Met uiterste precisie en een feilloze timing neemt Deaver je mee op jacht naar

hoe kan het anders, enkele seriemoordenaars.,Er is een bekend Nederlands spreekwoord dat luidt: met boeven vang je boeven. Je zou haast denken dat Jeffery Deaver zich in De koude maan door deze spreuk heeft laten leiden. Bovendien zou Deaver zichzelf niet zijn als hij ook maar een enkele mogelijkheid onbenut zou laten om de lezer onder te dompelen in een verhaal van misleiding, verkeerde interpretaties, verrassing en uiteraard voortdurende spanning.
Al jarenlang oogst Jeffery Deaver veel succes met zijn hoofdrolspelers Lincoln Rhyme en Amelia Sachs. Op een bijna onnavolgbare wijze lukt het hem steeds weer om een echt spannende thriller af te leveren. Wie kent niet zijn meesterwerk The Bone Collector, een verhaal dat op een fantastische manier is verfilmd met Denzel Washington en Angelie Jolie in de hoofdrol. De koude maan lijkt ook weer zo’n succesverhaal te zijn. Met uiterste precisie en een feilloze timing neemt Deaver je mee op jacht naar, hoe kan het anders, enkele seriemoordenaars.
In De koude maan lopen in eerste instantie twee verhaallijnen door en langs elkaar heen. De eerste verhaallijn ziet de lezer door het perspectief van twee moordenaars: (dikke) Vincent Reynolds en Gerald Duncan. Zij werken samen maar hebben elk hun eigen bedoelingen bij het op wrede wijze vermoorden van mensen. Ze laten steeds een tikkende klok achter bij de lijken. Op een uitzondering na waar zij wel een klok en bloed achterlaten, maar geen lijk. De moord is zodanig geregisseerd dat het lijkt of het slachtoffer zelf het tijdstip van de dood heeft kunnen beïnvloeden. Alles is uitgekiend tot in het kleinste detail en toch mislukken de volgende moorden steeds op het nippertje.
In de andere verhaallijn probeert Amelia Sachs een vermeende zelfmoord op te lossen, hoewel ze er zelf aan twijfelt of het wel om een zelfmoord gaat.
Lincolm Rhyme vindt dat Amelia prioriteit moet geven aan de seriemoorden en dat ze haar zelfmoordonderzoek moet stoppen. Of ze ook gehoor geeft aan die wens?
Deaver heeft een welkome nieuwe personage ingevoerd in de gedaante van Kathryn Dance, lid van de FBI en expert in de kinesica. Ze kan via speciale verhoortechniek vaststellen of iemand de waarheid spreekt. Super is de beschrijving van de ondervragingstechniek door Kathryn. De overtuigende manier waarop zij informatie verzamelt is het bewijs dat Deaver zich zorgvuldig heeft verdiept in de technieken die zijn personage toepast.
Na 300 pagina’s geeft de auteur je de suggestie mee dat de zaak is opgelost. Voor de lezer een deceptie omdat er dan nog ruim honderd pagina’s te gaan zijn. Wat moet je hiermee? Of zouden deze eerste driehonderd pagina’s de opmaat zijn naar een spetterende finale? Wie Deaver kent...

Met De koude maan levert Jeffery Deaver opnieuw het bewijs dat hij tot de absolute top van thrillerauteurs behoort. Hij begint in een laag tempo en voert de snelheid van het verhaal traploos op, alsof er een variomatic is ingebouwd, tot de topsnelheid is bereikt.
Daarna dendert het voort en is remmen zinloos, het verhaal is niet meer te stoppen, evenals het lezen ervan. De kleine inzinking van De hangende man is hij hier blijkens De koude maan weer ruim te boven gekomen. Deaver heeft het weer geflikt.