waargebeurd reisverhaal

Manon Ossevoort weet niet goed welke kant ze uit moet met haar leven, als ze op het idee komt om met een tractor naar het einde van de wereld te rijden. Niet alleen Manon is enthousiast hierover; er zijn genoeg mensen en instanties die met haar willen samenwerken of haar willen sponsoren. Manon zelf heeft een grote behoefte om contact te maken met andere mensen en culturen, maar er ligt nog een reden ten grondslag aan haar wereldreis. Ze heeft een traumatische gebeurtenis te verwerken, die ervoor gezorgd heeft dat ze in haar schulp is gekropen en mensen niet makkelijk meer vertrouwt. Manon hoopt weer open te kunnen staan voor anderen en van betekenis te kunnen zijn. Vol goede moed en met de nodige zenuwen begint zij aan een reis die haar leven gaat veranderen.

Het avontuur dat Manon aangaat wordt in chronologische volgorde beschreven en dat doet zij met een open blik. Ze oordeelt niet, maar geeft op een eerlijke manier haar gevoelens weer, die gedurende de jaren (!) dat ze op haar tractor zit ook niet hetzelfde blijven. Je bent als lezer getuige van haar persoonlijke ontwikkeling en daarmee haar angsten en drijfveren. Manon heeft een prettig leesbare schrijfstijl die je meeneemt achterop de tractor. De mensen, de omgeving, alles wordt ingezogen, hoewel er ook ruimte blijft voor vragen. Want er is maar weinig bagageruimte op zo’n tractor en hoe blijf je, ook in onherbergzame gebieden, voorzien van alles wat je nodig hebt? En hoe ga je bijvoorbeeld naar het toilet als er geen toilet te vinden is…? Het triggert je fantasie, zou je kunnen zeggen.

Naast het reisverhaal speelt ook het persoonlijke verhaal van Manon, dat in verband staat met de traumatische gebeurtenis die plaatsvond voordat ze
vertrok. Tussen de hoofdstukken door krijg je daar steeds iets van mee, zodat je tegen het eind van het boek weet hoe dat nu is afgelopen.

Omdat Manon veel in contact is met de plaatselijke bevolking van de landen waar ze doorheen trekt, leert ze ook meer begrijpen van de soms hachelijke situatie waarin mensen verkeren. Een en ander staat evenmin los van de politieke onrust in sommige plaatsen en van de bemoeienis van westerse instanties. Zo steek je als lezer ook weer nieuwe kennis op en dat vind ik persoonlijk heel fijn. Een voorbeeld: “Oegandese jongeren vertellen me dat ze niet aan de slag kunnen als leraar. Zij willen betaald krijgen voor het werk waarvoor ze hebben gestudeerd. Nu zitten de scholen vol met jonge westerse mensen, fris van de middelbare school, die vrijwillig korte tijd les komen geven en daar zelden voor gestudeerd hebben. Bravo, hulpverlening aan Afrika.”

Wat ik mooi vind aan dit boek, is dat Manon Ossevoort laat zien dat je, als je jezelf open en onbevooroordeeld opstelt, je daar ook veel voor terug krijgt. Ook in gebieden waar zij voor gewaarschuwd werd, ontmoet zij vriendelijkheid, interesse en behulpzaamheid. En wordt zij zelf geïnspireerd om haar eigen
kwetsbaarheid meer naar voren te laten komen. De algemene toon in dit boek is er dan ook een van optimisme, in tegenstelling tot sommige andere reisboeken waar vooral de nadruk gelegd wordt op de problemen en de onoplosbaarheid daarvan.

Ik heb Het meisje en de tractor met veel plezier gelezen en heb bewondering voor de wijze waarop zij haar eigen problemen heeft aangepakt en daarmee iets heeft weten te betekenen voor anderen. 3 ½ ster voor dit pakkende verhaal.
Carlita
Perfecte Buren