Een roman hoeft niet dik te zijn om een fijn verhaal te vertellen

Hoofdpersonage Gerben groeit op bij zijn ouders op een boerderij in Friesland. Zijn vader heeft voor zijn dementerende oma een plekje gecreëerd op de boerderij zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden. Zijn opa Toon is al overleden en een grote inspiratie voor de gevoelige en kunstzinnige Gerben. Zijn opa heeft hem op jonge leeftijd wat ‘wijsheden’ meegegeven om onder andere niet zomaar overal genoegen mee te nemen. Ook liet hij hem een kist aan hem na die hij op zijn twaalfde jaar mocht openen. Deze zit boordevol boeken die Gerben koestert. De verhuizing van oma naar de boerderij bracht ook al wonderbaarlijke objecten van opa met zich mee. Opa reisde veel en de rariteiten vinden op zolder bij de kist een nieuw thuis. Gerben trekt zich daar terug in zijn eigen wereldje en (net als zijn opa) waagt hij zich aan de eerste stappen van het kunstenaarschap en begint te tekenen. Hij voelt zich onrustig en besluit om op een vroege morgen op reis te gaan. Gewoon op zijn solex te stappen en weg te rijden. Hoewel hij zich los wil maken van zijn vertrouwde wereld brengt de reis hem juist in de voetsporen van zijn opa. Een ontdekkingsreis naar zijn roots en vooral naar zichzelf.

Na het bekijken van de cover en het lezen van de achterflap sprak het boek mij zeker aan. Ik was nog onbekend met deze auteur en heb na afloop van zijn boek zijn site bezocht. Wat ik daar las vond ik zeker terug in zijn boek. Filosofie en theologie zijn bronnen die hij in zijn werk laat doorschemeren. Deze achtergrond behoef je niet te weten om te genieten van dit verhaal.

De schrijfstijl is zeer aangenaam. De zinnen zijn mooi van eenvoud en het tempo houdt lekker aan. Terwijl Gerben volwassen wordt en meer ontdekt over het leven en dat van zijn opa kijk je als lezer mee over zijn schouder. Verder heb je als lezer de keuze om er symbolen en thematiek uit te halen of gewoon net als mij het tot je te nemen als een fijn verhaal. Het brengt je ook even vijftig jaar terug in de tijd wat een beetje weemoedig over kan komen. Het zou in deze tijd ook denk wel misplaatst zijn, een goede keuze dus om voor de jaren zeventig te kiezen.

Dat een roman niet dik hoeft te zijn om een goed verhaal te vertellen blijkt nu ook, slechts 155 pagina’s maar wel een verhaal wat bij mij als lezer een indruk heeft achter gelaten.

Voor mij een prettige kennismaking met deze auteur.