Meesterwerk

Dit was mijn eerste kennismaking met Sergej Dovlatov, en wat voor één! Niet voor niets is hij een van de meest geliefde schrijvers in zijn moederland. Literatuur met een grote L.

Met ‘Domein’ wordt het Poesjkin-domein in Pskov bedoeld waar de verteller een tijdje als gids werkte. Verscheidene anekdotes worden op een prachtige en intelligente manier aaneengeregen. Drank vloeit rijkelijk, de laatste kopeke gaat er aan op. En als er geen geld meer is, is er ook nog zoiets als odeklonje en politoer om de alcoholroes op te wekken. Geen mens houdt het anders vol.

De verteller is gevlucht van huwelijksproblemen en de literaire censor. De schulden stapelen zich op omdat zijn werk niet uitgegeven wordt en schrijven (en drinken!) het enige is, waarin hij echt goed is. Hij weet een baantje te versieren als gids, geen Rus die niets weet over Poesjkin. Maar de kennis die de ‘Poesjkintoeristen’ bezitten die in enorme aantallen het domein bezoeken, noopt hem dikwijls tot verzinsels, wat zeer grappige en gevatte conversaties oplevert.

Het hoeft niet te verbazen dat dit verhaal autobiografische elementen bevat. In 1979 vertrok Dovlatov naar de Verenigde Staten, na een immense tweestrijd… want ‘een Russische schrijver kan alleen in Rusland schrijven, in een andere taal verliest hij zijn individualiteit, zijn vermogen om ironisch te zijn… ‘

Wie van Russische schrijvers houdt, lees Dovlatov. En hoop samen met mij dat uitgeverij Vleugels nog vertalingen in petto heeft, want helaas zijn er nog niet al te veel romans van Dovlatov in het Nederlands verschenen, en een uitgave/vertaling van Vleugels staat per definitie garant voor kwaliteit.