Meer ontroering dan thriller

Jean-Claude Izzo is vooral bekend om zijn Marseille-trilogie. Drie verhalen die zich afspelen in Marseille met de politie-inspecteur Fabio Montale in de hoofdrol. Hiermee is tevens de stad genoemd waarvoor Izzo een grote voorliefde had.
De op 20 juni 1945 geboren auteur heeft de strijd tegen kanker helaas niet kunnen winnen en overleed in 2000. De achtergebleven literatuur en leefwijze bevestigen de stelling die voortdurend over zijn lippen kwam: “Ik draag Marseille op mijn hart.”
Niet vreemd dat De zon van de stervenden zich ook voor een belangrijk deel in deze stad afspeelt.
Dit in 1999 onder de oorspronkelijke titel Le soleil des mourants verschenen boek, is een van de laatste op zichzelf staande verhalen van Izzo.
De zwerver Rico heeft uiteindelijk nog één echte vriend over in zijn bestaan, Jean-Louis Lebrun, alias Titi. Wanneer die volledig uitgeput op straat wordt gevonden, beseft Rico onmiddellijk dat zijn maatje is overleden.
Deze ingrijpende gebeurtenis beweegt Rico om terug te keren naar de streek waar alles is begonnen. Met al zijn schamele bezittingen keert hij terug naar Rennes en Marseille, waar hij ooit een burgerlijk leven met echtgenote Sophie en zoon Julien heeft geleid.
Hij beleeft in gedachten het overspel van Sophie met Alain dat uiteindelijk voor Rico het begin bleek te zijn van het verval.
Door overvloedig drankgebruik, wat leidt tot een verslaving, zakt hij met de dag dieper weg in een leven van zwerven, bedelen en vechten om te kunnen overleven.
Uiteindelijk wordt door de Algerijn Abdou in Marseille een beeld geschetst van Rico waaruit blijkt dat hij een door eenzaamheid getergd en alcohol aangetast, meelijwekkend personage blijkt te zijn. Een status waarvoor de maatschappelijk geslaagde medeburger zich liever omdraait.
Jean-Claude Izzo heeft meerdere verhalen geschreven die op zichzelf staan, meestal tegen de achtergrond van Marseille. In De zon van de stervenden kan hij het niet laten om de finale ook in deze Zuid-Franse stad te laten plaatsvinden.
De opzet van het verhaal komt ietwat verwarrend over. In de tegenwoordige tijd laat Jean-Claude Izzo de zwerver Rico, na de dood van zijn vriend, een aantal steden bezoeken die van belang zijn geweest voor de vorming van zijn leven.
Eenmaal ter plaatse wordt hij overspoeld door herinneringen die in gedachten nogmaals door Rico worden herbeleefd. Op deze wijze schetst Izzo een helder beeld van het verval van een man met een veelbelovende maatschappelijke carrière naar een leven dat weinig perspectief biedt. Een roman die ook als boodschap gezien kan worden hoe kwetsbaar het pad naar roem en succes is. De spanning van de Marseille-trilogie is door Izzo ingeruild voor overleven en inleven in het schrijnende bestaan van zwervers.
Een roman kan best spannend zijn maar is daarmee nog geen thriller. De zon van de stervenden is zo’n verhaal dat weliswaar aangrijpend is, maar nooit echt spannend wordt