Spannend maar formule wordt voorspelbaar

De stad wordt opgeschrikt door drie grote branden. Twee in bedrijven en de derde in een woonhuis. Daarbij vallen twee dodelijke slachtoffers. Binnen vierentwintig uur gebeurt het nog eens. Een gevaarlijke pyromaan is aan het werk die ogenschijnlijk twee afleidingsbranden veroorzaakt en een waarbij het lijkt alsof er een persoonlijke vendetta plaatsvind tegen een of meerdere bewoners. Helen Grace, nog steeds geteisterd door haar traumatische verleden start een klopjacht om de dodelijke pyromaan te pakken te nemen voordat hij wederom de stad in lichterlaaie kan zetten. Een race tegen de klok begint….

Inmiddels ben ik aanbeland bij het vierde deel in de mateloos populaire Helen Grace serie en ik kan me goed voorstellen waarom iedereen hier zo mee wegloopt. Het is een serie die zich makkelijk laat lezen door een vlot proza, korte beknopte hoofdstukken waardoor de vaart en steeds goed in zit. Inmiddels zijn de karakters goed uitgediept waardoor je een bijna persoonlijke connectie voelt met eenieder van hen. Toch heb ik ook mijn kanttekens bij de boeken. Nu ik inmiddels het vierde boek heb gelezen beginnen een aantal zaken mij op te vallen. Het formule van ieder boek is nagenoeg hetzelfde. Er wordt een misdaad gepleegd, het team zware misdaden wordt bijeengeroepen waarin iedereen zich een slag in de ronde werkt en de moordenaar wordt uiteraard gewoon weer kantje boord gepakt. Daarbij krijgen we ondertussen wederom te maken met de privé perikelen van een paar favoriete personages, in het bijzonder Helen Grace zelf die nog steeds geteisterd door haar traumatische verleden met regelmaat van de klok bij een SM meester langsgaat om zichzelf af te laten ranselen om door middel van pijn rust te vinden en Charlie Brooks, inmiddels moeder en nog steeds worstelend met het feit of ze nu wel of niet haar carrière als politie rechercheur na moet jagen en of dit nu wel te combineren valt met een gezinsleven. Het is prima, het zijn deze herkenbare zaken die een serie maken. Maar wat ook opvalt is de sterk dominante rol van vrouwen in deze serie. Let wel, ik heb er niets op tegen dat de hoofdpersonen in een boek een sterke vrouw is, maar het lijkt wel alsof het gehele politiebureau waar Helen Grace werkzaam is voornamelijk uit vrouwen bestaat. Het valt enorm op en komt totaal onrealistisch over. Twee vrouwelijke rechercheurs die een café binnen lopen in een louche achterbuurt zonder wapens (kennelijk dragen politieagenten in Engeland enkel een wapenstok) om een moordverdachte op te pakken is zeer onwaarschijnlijk. Een inval in het huis van een moordverdachte waarbij alleen een mannelijke agent aanwezig is die….let op, alleen gebruikt wordt om een deur in te trappen. Het is net even…..tja…teveel van het goede. Er mag van mij meer balans tussen vrouwelijke en mannelijke hoofdrollen zijn wat het geheel op zijn beurt weer meer realisme zal opleveren. En ander element dat op begint te vallen is dat de politie commisaris er iedere keer een is waar een.....laten we zeggen, luchtje aan zit. De eerste was corrupt, de tweede ziekelijk jaloers en er enkel op gebrand om Helen Grace weg te werken en de derde…..wel het volgende boek zal het leren. Maar hoe groot is de kans???
Bederft dit de pret van het lezen? Zeker niet, maar na vier boeken zou het ook geen overbodige luxe om een klein beetje van dit bijna verplichte formule af te stappen want anders wordt het allemaal wel heel onwaarschijnlijk. Ondanks dat het boek wederom weer een flinke vaart had en je toch na ieder hoofdstuk snel het volgende in wilt duiken, zorgt dit voorspelbare formule er wel voor dat dit boek van mij een sterretje minder krijgt.