Lezersrecensie
Grofheid en wansmaak in een zwalkend boek
Christine (bijnaam Joan) leeft in 2049 op het ruimteschip CIEL, het nieuwe thuis voor duizenden (onvruchtbare) vluchtelingen van de aarde, die ten onder is gegaan in klimaatellende en oorlog. Het schip plundert de restanten om het leven aan bord te kunnen rekken.
De oorlog (of zoals de schrijver het graag noemt, de 'geocatastrofe') heeft in enkele decennia de mensensoort radicaal veranderd: 'Radicale veranderingen in het magnetisch veld hebben geleid tot radicale morfologische veranderingen'. 'Onze seksualiteit muteerde en degenereerde sneller dan je fuck kunt zeggen.' De centrale boef is Jean de Men, die met rijke volgelingen is ontsnapt naar het ruimtestation en van daaruit de mensheid en de aarde aanvalt, plundert en vernietigt.
De uiteindelijk opstand tegen de dictator wordt geïnspireerd door de levend gevilde man Trinculo - geen zorg, u leest daar alles over. De slotscène van de opstand overtreft de rest van het boek in bloederigheid, wansmaak, onvoorspelbaarheid en gebrek aan interne logica.
Lichamelijkheid is sterk in dit boek: martelingen worden uitgebreid en met merkbaar plezier beschreven, er is opvallend veel ruimte voor geuren. Seksualiteit speelt een grote rol, de schrijver houdt ervan om grof te zijn met lichaamsdelen ('pikvormig aanhangsel', 'neukwaarts gaan', 'hun roze vleeslap door een pik te laten scheiden'), misschien ter compensatie van de afwezigheid van fysieke seks (niemand heeft meer geslachtsdelen...).
De interne logica is regelmatig zwak. Later in de roman worden steeds vaker vertelproblemen verborgen achter nepnatuurfilosofie: 'kosmische harmonieën gemaakt door snaren' (in een boodschap die wordt doorgegeven door bomen), een aarde die de mensheid straft en afstoot, Joan en Nyx die een magische relatie met de aarde krijgen waardoor speciale krachten ontsloten worden, 'het lied is het hele universum', 'ik ben een kwantum'. Het staat leuk, het betekent niets.
Paranormale gaven spelen enkele malen een mirakelrol. Als iemand op precies het goede moment de gave blijkt te hebben om muren doordringbaar te maken, als astrale projectie opeens mogelijk is op een moment dat het voor het verhaal nodig is: dan wordt absoluut de slechtste kant van fantasy getoond.
Mijn conclusie
Ik vond het een onsmakelijk boek door de permanente preoccupatie met pijn, verbrand vlees, marteling, dood en vernietiging. De onnodige (lees: functieloze) grofheden op het gebied van taal en intimiteiten stonden mij tegen.
Het boek vertelt een bij tijden warrig verhaal. De gebouwde wereld is niet consistent, mede door de onbevredigende mix van technologie en newage en deus ex machina optredens. Het boek voldoet in wereldbouw niet aan elementaire vereisten van goede science fiction of goede fantasy.
Een leuk of mooi of boeiend of goed leesbaar boek? Dat is het niet geworden.
De oorlog (of zoals de schrijver het graag noemt, de 'geocatastrofe') heeft in enkele decennia de mensensoort radicaal veranderd: 'Radicale veranderingen in het magnetisch veld hebben geleid tot radicale morfologische veranderingen'. 'Onze seksualiteit muteerde en degenereerde sneller dan je fuck kunt zeggen.' De centrale boef is Jean de Men, die met rijke volgelingen is ontsnapt naar het ruimtestation en van daaruit de mensheid en de aarde aanvalt, plundert en vernietigt.
De uiteindelijk opstand tegen de dictator wordt geïnspireerd door de levend gevilde man Trinculo - geen zorg, u leest daar alles over. De slotscène van de opstand overtreft de rest van het boek in bloederigheid, wansmaak, onvoorspelbaarheid en gebrek aan interne logica.
Lichamelijkheid is sterk in dit boek: martelingen worden uitgebreid en met merkbaar plezier beschreven, er is opvallend veel ruimte voor geuren. Seksualiteit speelt een grote rol, de schrijver houdt ervan om grof te zijn met lichaamsdelen ('pikvormig aanhangsel', 'neukwaarts gaan', 'hun roze vleeslap door een pik te laten scheiden'), misschien ter compensatie van de afwezigheid van fysieke seks (niemand heeft meer geslachtsdelen...).
De interne logica is regelmatig zwak. Later in de roman worden steeds vaker vertelproblemen verborgen achter nepnatuurfilosofie: 'kosmische harmonieën gemaakt door snaren' (in een boodschap die wordt doorgegeven door bomen), een aarde die de mensheid straft en afstoot, Joan en Nyx die een magische relatie met de aarde krijgen waardoor speciale krachten ontsloten worden, 'het lied is het hele universum', 'ik ben een kwantum'. Het staat leuk, het betekent niets.
Paranormale gaven spelen enkele malen een mirakelrol. Als iemand op precies het goede moment de gave blijkt te hebben om muren doordringbaar te maken, als astrale projectie opeens mogelijk is op een moment dat het voor het verhaal nodig is: dan wordt absoluut de slechtste kant van fantasy getoond.
Mijn conclusie
Ik vond het een onsmakelijk boek door de permanente preoccupatie met pijn, verbrand vlees, marteling, dood en vernietiging. De onnodige (lees: functieloze) grofheden op het gebied van taal en intimiteiten stonden mij tegen.
Het boek vertelt een bij tijden warrig verhaal. De gebouwde wereld is niet consistent, mede door de onbevredigende mix van technologie en newage en deus ex machina optredens. Het boek voldoet in wereldbouw niet aan elementaire vereisten van goede science fiction of goede fantasy.
Een leuk of mooi of boeiend of goed leesbaar boek? Dat is het niet geworden.
4
Reageer op deze recensie
