De afgrond van de hel.....

De in Wenen geboren, en in Neder-Oostenrijk woonachtige, Andreas Gruber is full time schrijver. In ons land is hij nog relatief onbekend, maar in onze Duitstalige buurlanden is hij een zeer bekende naam in de schrijverswereld. De thriller ‘Doodvonnis’ is, na ‘Stervensuur’, het tweede deel van de Sneijder en Nemez serie die naar het Nederlands is vertaald. Deze serie bestaat oorspronkelijk al uit zeven delen. Wanneer deel drie wordt uitgebracht in het Nederlands is nog niet duidelijk. Het is voor de vele fans te hopen dat dit niet al te lang op zich laat wachten.

De Weense Clara weet na een jaar te ontsnappen aan haar ontvoerder. Deze zieke geest heeft de volledige rug van het jonge meisje vol getatoeëerd met gruwelijke afbeeldingen afkomstig van Dante's inferno (de helletocht van Dante). Clara is de dochter van de inmiddels overleden beste vriendin van officier van justitie Melanie Dietz. Zij voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn van het meisje en ze neemt de zaak op zich. Als het lichaam van een jong meisje wordt ontdekt in de bossen vlak bij de plek waar Clara is gevonden, en het rugstuk van het lichaam blijkt te ontbreken, wordt de zaak nog schrikbarender dan hij al was.

In Wiesbaden, Duitsland, geeft de eigenzinnige profiler Maarten S. Sneijder les op de politieacademie. Hij heeft ervoor gezorgd dat voormalig commissaris Sabine Nemez een plek krijgt in een speciale klas voor zeer getalenteerde rechercheurs. Hij behandelt onder andere meerdere cold cases in zijn lessen en al snel ziet Sabine een verband tussen enkele van deze zaken. Omdat dit verband waarschijnlijk de reden is waarom haar vriend, rechercheur Erik dorfer, is neergeschoten zet Sabine alles op alles om deze zaak op te helderen. Uiteindelijk leiden de aanwijzingen haar en Sneijder naar Wenen.

‘Doodvonnis’ telt zo'n honderd bladzijden meer dan het vorige deel, ‘Stervensuur’ en is met zijn vijfhonderdzestig bladzijden een ware klepper. Hierdoor krijgen de personages ruimte om verder uitgediept te worden en krijgt het verhaal in zijn totaal meer gelaagdheid. Het doet aan de andere kant wel wat af aan de spanning en de snelheid. Waar men bij ‘Stervensuur’ constant nagelbijtend op het puntje van de stoel zit, is het in dit boek meer een afwisseling tussen kalm water en stroomversnellingen. Boeiend is het wel van begin tot eind en dit komt grotendeels door de fijne en originele personages. In de dialogen tussen de hoofdpersonages schemert regelmatig droge, zwarte humor door en dit is een absolute meerwaarde voor het verhaal.

Ook de indeling van het boek is interessant. Het begint met een angstaanjagende proloog die je meteen het verhaal in zuigt. Dan wordt het boek opgedeeld in stukken die een dag bestempelen. We beginnen op 1 september en eindigen op 10 september en elk deel bevat een tiental hoofdstukken. Aanvankelijk bestaat het boek uit twee afzonderlijke verhaallijnen. Die van Clara en Melanie Dietz en die van Nemez en Sneijder. Er wordt afwisselend vanuit deze twee perspectieven verteld, in de derde persoon. Ook worden er vijf hoofdstukken vanuit het perspectief van de moordenaar verteld. Deze korte stukken, geschreven in de ik-vorm, worden aangeduid met de titels eerste tot en met de vijfde afgrond van de hel. Zij maken dat het verhaal een duister en rauw randje krijgt. Als het boek zijn einde nadert weet Gruber de twee verhaallijnen op ingenieuze wijze samen te laten smelten.

‘Doodvonnis’ is wederom een ijzersterk verhaal, met een uitstekende plot en een daverende ontknoping.

Ik wil A.W. Bruna heel hartelijk bedanken voor dit recensie-exemplaar.