewerkt door collega’s die Helen het liefst voor altijd van de aardbodem verdwenen zien. Ondertussen wordt er in het cellencomplex waar Helen verblijft (ja hoor echt waar) een moord gepleegd. En daar waar iedereen faalt om de waarheid achter deze moord te komen is het uiteraard aan Helen om te achterhalen wat er is gebeurd en wie de dader is. Alle ingrediënten van een echte Helen Grace thriller zijn weer aanwezig maar dan net weer even in een ander jasje waardoor het boek een frissere inslag heeft na 5 boeken met exact dezelfde formule.
Ondertussen ben ik al zes Helen Grace boeken verder en ondanks de hoge onwaarschijnlijkheidsfactor en de voorspelbare formule ben ik toch stiekem een beetje verslaafd geraakt aan haar avonturen en zal het ongetwijfeld niet heel erg lang duren alvorens ik ook het volgende boek, Klein Klein Kleutertje (wat is dat toch met die titels?) gelezen heb (ik heb hem al in huis).
2
Reageer op deze recensie
