Klassieke chicklit

‘Valeria’ – Elísabet Benavent

Het recenseren van een boek dat al tot bestseller en mediahype is gebombardeerd, schept bepaalde verwachtingen. Grappig, opwindend en verslavend zijn begrippen die dit boek van Elísabet Benavent in de media al vooruit gingen en die ook nieuwsgierig maken. Het feit dat er een Netflix-serie van is gemaakt zegt niet zo veel; dat wordt vaker gedaan en helaas niet altijd met succes.

Valeria is een twintiger die haar baan heeft opgezegd om zich volledig op het schrijven van haar tweede boek te richten. De inspiratie is echter ver te zoeken. Het loopt ook niet echt lekker met haar man Adrián. Gelukkig heeft Valeria haar vriendinnen, met wie ze onder het genot van veel drank en sappige verhalen over hun liefdesleven haar problemen kan vergeten.
Op de vrolijke cover van het boek staat: ‘Voor fans van Seks and the city en Bridget Jones’ en die vergelijking gaat deels op. De wat stuntelige Valeria heeft wel wat weg van Bridget Jones, al is ze minder grappig, en er wordt genoeg sex over de pagina’s uitgeblazen om overeenkomsten te zien met de hiervoor genoemde tv-serie uit de jaren negentig.
De mannen in Valeria spelen een bijrol en zijn op zijn zachtst gezegd niet heel snugger. Het boek draait om de vriendschap tussen de vier vrouwen en de steun die de meiden bij elkaar vinden als de wereld om hen heen te ingewikkeld wordt. De auteur ontvouwt hun verhalen in korte hoofdstukken die bol staan van levendige conversaties en uitgebreide beschrijvingen van hun problemen (of juist gelukzalige hoogtepunten) met de mannen. Er is wel een verhaallijn gecreëerd, maar die doet er eigenlijk niet zoveel toe.

Valeria leest makkelijk weg en schetst een levendig beeld van vier eigentijdse jonge vrouwen, waar de huidige twintigers zich deels in zullen herkennen. Toch lijkt het leven van Valeria en haar vriendinnen voornamelijk te draaien om het vinden van de perfecte man en komen ambitie en een stukje persoonlijke ontwikkeling op de tweede plaats. Dat is dan weer minder 2020.
Wat ik niet logisch vind, is dat de auteur ervoor heeft gekozen om Valeria het woord te laten doen. Ook als het verhaal over haar vriendinnen gaat. Dan lees je dus bijvoorbeeld wat Lola denkt en doet en word je vervolgens afgeleid omdat er weer zinnen beginnen met ‘Ik’; een reminder dat Valeria eigenlijk aan het woord is. Voor de leesbaarheid was het prettiger geweest om de vriendinnen zelf aan het woord te laten.

Valeria is een feelgood boek pur sang, leuk als leesvoer op het strand en pittig genoeg om je aandacht vast te houden. Diepgaand? Nee. Onthou je het verhaal als het boek uit is? Ik gok van niet. Desondanks is het leuk om je even te verliezen in de avonturen van vier dames die nog zoekende zijn naar wat echt belangrijk is in het leven.


Carlita
Perfecte Buren