Auteur kan veel vertellen in weinig woorden...

mede door de intrigerende cover en goede berichten wilde ik deze graag lezen en was blij toen hij in de mijn brievenbus terecht kwam. Niet alleen de cover kon mij boeien maar ook de bijzonder titel en na het lezen zeker ook het verhaal. Alles viel op zijn plaats, zowel de paraplu als de titel. Het verhaal heeft mij weten te boeien van begin tot einde.

We maken kennis met Robert en zijn ouders. De relatie tussen het kind en de ouders is verstoord, verknipt en bijzonder. Robert groeide op in een ongezond gezin. Zijn moeder was lichamelijk aanwezig maar bemoeide zich nergens mee, ze was ziek, zat het liefst in haar stoel voor de televisie chips te eten. De vader was een sadist en trad op met harde hand, denkend alleen aan zichzelf en niet aan het verdriet wat hij zijn zoon aandeed. Robert werd geestelijk verwaarloosd en de gezinsleden lijken veel meer met zichzelf bezig dan met de ander. Bij zijn oma kan Robert wel meer zichzelf zijn maar de troost vinden bij zijn ouders lukt niet. Wel bij de kat Tarzan van de buren maar troost van een dier is niet voor altijd.

Als het verhaal begint lees je meteen dat er een vreselijke gebeurtenis heeft plaats gevonden met de zoon maar wat blijft nog in het ongewisse. Vervolgens kom je als lezer in een verstikkende vertelling terecht waarin het perspectief wisselt tussen vader en zoon. Ze halen herinneringen op aan de afgelopen tijd. De vader over de kennismaking met zijn vrouw, het begin van hun huwelijk en hoe het verlangen naar elkaar overging in walging van haar kant en hunkering van zijn kant, over hoe de vader zijn zoon zag opgroeien en soms niets van hem begreep. Daarnaast de herinneringen van de zoon die de liefde van zijn ouders moest missen, op zijn tenen moest lopen en in angst opgroeide. Hoe hij troost vond bij Tarzan en hoe zijn oma er voor hem probeerde te zijn maar wel haar eigen ziekte niet wilde benoemen om hem niet lastig te vallen. Hoe alle ellende tot een climax kwam en hoe ze allebei eigenlijk bleven zoeken naar liefde en erkenning maar in hun zoektocht verder verwijderd raakte.

Het is een mooie vertelling. Ik heb bewondering voor auteurs die met weinig woorden en weinig opsmuk een verhaal weten te vertellen. Die hebben geen dik boek nodig met ellenlange hoofdstukken. Nee, gewoon een pagina of 146, een dertigtal korte hoofdstukjes met duidelijk taalgebruik. Hier en daar wat rauw maar het komt bij je binnen en daar gaat het om.
De hoofdstukken wisselen dus van perspectief waarbij vader en zoon , zoals gezegd, herinneringen ophalen. Is het rechtstreeks aan elkaar of mijmeren ze voor zich uit, dat was mij niet even duidelijk maar dat is voor de essentie van het verhaal ook niet nodig. Beiden worstelen ze met hun eigen versie van het verhaal en dat is mooi gedaan. Je zou immers verwachten dat je door het ene verhaal een hekel krijgt aan degene die het ondervindt maar door juist ook de andere kant te belichten ga je toch die mening weer herzien. De titelverklaring gaf mij kippenvel net als er achter komen waarom gekozen is voor de paraplu op de voorzijde . En h oewel het niet goed valt te praten als je uiteindelijk leest wat die vreselijke gebeurtenis is die heeft plaatsgevonden kan je er toch sympathie voor hebben op een bepaalde manier. Als een auteur dat gevoel bij de lezer teweeg kan brengen is dat een prestatie en daar kan je hier zeker van spreken !