Zeer goed vervolg!

Piep Zei De Muis door M.J. Arlidge

In een verlaten huis dat veelal gebruikt wordt door junkies en prostituees, wordt door een junk het lijk gevonden van Alan Matthews, gruwelijk verminkt en ontdaan van zijn hart. De volgende dag wordt het hart in een doos uitgeleverd aan de echtgenote van de man. Super detective Helen Grace, nog steeds geteisterd door de gebeurtenissen uit het eerste boek, neemt de zaak onder haar hoede. Ze is nog maar net begonnen aan het onderzoek of een tweede lijk dient zich aan onder dezelfde omstandigheden om het leven gekomen. Ditmaal wordt het hart in een doos afgeleverd op zijn werk. Een seriemoordenaar? Alles heeft er de schijn van dat een prostituee het voorzien heeft op getrouwde mannen die gebruik maken van prostituees. Een omgekeerde Jack the Ripper, zoals de media haar graag noemen. Terwijl Helen Grace gebukt gaat onder tragedies uit het verleden, tegengewerkt wordt door haar superieuren en ook nog de bescherming op zich neemt van een onbekende jongeman begint een race tegen de klok om de dader in de kraag te vatten nog voordat een nieuw slachtoffer zich aanwendt.

Het tweede boek uit de zeer populaire Helen Grace serie van scenario schrijver M.J. Arlidge gaat verder waar het eerste deel ophield. In Iene Miene Mutte (Eeny Meeny) leerden we de populaire succesdetective Helen Grace kennen als ze jacht maakt op een sadistische serie moordenaar. Geleidelijk aan leren we dat ondanks haar harde buitenkant, ze worstelt met de nodige trauma’s uit haar verleden. Als blijkt dat de moordenaar waar ze jacht op maakt haar eigen zus blijkt te zijn, stort haar Wereld letterlijk in. In dit tweede deel van de serie worstelt ze nog steeds met de gevolgen van die onthulling. Langzaam krabbelt ze weer op om vervolgens te bukken onder de tirannie van een nieuwe hoofdinspecteur die Helen liever ziet verdwijnen en er alles aan doet om haar weg te werken. In die hoedanigheid moet ze haar hoofd koel zien te houden om een nieuwe gevaarlijke seriemoordenaar te stoppen. Ondertussen gaat ook het verhaal van die andere veelbelovende detective uit het eerste boek, Charlie, verder. Na het verlies van haar ongeboren kindje worstelt ze met twijfel of ze wel of niet haar carrière als politieagent moet voortzetten. Na een lang verlof komt ze weer terug, midden in het onderzoek naar de seriemoordenaar die de straten van Southampton teistert. Ze onderzoekt de moord op een gruwelijk verminkte prostituee die gevonden is in de kofferbak van een verlaten auto. Heeft deze zaak iets te maken met die zaak van de seriemoordenaar?
Het biedt wederom weer een zeer spannende page-turner die leest als een trein. Als een trein ja, want de vaart in dit boek zit er goed in waardoor je het sneller uit hebt dan verwacht. Dit komt mede door de pakkende korte hoofdstukjes. De serie is ongekend populair en ik kan goed begrijpen waardoor dat komt. Het is namelijk zeer moeilijk weg te leggen en de vaart die hem juist in die zeer korte hoofdstukjes zitten maken het een erg verslavende leeservaring. Een kort hoofdstukje nodigt namelijk uit om nog een hoofdstukje te lezen terwijl bij zeer lange hoofdstukken je juist vaak de neiging hebt het boek even weg te leggen. Vooral wanneer je nog even wilt lezen voor het slapen gaan. Dat M.J. Arlidge een scenario schrijver is blijkt hier ook uit. De hoofdstukken lezen namelijk weg als korte scenes uit een film of t.v. serie. En het verwonderd mij dan eigenlijk ook dat er van deze populaire serie nog geen t.v. serie is gemaakt al denk ik dat het kwestie van tijd is voordat dit zal gebeuren.
Persoonlijk vond ik dit boek beter dan het eerste. Het eerste was erg goed maar wat mij een klein beetje stoorde was het constante afwisselen van schrijfwijze waarbij de auteur de ene keer vanuit de derde persoon schreef en dan weer vanuit de eerste persoon. Ik heb persoonlijk niets tegen schrijven vanuit de eerste persoon, al is dat de grootste spoiler die je weg kunt geven. De ik-persoon overleefd namelijk meestal het verhaal (anders had hij het achteraf niet na kunnen vertellen). Wat ik wel vervelend (en verwarrend) vindt is dat die ik-persoon telkens een ander persoon is. Houd het dan gewoon op een vorm, bij voorkeur de derde persoon. In dit tweede boek was hier geen sprake van en dat vond ik een stuk fijner lezen. Wel toevallig dat in het eerste boek gezegd wordt dat vrouwelijke seriemoordenaars zeer zeldzaam zijn en hier in het tweede boek weer sprake is van een vrouwelijke seriemoordenaar, hoewel de omstandigheid weer heel logisch lijkt. Alle sterke hoofdpersonen zijn overigens ook vrouwen. Er mag wat meer plaats zijn voor mannelijke hoofdpersonen. De schrijver is per slot van rekening zelf ook een man. Dus als er in het derde boek weer sprake is van een vrouwelijke seriemoordenaar, zal alle geloofwaardigheid er voor mij vanaf gaan en zal ik twijfelen of ik daarna nog door ga. Het is een kleine kanttekening overigens bij wat voor mij een bijna perfecte leeservaring was. Er zijn wel nog wat losse eindjes aan dit verhaal. Maar ik ga er vanuit dat we in het vervolg van de serie hier nog wel antwoorden op krijgen.
Ik kan dit boek met hartenlust aan raden aan de liefhebbers van snelle thrillers maar zorg er dan wel voor dat je eerst met het eerste boek begint en bij voorkeur ook nog even de twee korte Helen Grace verhalen leest die verschenen in e-book formaat. Deze geven nog een klein beetje extra inzicht in het verleden van Helen Grace waardoor je haar personage nog iets beter begrijpt.