aangrijpend verhaal

Maarten van Steenwijk overleeft ternauwernood een terroristische aanslag in Mali, wanneer hij daar tijdelijk verblijft voor zijn werk. Zijn collega Moussa wordt echter voor zijn ogen vermoord en dat is iets wat Maarten, na zijn terugkeer in Nederland, niet kan verwerken. In eerste instantie weigert hij hulp te zoeken voor zijn posttraumatische stress stoornis. Maar als ook zijn huwelijk niet langer bestand is tegen de problemen die Maarten niet onder ogen wil zien, kan hij niet anders meer.

Twee jaar en de nodige hulpverlening later reist hij af naar Straatsburg, om de confrontatie met de moeder van Moussa aan te gaan. Maar voordat hij contact met haar opneemt, verblijft hij eerst een tijdje in een hotel om moed te verzamelen. Daar leert hij Claire kennen, een vrouw die samen met haar familie het hotel runt. Door Claire durft Maarten het uiteindelijk aan om het verleden in de ogen te kijken. Als hij erachter komt dat de familie van Claire een duister geheim met zich meedraagt dat nog steeds van invloed is op de onderlinge verhoudingen, probeert hij haar ervan te overtuigen eveneens de confrontatie te zoeken. De vraag is alleen of het kennen van de waarheid voor iedereen dezelfde gemoedsrust oplevert.

Vóór Beauchamps was ik niet bekend met auteur Arthur Eijs, noch met zijn boeken. Maar Eijs schrijft alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. Stap voor stap laat hij de lezer kennismaken met een andere wereld, in dit geval Mali, waar de contradictie tussen een paradijselijke, zonovergoten omgeving en een gespannen politiek klimaat op een subtiele manier naar voren wordt gebracht. Het roept vrijwel direct een bepaald ongemak op en je voelt dat er iets staat te gebeuren. Dat dit al op de achterflap staat, doet niets af aan de goed opgebouwde spanning, waardoor je het verhaal ingezogen wordt.

Eijs heeft een rustige, realistische schrijfstijl die prettig leest en blijft boeien. Er wordt veel aandacht geschonken aan sfeer- en natuurbeschrijvingen, maar dit draagt bij aan de weg die Maarten is ingeslagen, namelijk het zoeken van rust en het toelaten van emoties en indrukken.

Eijs maakt gebruik van realistische conversaties en voegt er niet meer aan toe dan nodig is. De persoonlijke ontwikkeling die Maarten doormaakt staat voorop en die is ook goed te volgen. Dat er halverwege het boek een tweede verhaallijn ontstaat via de familie van Claire, is een welkome afwisseling. Het biedt iets nieuws voor de lezer én voor de hoofdpersoon zelf, die zich noodgedwongen ook met de problemen van een ander moet gaan bezighouden.

Een klein minpuntje vond ik het gebruik van het werkwoord ‘brommen’, wat meerdere personages regelmatig doen in plaats van iets te ‘zeggen’. Dat leidt mij af, terwijl het boek voor de rest lekker doorleest zonder dat je je met soortgelijke details hoeft bezig te houden.

Kortom, ik vind Beauchamps een boeiend verhaal met sympathieke en gelaagde karakters, over een onderwerp dat wel wat vaker in de literatuur naar voren mag komen (persoonlijke problematiek en het aanvaarden van hulpverlening hiervoor), omdat dit soms nog steeds als een taboe wordt ervaren.
Ik ben benieuwd geworden naar ander schrijfwerk van Arthur Eijs, die met dit boek in ieder geval heeft bewezen de lezer een paar uur ongemerkt naar een andere tijd en plaats te kunnen brengen. Vier mooie sterren voor Beauchamps.

Carlita van Rossum
De Perfecte Buren