Lang van stof....

Lange tijd is Elly Conway een geheimzinnige, nieuwe naam in de schrijverswereld. Dat het een pseudoniem is, dat wordt al snel bekend. Op Social media doet deze Elly Conway volop mee met het creëren van alle geheimzinnigheid rondom het boek. Dan is er ook nog een film die geen verfilming van het boek is, maar waarin het boek, en met name de schrijfster ervan, een hoofdrol speelt. De hype is compleet. Vrij snel na het uitbrengen van het boek en de film wordt bekend dat achter de naam Elly Conway het schrijversduo Terry Hayes en Tammy Cohen zit. Hayes is natuurlijk bekend van het alom geroemde ‘Ik ben Pelgrim’ en het onlangs uitgebrachte ‘Het jaar van de Sprinkhaan’. Van Cohen, wellicht iets minder bekend, zijn in ons land zes boeken uitgebracht. Twee daarvan onder haar eigen naam en de anderen onder de namen Tamar Cohen en Rachel Rhys. Argylle is het eerste deel van een serie boeken, en de film schijnt gebaseerd te zijn op boek nummer vier. Dat terwijl boek twee, drie én vier nog geschreven moeten worden. Volgt u me nog? Dat het ingewikkeld ligt, moge duidelijk zijn.

Aubrey Argylle is een jonge man die leeft in de jungle van Thailand. Hij klust wat bij als gids maar maakt zich verder niet al te druk. Na de dood van zijn ouders, die niet bleken te zijn wie hij dacht dat ze waren, is hij met name op zoek naar zichzelf. Dan stort er een vliegtuig neer in de jungle met daarin agenten van de CIA. Aubrey ziet zichzelf genoodzaakt deze mensen te redden uit handen van een gevaarlijk drugskartel. Hij heeft dan nog geen idee dat hij er op deze manier voor zorgt dat hij, min of meer gedwongen, wordt gerekruteerd als agent voor een uiterst bijzondere tak van deze dienst. De Special Operations groep onder leiding van Frances Coffey. Dit team moet zien te verijdelen dat de rijke oligarch Vassili Federov middelen in handen krijgt om zijn Rusland naar een hoger plan te tillen. Dit zou een ongekende ramp zijn voor de rest van de wereld. Maar hoe werk je samen in een team waarin haat en nijd hoogtij viert en niemand elkaar meer kan vertrouwen?

Dat Argylle een goed verhaal is, valt niet te ontkennen. Dat het een boek is dat je moet liggen is wat mij betreft een voldongen feit. Het is zaak je koppie erbij te houden omdat de schrijvers alles zeer, zeer gedetailleerd beschrijven. Tijdens de actiescenes is dit geen probleem, want je waant je als lezer midden in een film en al je zintuigen staan op scherp. Op het moment dat de actie wegvalt wordt het lastiger om de aandacht erbij te houden. Alle details voelen dan aan als zijnde overbodig. En omdat deze momenten talrijker zijn dan de momenten mét actie kan het zijn dat je moeite hebt om door het boek heen te komen. Dit was bij mij, met mijn aandachtsspanne van een goudvis, helaas het geval.

Het boek zit verder wel goed in elkaar. Het is verdeeld in drie delen en heeft daardoor een duidelijk begin-, midden- en eindstuk. Het wordt verteld vanuit verschillende personages die op voorhand duidelijk zijn aangegeven. Zo wordt het nergens verwarrend. Deze personages worden, ondanks het grote aantal, voldoende uitgediept en krijgen allemaal een eigen karakter en gezicht. De ene is wat sympathieker dan de ander, maar dat maakt dat de lezer zich wel kan inleven in deze personages en het verhaal. Verder kent het verhaal wat onregelmatigheden die ik zeer onwaarschijnlijk en niet te verklaren vond. Echt storend was dit echter niet. Het blijft natuurlijk fictie. Al met al had ik een haat/liefde verhouding met het boek maar ik kan me wel goed voorstellen dat er mensen zijn die dit boek helemaal geweldig vinden. Bij welk team jij hoort, dat is aan jou. Ik wens je heel veel leesplezier toe!

Ik wil AW Bruna heel erg bedanken voor het recensie-exemplaar.