Grote verwachtingen waar gemaakt?

'Het jaar van de sprinkhaan' is hét boek waar menigeen erg lang naar uit heeft gekeken. Na ‘Ik ben Pelgrim’ had schrijver Terry Hayes er in één klap een hele schare fans bij en ieder van deze lezers kon niet wachten om zijn volgende boek in handen te krijgen. Het lange wachten heeft ruim 10 jaar geduurd en dit heeft er niet bepaald voor gezorgd dat de verwachtingen minder werden. Sterker nog, de verwachting werd alleen maar groter. En dan is de vraag, kan Hayes die grote verwachtingen waarmaken?

Kane is een speciale spion van de CIA. Hij heeft zich al in en uit diverse zeer onveilige situaties moeten zien te redden. Als zijn team op zoek gaat naar de gevaarlijke, ongrijpbare terroristenleider Al Tundra, ook wel De sprinkhaan genoemd, moet Kane naar het zogenaamde No man’s land. Dit is het grensgebied tussen Iran, Afghanistan en Pakistan. Het is de bedoeling dat hij daar een informant treft die informatie kan verstrekken over De sprinkhaan en zijn groepering. Terwijl Kane's vrouw thuis zit in onwetendheid maar enorm bezorgd over het welzijn van haar man, valt Kane in handen van De sprinkhaan. Hij moet alles op alles zetten om zichzelf in veiligheid te brengen. Ondertussen zijn er bij de CIA bepaalde hulpmiddelen ontwikkeld, gemaakt om de strijd tegen de terroristen te vergemakkelijken. Dat deze hulpmiddelen er juist voor zorgen dat Kane in een echt ‘No man's land’ terecht komt, gaat ieders verstand te boven. Dat hij hier veilig uit zal kunnen komen, lijkt helemaal ondenkbaar.

Hayes is een machtig verteller. Hij brengt het verhaal op een beeldende, filmische manier en dat doet hij door alle scenes zeer uitgebreid te behandelen. Dit is prachtig want het zal de lezer weinig moeite kosten het verhaal zó voor zich te zien. Er spreekt ook vanuit dat de schrijver een enorme kennis heeft moeten vergaren om het boek op deze manier te kunnen brengen. Het verhaal vraagt alleen wel wat van de aandachtsspanne. Het helpt dat het boek is opgedeeld in drie delen en dat de hoofdstukken in die delen relatief kort zijn. Zo kan men tijdig stoppen en alles weer even laten bezinken. Het is dan ook aan te raden om uitgebreid de tijd te nemen om dit boek, wat een ware baksteen a 765 bladzijden betreft, te lezen. En dat is ook precies wat dit boek verdient.

Het verhaal wordt verteld door hoofdpersoon Kane, en dit gebeurt in de ik-persoon en achteraf, als het verhaal zich al heeft afgespeeld. Dit neemt enigszins wat spanning weg omdat men logischerwijs al weet dat Kane nog leeft en het verhaal na kan vertellen. Toch gebeurt er nog genoeg om het verhaal spannend en interessant te houden. Waar het zeker voor zorgt is dat de lezer het gevoel heeft een band op te bouwen met dit hoofdpersonage en samen met hem het verhaal opnieuw te beleven. Het verhaal dat constant ergens naartoe lijkt te werken, maar waar naartoe is voor lange tijd onduidelijk. Op het moment dat dit wel duidelijk wordt is het eigenlijk te bizar voor woorden. Maar ook dan zorgt de magische vertelwijze van deze schrijver ervoor dat de lezer het zal slikken als zoete koek. Hayes heeft de grote verwachtingen meer dan waargemaakt.

'Het jaar van de sprinkhaan' is een ijzersterk verhaal dat ondanks, of juist dankzij, de bizarre wendingen bij menig lezer nog lang zal na sudderen.