Het / deze lezer sleepte zich voort...

Het eerste hoofdstuk was fenomenaal, het schiep bij mij enorme verwachtingen! Dubbele bodems, verstoorde waarnemingen en illusies, een dystopische wereld waarvan de observatie wordt gemanipuleerd - hoe, door wie, met welk doel?
Ik begon enthousiast aan de body van het verhaal.

Silo is een gesloten wereld, buiten is onbereikbaar en vergiftigd en taboe. 'Binnen' is alles wat er is, een verticale wereld met functies op de verschillende verdiepingen, onderling afhankelijk maar ook ieder een eigen koninkrijkje. De overkoepelende leiding is gebonden aan tradities en worstelt met continuïteit, met machtsevenwichten, met het managen van procedures, met het samenbinden van de verschillende essentiële functies.
Het boek beschrijft in de eerste helft een reis die de leiding maakt, van de bovenste verdieping naar beneden en dan weer terug. Het zijn tientallen verdiepingen, een reis van vele dagen (?), een slopende ervaring voor de mensen die de reis moeten maken.

Het was eerlijk gezegd ook een slopende ervaring voor mij. De spanning en inventiviteit en verrassingen van de start ontbraken in het vervolg. Net zo slepend als de reisgenoten hun eindeloze trappenreis ervaren, zo werd het boek voor mij. Ik kreeg concentratieproblemen, het kostte me moeite het boek weer op te pakken en ineens kreeg ik andere prioriteiten (heb ik normaal bij het lezen zelden...). Op een onverwacht moment (ik was ongeveer halverwege) was de uitleentermijn bij de onlinebibliotheek verstreken. Ik had geen behoefte gevoeld om het te verlengen en ik merkte dat ik ook geen zin had om het opnieuw aan te vragen.
Het was voor mij het signaal om iets anders te gaan lezen.

Ik heb het boek dus niet uitgelezen - mijn mening is gebaseerd op de eerste helft. Bij anderen lees ik dat de tweede helft beter is. Ik gun dat de schrijver en de lezers die het halen...

Ik ben gesneuveld in het trappenhuis.