‘Lotgenoten’ is een originele roman die niet al te eenvoudig leest maar wel raakt.

Sabrine Ingabire is een Rwandees-Belgische journaliste, schrijfster en hoofdredacteur van Lilith Magazine. Ze werkte als redacteur en verslaggever bij NRC en als columniste bij Dipsaus-podcast, De Morgen en MO Magazine. In 2016 publiceerde zij haar eerste youngadultroman ‘Le chemin vers le bohnheur’. Ik heb gezocht maar kan niet vinden of deze in een Nederlandse/ Vlaamse vertaling is verschenen. Deze coming-of-age roman is mijn kennismaking met deze auteur.

Inhoud (tekst achterzijde boek) : Ajali is een Rwandees-Belgische tiener die op het punt staat haar school af te ronden in Gent. Als kind van vluchtelingen probeert ze de complexiteit van de maatschappij te begrijpen en haar plek daarin te vinden. Haar oudere broer Benjamin lijkt wel te weten hoe hij zich moet voortbewegen in het land dat zijn moederland koloniseerde. Maar als hij zijn kamer in het ouderlijk huis niet meer kan verlaten wordt Ajali geconfronteerd met hoe onbehandelde pijn eruit ziet. Ook haar eigen pijn. Een verhaal over de diepe band tussen broer en zus. De zoektocht naar verbondenheid met een onbekend land en over een gezin dat worstelt met het verleden en de stilte.

In eerste instantie was het met name de cover die mij sterk aantrok. De enorme kluit met wortels die alle kanten op schieten en waaruit 1 boom zich omhoog heeft geworsteld. Tegen een achtergrond van heel warme kleuren. Na het lezen van het verhaal kan ik niet anders zeggen dat deze cover heel goed gekozen is.

De hoofdpersoon heeft haar roots in Rwanda met al zijn gewoonten die haaks tegenover het leven in België staan. Ze moet echt worstelen om haar plek én haar eigen ik te vinden en te mogen zijn. De cultuur in het Westen is zo anders dan Rwanda. Het is geschreven vanuit het perspectief van Ajali, als een soort dagboek. Ze begint meteen met dat zij zich niet thuis voelt bij de zwarten om haar heen of bij de witte meisjes. ( de auteur gebruikt de tegenstelling zwart/ wit in haar verhaal bij het benoemen van de groepen mensen waarmee zij omgaat). Daarnaast is er in de cultuur van haar familie en heel andere kijk op de positie van de man en vrouw dat haaks tegenover de Westerse ideeën staat. Hierdoor is er weinig communicatie met haar vader, die er in het begin van haar jeugd ook nauwelijks is.

Het is mooi om als lezer meegenomen te worden in haar reis naar volwassenheid, naar haar struggle om te mogen zijn wie zij is. Te lezen hoe het is om met twee culturen te moeten leven en leren om te gaan.

De schrijfstijl is iets waar ik even in moest komen. Het zijn mooie zinnen maar soms ook wat veel. Is dat de taal die een jong persoon gebruikt? Elk hoofdstuk begint met een quote van een muziekstuk ( achterin staat bronvermelding) en daar staan mooie tussen. Hier en daar wat Franse zinnen. De vader van Ajali is Franstalig. Het maakt het verhaal authentiek door deze taal er in te houden maar omdat ik geen woord in die taal spreek of kan lezen vond ik dit lastig. Je kan uit de context wel halen waar het over gaat en soms is er een vrije vertaling vlak na de zin maar ik vond het toch iets wat mij uit het verhaal haalde. Ik kon er toch niet echt overheen lezen. Spijtig want ik denk dat ik het verhaal beter had kunnen waarderen als ik dat probleem niet had.

‘Lotgenoten’ is een originele roman die niet al te eenvoudig leest maar wel raakt.