Twijfelachtig vervolg van de reeks

In een afgelegen bergmeertje wordt een jong meisje gevonden volledig gekleed in ballet kleding. Het is de eerste in een reeks bizarre moorden waar het speciale onderzoeksteam onder leiding van Holger Munch en Mia Kruger zich over moeten buigen. Bij iedere moord wordt een camera op een statief aangetroffen dat op het lichaam van het slachtoffer wijst. Op de lens is een ogenschijnlijk willekeurig nummer gekrast. Lukt het Holger en Mia om een verband te vinden tussen de moorden en op die manier de moordenaar in de kraag te vatten?

De Jongen in de Sneeuw is de derde roman van de Noorse schrijver Samuel Bjørk, het pseudoniem van Frode Sander Øien. Enkele weken geleden toen ik het eerste boek, Ik Reis Alleen, las, was het voor mij liefde op het eerste gezicht. Ik werd meteen gegrepen door het duistere verhaal waarin we kennis maken met een zwaar depressieve Mia Kruger die eigenlijk als personage direct mijn hart stal. Ook de grote vriendelijke brombeer Holger Munch kon meteen op mijn sympathie rekenen. Het tweede boek, De Doodsvogel, was zo niet nog iets beter dan de eerste qua verhaal en opbouw. Het minpuntje in dat boek vond ik dat de formule bijna exact hetzelfde was als het eerste boek. Als je deze eerste twee boeken nog niet gelezen hebt, moet je het volgende schuin gedrukte gedeelte even over slaan, het bevat namelijk spoilers.

In het eerste boek zien we na een paar slachtoffers dat de dochter en kleindochter van Holger Munch de laatste slachtoffers zijn van de moordenaar. Het is Mia Kruger die op het nippertje weet in te grijpen en in het proces zelf gevangen genomen wordt. Het leverde een ongelooflijk spannend plot op dat na een intense en uitgebreide opbouw echter nogal abrupt tot een einde kwam. Het tweede boek herhaalde tot mijn verbazing nagenoeg exact hetzelfde kunstje uit. Na een aantal dodelijke slachtoffers is het wederom Holger Munch’s dochter die aan de lijst van slachtoffers toegevoegd wordt. Nou is een keer toeval, maar hoe groot is de kans dat dit een tweede keer gebeurd? Nihil toch? Tot mijn verbazing was het wederom Mia Kruger die tot de redding kwam en daarbij….juist, wederom zelf weer gevangen genomen werd om op het laatste nippertje weer te ontsnappen. Ik begrijp dat een serie boeken een bepaalde herkenbare formule hebben, maar dit vond ik iets te makkelijk en ik hoopte vurig dat dit kunstje zich niet zou herhalen in het derde boek.
Het derde boek heeft uiteraard een soortgelijke opbouw als de eerste twee. Het start met een gebeurtenis van een aantal jaren geleden en gaandeweg het verhaal wordt duidelijk hoe dit verband houd met de gebeurtenissen die in het heden plaats vinden. Ik vind dat persoonlijk erg leuk gedaan. Samuel Bjørk is erg goed in het schetsen van de diverse personages in het boek en hoe deze in het verhaal te weven. Je moet daarbij wel even scherp blijven want je raakt snel kwijt wie wie nu eigenlijk is. Ik moest zelf zo nu en dan even terug bladeren om mijn geheugen even op te frissen. Wederom wordt Mia Kruger teruggehaald naar het team. Dit keer afgekickt en wel. Het lijkt allemaal een andere wending te nemen dan de eerste twee boeken, en daar was ik erg blij om. Maar net als in de eerste twee boeken, wordt ook dit keer dezelfde Mia Kruger weer genadeloos aan de kant gezet als de oplossing nabij lijkt en is het wederom Mia die solo en zonder iemand te waarschuwen de moordenaar op het spoor komt. En juist ja….wederom tegen het einde van het boek wordt ze weer gevangen genomen zonder dat ook maar iemand weet waar ze uithangt. En net als in het eerste boek komt het einde zo abrupt dat het helaas als een vluchtig afgeraffeld einde aanvoelt. Na zo veel uitgebreide introducties en plotopbouw voelt het alsof Samuel Bjørk ineens veel haast had het boek af te maken en maar weer koos voor een ‘easy way out’. Dat laat mij achter met een dubbel gevoel.

Of dit een goed boek is of een slecht boek, moet je zelf beoordelen. Het is naar mijn mening nog steeds een heel fijn boek om te lezen en een echte page turner. De opbouw is zeer goed. Het einde laat echter te wensen over en daarom kan ik het helaas niet meer dan drie sterren geven.

Samuel Bjørk schrijft niet echt in een hoog tempo, slechts één boek in drie jaar. Ik hoop daarom dat hij deze tijd goed benut om met het volgende boek eens, zonder perse de formule te veranderen, met een mooie plottwist komt die op het einde wel verast.