Volledig uit de bocht gevlogen.

Sandrone Dazieri (Italië, 1964) is een Italiaanse misdaadauteur die bekend is geworden door zijn, zeer goed ontvangen, Colomba Caselli serie. Vier jaar na het laatste deel komt de voormalig journalist terug met de standalone ‘Wespenman’.

Wanneer Amala wordt ontvoerd en de politie in het duister tast, besluit haar tante zich met de zaak te gaan bemoeien. Francesca is een geharde advocate met de nodige ervaring en een behoorlijk aantal zaken op haar naam. Als ze beseft dat dit weleens te maken kan hebben met een zaak die ze lang geleden van haar vader over heeft genomen, en heeft verloren, grijpt de angst haar bij de keel. Toendertijd verdedigde ze een man die ervan werd verdacht jonge meisjes te hebben ontvoerd en vermoord. Hun lichamen gooide hij in de meren rondom Cremona. Francesca is er altijd van overtuigd geweest dat de man die zij verdedigde onschuldig was en is veroordeeld op basis van valse bewijzen, geplaatst en gevonden door een groep corrupte politiemensen. De echte moordenaar, De Baars genoemd, is in haar optiek nooit gepakt. De kans dat hij degene is die Amala heeft ontvoerd, is groot. In haar zoektocht wordt ze onverwachts bijgestaan door Gerry, een oud special forces agent die eigen belangen lijkt te hebben in de zaak. Ondanks zijn geheime agenda, en zijn controversiële werkwijze, gaat Francesca met hem in zee. Het belang om Amala zo snel mogelijk te vinden is immers enorm groot.

Dazieri heeft geprobeerd een ijzersterke en lugubere thriller neer te zetten maar is hierbij met werkelijk alles over de top gegaan én uit de bocht gevlogen. Het begin is veelbelovend en een goed fundament voor een fantastische thriller. Helaas wordt daar geen vervolg aan gegeven in de uitwerking van de rest van het verhaal. Zelden lees je zo'n ongeloofwaardig en slecht in elkaar gezet plot. De lezer blijft met enorm veel vragen zitten en het boek voelt, na het lezen van de absurde ontknoping, onaf.

De schrijver wil met veel te veel personages zoveel draadjes in het verhaal leggen, dat je de draad volledig kwijtraakt en regelmatig terug moet bladeren om te kijken wie nu ook alweer wie is. Deze lezer raadt aan pen en papier in de aanslag te houden. Door een overkill aan deze personages blijft alles vlak en wordt geen van hen goed uitgediept. Daardoor krijgt de lezer met geen enkel personage een band en worden de meesten alleen maar hele vervelende karakters waar geen enkele sympathie voor op te brengen is. Het verhaal voelt geforceerd geschreven, alsof dit een ‘moetje’ is geweest en dat de schrijver het vanuit zijn tenen heeft moeten halen. Helaas heeft hij, wat mij betreft, met dit boek zijn eigen glazen ingegooid.

Ik wens je toch veel leesplezier toe!