Een verhaal met potentie, dat net niet lekker uit de verf komt....

Vicky verbaenen (Antwerpen, 1983) woont in het dorp Borsbeek en is moeder van een tweeling. Ze noemt zichzelf een echte levensgenieter. Haar motto is: Je kan alles krijgen en worden wat je wilt. Je moet er zelf in geloven en hard voor werken. Hard werken vraagt de nodige ontspanning om het leven in balans te houden. Daar moet je tijd voor maken, samen met familie en vrienden. Het schrijven van Megalomaan begon voor haar als een spel maar is uitgegroeid tot veel meer dan dat. Het boek is nu officieel het debuut van Vicky Verbaenen.

Charlotte Vermeersch is hét stijlicoon van deze eeuw. Samen met haar zus Sam en vriendin Fleur bouwt ze een imperium uit. Ze zijn present op elke première en VIP-party om zichzelf te laten zien. Hun collecties en de evenementen die ze organiseren zijn bekend bij de Beau monde van de wereld. Iedereen die belangrijk is en houdt van aandacht wil maar graag op hun gastenlijst staan. Ze veroveren alle social media’s en ondervinden de druk die er op hun schouders ligt om het ideale plaatje te brengen voor hun volgers. De roem stijgt Charlotte naar het hoofd en de andere twee weten geen weg met haar allures. Ze waarschuwen haar dat ze de echte waarden van het leven uit het oog dreigt te verliezen. Daar trekt Charlotte zich echt niets van aan, tot het haar fataal wordt. A little party never killed nobody!

Het verhaal wordt aangeduid als zijnde een Feelgood maar ik vind de benoeming Cosy crime beter passen. Het draait tenslotte om de dood van de hoofdpersoon en de vraag of het een moord of een ongeluk is. Daardoor wordt het een echte Whodunnit, want ondertussen word je als lezer ook geprikkeld om na te denken over wie de moord eventueel gepleegd kan hebben. Hoewel het geen vervelend boek is om te lezen, heb ik toch wat moeite met de schrijfwijze. Het verhaal wordt verteld vanuit een heleboel perspectieven, en situaties volgen elkaar snel op. Daardoor gaat het van de hak op de tak en is het soms moeilijk te volgen.

Er is te weinig dialoog en er wordt te veel verteld. Het is alsof er een voice-over meepraat, iedere keer nadat iemand iets heeft gezegd. Er wordt verteld over een heleboel situaties, maar die leiden vervolgens nergens toe. De diepgang ligt daardoor op de verkeerde punten. Niet bij de personages maar bij de situaties en daardoor voelt het alsof er een heleboel wordt verteld wat overbodig is. Je kan wel merken dat er goed is nagedacht over de personages, en in het verhaal zit zeker potentie. Jammer dat het niet helemaal lekker uit de verf is gekomen. Megalomaan is het debuut van Vicky Verbaenen en in het nawoord schrijft ze: Ik ben geen auteur en ik zal het ook nooit worden. Dan kan je als lezer alleen maar respect hebben voor wat ze hier heeft neergezet.