Rijk, vol en melancholisch

Dolblij waren we dat er een nieuw boek van Annelies Verbeke verscheen! Verbeke is één van die auteurs waar we zoveel vertrouwen in hebben, dat we haar boeken ‘blind’ kopen.

Haar intelligentie, humor met een scherp randje, haar verbeelding zijn subliem. Haar engagement voel je als steken onder water, subtiel maar trefzeker. Toch blijft het opgestoken vingertje achterwege.

‘Treinen en kamers’ is een bundel met kortverhalen waarvan het eerste verhaal reeds zelfstandig verscheen. De rest is geënt op klassiekers uit de wereldliteratuur waar ze een eigenzinnige draai aan geeft. Verbeke doet dat fantastisch, de ene wervelende zin volgt op de andere, een waar genot voor de ‘hebzuchtige’ lezer.

- ‘Omdat ze de laatste jaren als een plat, glad steentje met hoge snelheid van de ene overlopende emmer naar de andere was gesprongen, was ze zich steeds consequenter in haar gepersonaliseerde boekenbunker gaan opsluiten om tegen romanfiguren en overleden collega’s te praten. Ze wilde zich omringen met oude dingen van dode mensen. Ze wist ook wel dat zoiets niet noodzakelijk goed moet aflopen.’ - (uit Deserteren)

Alle emoties passeren de revue: je huilt, je lacht, je huivert, je voelt mee, je schrikt, je wordt geprikkeld… Geen lichtzinnige, gemakkelijke lectuur maar rijk, vol en ook melancholisch, zoals wij het graag hebben.

Annelies Verbeke, graag nog veel meer van dat.