Goed opgezet maar onvoldoende spannend

Het lijkt dat Antonio Hill met zijn thrillerdebuut, Dodelijke zomer, een geslaagde poging heeft gedaan de Spaanse thriller steviger op de internationale kaart te zetten. Na zijn studie psychologie kwam hij als vertaler en redacteur in aanraking met de auteurswereld. Al snel was de kwestie niet of hij zelf een boek zou gaan schrijven, alleen het moment waarop het ging gebeuren zocht nog een antwoord. Dat antwoord is er nu. Carlos Ruiz Zafón en José Carlos Somoza zullen in goed gezelschap verkeren.

De 43-jarige inspecteur Héctor Salgado komt, na een maand gedwongen vakantie in zijn geboorteland Argentinië, weer terug in Barcelona. Commissaris Savall had daar op aangedrongen nadat Salgado, tijdens een verhoor van een verdachte van vrouwenhandel, zijn zelfbeheersing verloor en hem te lijf ging. Terug in actieve dienst krijgt hij opdracht de dodelijke val uit een venster van de 19-jarige Marc Castells Vidal te onderzoeken. De eerste tekenen wijzen op een ongeluk maar Salgado en zijn jonge assistente, Leire Castro, ontdekken vrij snel opmerkelijke feiten die dit tegenspreken. Wat door de commissaris als een formaliteit wordt gezien, gaat steeds meer op een bewuste moord lijken. Salgado ontdekt aanwijzingen in het verleden van de jonge Marc die overeenstemmen met de uitgesproken mening van zijn biologische moeder. Zij is ervan overtuigd dat de val geen ongeluk is!

De hand van de psycholoog is onmiskenbaar zichtbaar in het verhaal. Hill gebruikt het heden en verleden van ieder karakter om steeds nieuwe deuren te openen en daarmee weer een verhaallijn te starten. Dit schept een scala van mogelijkheden voor de ontknoping. Waardevol en geloofwaardig wordt het verhaal door enkele maatschappelijke onderwerpen te benoemen die op dit moment actueel zijn in de Catalaanse hoofdstad. De zeer bijzondere en goede vertelkunst van Antonio Hill smeden het geheel tot een aantrekkelijk en gemakkelijk leesbaar verhaal met een eigen stijl.

Toch zit het venijn ook hier in de staart. Door van ieder karakter uitputtend het verleden te analyseren en het persoonlijke rugzakje te legen, wordt het verhaal mooi, soms tot het emotionele en aangrijpende toe. Hiermee is het literaire aspect hoog, nu en dan neigt het zelfs naar een roman. Helaas wordt de spanning daar de dupe van. In de aanloop naar de ontknoping doet de auteur er alles aan om die boog weer strak te spannen. Dat lukt hem jammer genoeg maar deels. Omdat er zoveel beladen karakters spelen, die allemaal primaire kandidaten zijn, is de verrassing eenvoudig tot het laatste te bewaren. De deceptie zit in de mededelingachtige ontknoping, die wars is van emotie, spanning, climax of enig gevaar.

Conclusie: Hill debuteert met een goed opgezet verhaal, verteld in een mooie kenmerkende stijl maar met net even te weinig spanning.