Hebban recensie
Historische kostuumthriller
Mila Lippke heeft al drie boeken op haar naam staan, maar is trots op het feit dat uitgeverij De rode kamer Der Puppensammler in Nederland heeft uitgebracht onder de logische titel De poppenverzamelaar. Van deze historische detectiveroman zijn haar verwachtingen hoog gespannen omdat ze het zelf haar beste boek vindt. Haar liefde voor detectiveverhalen vindt zijn oorsprong in haar jeugd. De plaatselijke bibliotheek was voor haar een vertrouwde plaats om te vertoeven en haar lievelingsboeken te lezen. Ze schrijft momenteel ook voor de Duitse televisie haar verhalen. Met haar familie woont ze op dit moment in Keulen.
Het verhaal speelt zich af in het Berlijn van de jaren 1880 en later. Cecilie Blum wordt door haar moeder voorbereid om een huwelijk op stand aan te gaan met baron Zu Staufenfels.
Dat voornemen is niet het ideale vooruitzicht dat Cecilie heeft voor de toekomst. Haar liefde gaat uit naar een studie medicijnen. Dat idee wordt door niemand serieus genomen omdat in die tijd het vrouwelijke geslacht niet ging studeren en zeker al geen medische wetenschap.
Om aan dit gedwongen huwelijk toch te ontkomen zit er voor Cecilie niets anders op dan het ouderlijke huis te ontvluchten. Zij vraagt aan Dokter Hektor Von Thorwald, de gerechtelijke patholoog of ze niet bij hem in het mortuarium kan werken. Als schoonmaakster wordt ze daar geconfronteerd met lijken van vrouwen die allen zijn vermoord en op speciale wijze gekleed en opgemaakt worden gevonden. Haar bezetenheid van de medische kennis zet ze in om aanwijzingen te vinden die zouden kunnen leiden naar de moordenaar van de jonge meisjes. Hektor Von Thorwald heeft moeite om haar speurtocht serieus te nemen, wat haar echt niet weerhoudt zich steeds dieper in de zaak te storten. Dit kan niet zonder gevolgen blijven.
De negentiende eeuw is een tijdperk waarin de verhoudingen tussen man en vrouw nog duidelijk anders lagen dan tegenwoordig. Lippke weet dit goed uit te beelden en met sprekende situaties zichtbaar te maken. Een bijna bezeten moeder die het voor haar dochter, maar meer nog voor zichzelf, belangrijker vindt om bij de betere stand te horen dan een huwelijk uit liefde aan te gaan. Het wordt minutieus door Lippke voor het voetlicht gebracht.
Net als de geestelijke ontwikkeling van de 19e eeuwse vrouw, die overigens nog ver tot in de twintigste eeuw onveranderd bleef. Zonder moeite beschrijft Lippke ook deze situatie op gedetailleerde wijze.
Dat ze daarbij Cecilie Blum weet neer te zetten als een, voor die tijd, uiterst opstandige en naar geestelijke ontwikkeling hunkerende jonge vrouw, zegt genoeg over de denkwijze van de auteur. Tenslotte beschrijft ze op subtiele wijze de preutsheid van de vrouwen in hun degelijke harnasachtige kleding. Als confronterende tegenstelling geeft ze ook de seksuele losbandigheid van de mannen, die er allen wel een of meerdere minnaressen op na hielden, weer.
Milla Lippke voelt zich duidelijk thuis in het verleden. Ze beschrijft op boeiende wijze een tijdsbeeld waarin de door paarden getrokken koetsen in een even grote verscheidenheid als nu autos te vinden waren. Dit alles in de vorm van een aantrekkelijke Duitse Krimi.
Het verhaal speelt zich af in het Berlijn van de jaren 1880 en later. Cecilie Blum wordt door haar moeder voorbereid om een huwelijk op stand aan te gaan met baron Zu Staufenfels.
Dat voornemen is niet het ideale vooruitzicht dat Cecilie heeft voor de toekomst. Haar liefde gaat uit naar een studie medicijnen. Dat idee wordt door niemand serieus genomen omdat in die tijd het vrouwelijke geslacht niet ging studeren en zeker al geen medische wetenschap.
Om aan dit gedwongen huwelijk toch te ontkomen zit er voor Cecilie niets anders op dan het ouderlijke huis te ontvluchten. Zij vraagt aan Dokter Hektor Von Thorwald, de gerechtelijke patholoog of ze niet bij hem in het mortuarium kan werken. Als schoonmaakster wordt ze daar geconfronteerd met lijken van vrouwen die allen zijn vermoord en op speciale wijze gekleed en opgemaakt worden gevonden. Haar bezetenheid van de medische kennis zet ze in om aanwijzingen te vinden die zouden kunnen leiden naar de moordenaar van de jonge meisjes. Hektor Von Thorwald heeft moeite om haar speurtocht serieus te nemen, wat haar echt niet weerhoudt zich steeds dieper in de zaak te storten. Dit kan niet zonder gevolgen blijven.
De negentiende eeuw is een tijdperk waarin de verhoudingen tussen man en vrouw nog duidelijk anders lagen dan tegenwoordig. Lippke weet dit goed uit te beelden en met sprekende situaties zichtbaar te maken. Een bijna bezeten moeder die het voor haar dochter, maar meer nog voor zichzelf, belangrijker vindt om bij de betere stand te horen dan een huwelijk uit liefde aan te gaan. Het wordt minutieus door Lippke voor het voetlicht gebracht.
Net als de geestelijke ontwikkeling van de 19e eeuwse vrouw, die overigens nog ver tot in de twintigste eeuw onveranderd bleef. Zonder moeite beschrijft Lippke ook deze situatie op gedetailleerde wijze.
Dat ze daarbij Cecilie Blum weet neer te zetten als een, voor die tijd, uiterst opstandige en naar geestelijke ontwikkeling hunkerende jonge vrouw, zegt genoeg over de denkwijze van de auteur. Tenslotte beschrijft ze op subtiele wijze de preutsheid van de vrouwen in hun degelijke harnasachtige kleding. Als confronterende tegenstelling geeft ze ook de seksuele losbandigheid van de mannen, die er allen wel een of meerdere minnaressen op na hielden, weer.
Milla Lippke voelt zich duidelijk thuis in het verleden. Ze beschrijft op boeiende wijze een tijdsbeeld waarin de door paarden getrokken koetsen in een even grote verscheidenheid als nu autos te vinden waren. Dit alles in de vorm van een aantrekkelijke Duitse Krimi.
1
Reageer op deze recensie
