Niet helemaal wat ik ervan verwacht had

Naar aanleiding van de flaptekst verwachte ik een boek over het dilemma om je kind dat in coma ligt als donor te laten fungeren voor haar vriendin, nadat ze beiden een ongeluk hebben gehad met een quad en wat dit doet met de onderlinge verstandhoudingen. Dit viel toch wat tegen. Het ging meer over de relaties onderling dan over het dilemma. Dit kwam nauwelijks ter sprake. Er werd ook helemaal niet duidelijk dat Elise beschikbaar was als donor. De dokter bleef heel erg vaag in zijn gesprekken met de ouders van Elisa. Het belangrijkste gesprek werd zelfs alleen met Tom gevoerd. Heel vreemd en jammer.

In het begin moest ik heel erg wennen aan de schrijfstijl van Lykele Muus. Hij gebruikt geen interpuncties en dan weet je niet of iemand iets zegt of iets denkt en vaak weet je ook niet zeker wie wat zegt. Dit kan soms heel verwarrend werken. Op de een of andere manier willen de personages ook niet echt tot leven komen. Misschien doordat ze heel afstandelijk overkomen. Vreemd ook dat er helemaal geen aandacht wordt besteed aan de oorzaak van het ongeluk, terwijl Taco en Madelon weten hoe het ziet. Het lijkt wel of dit boek bestaat uit een gedeelte van een complexer geheel waarop ingezoomd wordt. Als dit de bedoeling was, dan is dit goed gelukt. Maar volgens mij had er gewoon meer ingezeten. Dit zou echt een boek kunnen zijn waarover gediscussieerd kan worden over wel of geen orgaandonatie. Ik vond het wel een interessant boek om te lezen en je gaat zelf ook nadenken wat je zelf zou doen in zo’n situatie.