Cozy crime is niet lelijk

Karen Rose is een auteur naar mijn hart. De bijzondere mix van een intens spannende thriller met een zinderend liefdesverhaal (Romantic suspense) vind ik geweldig. Met name de eerste boeken van Rose vielen erg in de smaak. Dit had absoluut te maken met de mix van een gruwelijke moordzaak én een sterk ontwikkelende steamy romance tussen de hoofdpersonages. In de loop der jaren hebben de verhalen van Rose wat ingeboet, zowel wat de gruwelijke moordzaken als de steamy romances betreft. Het eerste deel van de ‘San Diego-serie’, ‘Wrede leugens’, is daar een voorbeeld van. Dat was naar mijn maatstaven behoorlijk braaf. Toch waren de karakters die de boventoon voerden interessant genoeg om door te willen lezen. En dat brengt mij bij dit boek. ‘Kwade opzet’ is namelijk het tweede deel van de ‘San Diego-serie’. Het vervolg van het verhaal over rechercheur Kitt en psycholoog Sam, die in het eerste deel wel zo ongeveer 200 pagina’s om elkaar heen hebben lopen draaien, maar samen wel een zaak wisten op te lossen. Dat belooft wat.

In het bejaardentehuis ‘Shady Oaks Retirement Village’ wordt een bewoner dood aangetroffen met een mes in zijn borst. Al gauw blijkt het om een oude politieagent te gaan en dat zet de boel behoorlijk op scherp. Rechercheur Kitt McKittrick wordt op de zaak gezet, maar ze merkt al snel dat de andere bewoners van het tehuis niet heel veel vertrouwen hebben in de politie. Het kost dan ook de nodige moeite om informatie van deze mensen los te peuteren. Gelukkig blijkt een oude bekende, psycholoog dr. Sam Reeves, als vrijwilliger in Shady Oaks te werken. Hij heeft een goede band met de bewoners en hem vertrouwen ze wel. Kitt is min of meer afhankelijk van hem als ze deze zaak in goede banen wil leiden. Dat de twee gevoelens voor elkaar hebben, maar Kitt door haar pijnlijke verleden Sam niet wil toelaten in haar leven, maakt het er niet bepaald gemakkelijk op. En dan volgt er wederom een verdacht sterfgeval.

In mijn recensie over deel 1, ‘Wrede leugens’, gooide ik al op dat ik hoopte dat het er in het volgende deel iets steviger tegenaan zou gaan. Helaas kwam deze wens niet uit. Integendeel zelfs, want in ‘Kwade opzet’ is het ook allemaal voornamelijk heel erg braaf en heel erg lief. Het verhaal gaat heel veel kanten op, maar het gaat tegelijkertijd nergens heen. Het kabbelt maar wat voort en wordt nergens echt spannend. Terwijl er vooral erg veel wordt uitgelegd in plaats van dat het verhaal wordt verteld, worden er ook steeds meer personages toegevoegd. Dit gebeurt duidelijk om het Whodunnit gehalte omhoog te krikken en de lezer een zo’n breed mogelijke keuze aan vermeende moordenaars voor te schotelen. Doordat de setting een bejaardentehuis is, en de alleraardigste bejaarden tot de hoofdpersonages behoren, voelt het meer aan als het lezen van een Cozy crime. Tante Poldi zou er werkelijk fantastisch op haar plek zijn geweest. Wel maken deze leuke bejaarde karakters het verhaal nog enigszins interessant en het lezen waard. Of er nog wat gebeurt op het amoureuze vlak? Op die vraag moet ik je het antwoord verschuldigd blijven. Het enige wat ik kan zeggen is, dat ik stiekem toch wel nieuwsgierig ben geworden naar het derde deel.

Heel veel leesplezier!