Hebban recensie
Michael White evenaart auteurs die in dit genre hun sporen reeds hebben verdiend. Een moordboek
letterlijk en figuurlijk!,Michael White had in 2006 met zijn debuutthriller Equinox moeten doorbreken maar dat is, gezien de reacties, in Nederland niet helemaal gelukt. De Borgia ring was een beter lot beschoren en als die stijgende lijn zich doorzet zou dat het beste moeten betekenen voor Whites laatste product, De moordkunstenaar.
Hoofdinspecteur Jack Pendragon wordt belast met een wel zeer merkwaardige moord. Van het slachtoffer is het hoofd, vanaf de voorkant, volledig uitgehold. Het aangezicht is verdwenen, het gat heeft een cilindervorm van ongeveer 15 cm en achterin ligt een groene appel. Het lichaam is rechtop in de zithouding gezet en aan een paal gebonden om alles overeind te houden.Korte tijd later wordt door een trimster een volgend merkwaardig lichaam gevonden. In een boom is een volledig geplet lichaam gehangen. Het lichaam is niet dikker dan 2,3 tot 2,4 mm, de lengte is 3,50 meter, de breedte 2,25 meter.Jack Pendragon staat voor een compleet raadsel, zij het dat beide slachtoffers aanwezig zijn geweest op de opening van een kunstgalerie. Een eerste onderzoek levert op dat de slachtoffers in poses zijn achtergelaten van bekende schilderstukken.
Beide gegevens zijn echter nog ver van de oplossing en de moorden gaan in razend tempo verder. Een tweede verhaallijn is een briefwisseling van William Sandler aan Sonia Thomson. Hij vertelt zeer gedetailleerd dat hij vier prostituees van het leven heeft beroofd. Wat de aanleiding is geweest en hoe het een en ander in zijn werk is gegaan.Het opmerkelijke is dat deze moordpartijen zich honderddertig jaar geleden hebben voorgedaan. Vergelijkingen tussen heden en verleden zijn snel gemaakt maar of er echte overeenkomsten bestaan is nog niet zo zeker.
Met De moordkunstenaar heeft Michael White het juiste recept gevonden voor een succesvolle thriller. Jack Pendragon is teruggekeerd en dat was een wijs besluit van de auteur. Anders dan de cover doet vermoeden is De moordkunstenaar geen historisch moordverhaal maar een hedendaagse die uiterst goed is verteld. Met een opbouwende spanningslijn waarbij White bijna op iedere straathoek een verminkt lijk achterlaat, struint de arme Pendragon stad en land af voor de moordenaar.Lezers vragen zich verwonderd af wat het doel van de tweede verhaallijn is en de relatie met de hedendaagse moordpartijen. Wees gerust, alles komt op zijn pootjes terecht. Alles klopt! Meesleurend aan de hand van Pendragon durf je nooit als eerste de hoek om, dat laat je wijselijk over aan de inspecteur. Michael White evenaart met De moordkunstenaar de auteurs die in dit genre hun sporen reeds hebben verdiend. Na het dichtslaan van de laatste pagina zal deze lezer Michael White nooit meer de rug toekeren, dat vertrouwen is hij voorgoed kwijt!
Een moordboek, letterlijk en figuurlijk!
Hoofdinspecteur Jack Pendragon wordt belast met een wel zeer merkwaardige moord. Van het slachtoffer is het hoofd, vanaf de voorkant, volledig uitgehold. Het aangezicht is verdwenen, het gat heeft een cilindervorm van ongeveer 15 cm en achterin ligt een groene appel. Het lichaam is rechtop in de zithouding gezet en aan een paal gebonden om alles overeind te houden.Korte tijd later wordt door een trimster een volgend merkwaardig lichaam gevonden. In een boom is een volledig geplet lichaam gehangen. Het lichaam is niet dikker dan 2,3 tot 2,4 mm, de lengte is 3,50 meter, de breedte 2,25 meter.Jack Pendragon staat voor een compleet raadsel, zij het dat beide slachtoffers aanwezig zijn geweest op de opening van een kunstgalerie. Een eerste onderzoek levert op dat de slachtoffers in poses zijn achtergelaten van bekende schilderstukken.
Beide gegevens zijn echter nog ver van de oplossing en de moorden gaan in razend tempo verder. Een tweede verhaallijn is een briefwisseling van William Sandler aan Sonia Thomson. Hij vertelt zeer gedetailleerd dat hij vier prostituees van het leven heeft beroofd. Wat de aanleiding is geweest en hoe het een en ander in zijn werk is gegaan.Het opmerkelijke is dat deze moordpartijen zich honderddertig jaar geleden hebben voorgedaan. Vergelijkingen tussen heden en verleden zijn snel gemaakt maar of er echte overeenkomsten bestaan is nog niet zo zeker.
Met De moordkunstenaar heeft Michael White het juiste recept gevonden voor een succesvolle thriller. Jack Pendragon is teruggekeerd en dat was een wijs besluit van de auteur. Anders dan de cover doet vermoeden is De moordkunstenaar geen historisch moordverhaal maar een hedendaagse die uiterst goed is verteld. Met een opbouwende spanningslijn waarbij White bijna op iedere straathoek een verminkt lijk achterlaat, struint de arme Pendragon stad en land af voor de moordenaar.Lezers vragen zich verwonderd af wat het doel van de tweede verhaallijn is en de relatie met de hedendaagse moordpartijen. Wees gerust, alles komt op zijn pootjes terecht. Alles klopt! Meesleurend aan de hand van Pendragon durf je nooit als eerste de hoek om, dat laat je wijselijk over aan de inspecteur. Michael White evenaart met De moordkunstenaar de auteurs die in dit genre hun sporen reeds hebben verdiend. Na het dichtslaan van de laatste pagina zal deze lezer Michael White nooit meer de rug toekeren, dat vertrouwen is hij voorgoed kwijt!
Een moordboek, letterlijk en figuurlijk!
1
Reageer op deze recensie
