Nauwelijks onderscheid in fictie en facts; knappe constructie!

Recensie ‘De verleidsters’ van Marianne & Theo Hoogstraaten (****)

Oorspronkelijke titel: De verleidsters
ISBN: 9789461091819
Uitgeverij: De Crime Compagnie
Pagina’s: 265

Trilogieën hebben voor de meeste regelmatige lezers het nadeel dat er veelal veel tijd zit tussen de verschijningsdata van de delen. Terwijl de primaire verhaallijn zich over de drie delen uitstrekt en feitelijk een aaneengesloten verhaal is. Eigenlijk zouden auteurs niet meer dan maximaal 12 maanden moeten accepteren en dit als deadline gebruiken, streven kan dan altijd naar een kortere tijd zijn. Wat dat betreft heeft het schrijversechtpaar Marianne & Theo Hoogstraaten het goed begrepen. In september 2015 is ‘Bloedlink’ als eerste deel verschenen en nauwelijks 7 maanden later ligt in april 2016 het tweede deel, ‘De verleidsters’ in de winkel. Het eerste punt is daarmee gescoord en nu is het wachten op ‘Zondeval’, het slot met de sympathieke Emelia de Vries en Luigi Farnese in de hoofdrol.

Overeenkomstig het eerste deel is ook in ‘De verleidsters’ weer gebruik gemaakt van meerdere tijdlijnen. De historische aanleiding wordt beschreven in het jaar 1509. De nog jonge moeder, Mirabella, woont in Rome en komt na een aantal bedenkelijke acties in aanraking met de kunstenaar Michelangelo Buonarroti. Die is op dat moment druk met het schilderen van fresco’s op het plafond in de Sixtijnse kapel, in opdracht van Paus Julius. Hij verleent haar onderdak zonder precies te weten waarom Mirabella niet meer op haar oorspronkelijke adres kan wonen. Langzaam wordt die reden lopende het verhaal, meer concreter.

In 1995 ontdekt archivaris Lucio Padovani dat er uit het Archivio Segreto Vaticano, twee brieven van de hand van Michelangelo zijn verdwenen.

Twintig jaar later, in 2015, keert Emilia de Vries voor een korte vakantie weer terug naar Rome en heeft daar afgesproken met Luigi Farnese, hoofd Corpo dell Gendarmia van het Vaticaan. Tijdens hun eerste ontmoeting wordt al duidelijk dat het werkschema van Luigi niet toelaat om alle dagen met Emilia door te brengen. Hij loopt met de opdracht rond meer inzicht te brengen in de verdwijning van de 2 verdwenen Michelangelo-brieven waar inmiddels een vraag voor losgeld is ontvangen. Na kort beraad besluiten ze dat Emilia samen met Luigi een bezoek zal brengen aan de beheerder van het archief, om meer informatie te krijgen over de mysterieuze zaak. Zonder het nog te weten wordt dat de start van hun nieuwe gezamenlijke missie…

Na het eerste deel is al opgemerkt dat Hoogstraaten het combineren van historie en tegenwoordige tijd, tot in de finesses beheerst. In een voortstuwend verhaal wordt via twee (soms drie) tijdzones de lezer op het juiste informatieniveau gebracht en gehouden. De personages komen hierbij goed tot hun recht en de protagonisten worden iets meer uitgediept t.o.v. het eerste deel. Het zijn zeker geen supermensen en dat maakt hun kwetsbaar maar ook herkenbaar en zelfs geliefd. Het verhaal herbergt meer dan voldoende spanning, dat door de auteur naar behoefte wordt gedoseerd. Het speurders-duo blijft weinig bespaard hoewel de verdeling van de ellende niet evenredig over beide hoofden is verdeeld. Maar langzaam wordt naar een oplossing gewerkt waarbij het Satans Genootschap uit deel 1 toch niet helemaal vleugellam blijkt te zijn geweest. ‘De verleidsters’ is een uitermate prettig leesbaar boek dat naadloos aansluit op ‘Bloedlink’ en met een aardige cliffhanger ook een ideale opmaat lijkt te zijn voor het slotdeel: ‘Zondeval’

Eindoordeel: 4 sterren

Spanning: 4 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 3 sterren