Een thriller die je een kans moet geven

Sam Holland debuteerde met 'De Echoman' in 2022 en ondertussen zijn haar boeken al in meer dan vijftien landen uitgegeven. Haar fascinatie voor het duisteren typeert haar werk.

Korte inhoud
Jessica Ambrose wordt verdacht van brandstichting in haar eigen huis, waarbij haar man is omgekomen en haar dochtertje zwaargewond is geraakt. Ze slaat op de vlucht en komt bij de verbitterde rechercheur Nate Griffin terecht. Hij gelooft in haar onschuld en samen proberen ze de zaak op te lossen. Wanneer in de buurt nog meer verdachte zaken en moorden gebeuren, ontdekken Jessica en Nate een verband tussen de verschillende misdaden. Iemand kopieert bekende seriemoordenaars uit de geschiedenis en wordt al snel ‘de Echoman’ genoemd. De politie tast in het duister en beseft dat de Echoman geen genade kent.

Oordeel
‘De Echoman’ is het debuut van Sam Holland. Vanaf de proloog is het meteen duidelijk dat Holland geen gruwelijke details uit de weg zal gaan. We zijn getuige van een moord en later zal ze nog nauwkeuriger ingaan op de afschuwelijke verwondingen van de slachtoffers. In de eerste hoofdstukken leren we verschillende personages kennen die belangrijk zullen zijn in de rest van het verhaal: Jessica Ambrose, Cara Elliott en Nate Griffin. Het boek wordt afwisselend vanuit hun perspectieven verteld, maar het is in het begin niet duidelijk wat het verband is tussen die personages. Daardoor komt er echt veel op je af: de introductie van Jessica en co, de brandstichting, nog een moord en de kennismaking met verschillende nevenpersonages. De lezer wordt bijna bedolven onder de personages en moorden. Bijgevolg voelt het boek in eerste instantie vrij chaotisch aan. Je hebt moeite om tot de personages door te dringen en er gebeurt zodanig veel dat je bijna de draad kwijtraakt.

Op zich past die ietwat chaotische verhaallijn zeker bij het onderzoek dat de politie voert naar de seriemoordenaar. Hij maakt zo veel slachtoffers en weinig fouten, waardoor ze echt naar een speld in een hooiberg moeten zoeken. Op dat vlak matcht de structuur van het verhaal dus met de inhoud. Holland heeft ontzettend hard ingezet op de actie in het verhaal. Door de moorden te koppelen aan bestaande misdaden in onze maatschappij bewijst ze dat ze uitstekende research heeft gedaan. Lezers die de genoemde seriemoordenaars uit het verleden kennen, zullen gemakkelijk connectie voelen met het verhaal. Geen nood voor wie niets weet van die zaken: Holland legt alles gedetailleerd en helder genoeg uit, tot je er kippenvel en nachtmerries van krijgt.

Aan actie is er dus zeker geen gebrek in dit boek, de spanningsboog is constant hoog. Misschien is er zelfs iets te veel actie, want door alle gruwel verlies je bijna de connectie met Jessica, Cara en Nate uit het oog. Ze voelen in het begin wat oppervlakkig aan, maar Holland bouwt langzaam hun levens uit. Wanneer je meer over de connectie tussen Cara en Nate te weten komt, wordt het verhaal boeiender en krijgt het meer diepgang. Holland gaat dieper in op hun emoties en eigen demonen, ze schuwt geen taboes. Dat doet ze zeker niet wat Jessica betreft, want zij heeft congenitale analgesie, een zeldzame aandoening waarbij mensen geen pijn voelen. Jessica worstelt erg met haar ziekte, ze doet zichzelf soms vreselijke dingen aan. Dat is ook erg pittig voor de lezers, net omdat Holland alles zo geloofwaardig beschrijft.

Holland krikt het niveau van haar verhaal omhoog door hier en daar ons een blik op de moordenaar te gunnen via doktersverslagen, krantenartikelen of een hoofdstuk dat we beleven door zijn ogen. Daardoor kunnen we samen met de politie mee speuren naar de seriemoordenaar en hebben we zelfs een streepje op hen voor, want wij kennen al een deeltje van zijn persoonlijkheid. Je hebt algauw een aantal verdachten in het vizier. Vanaf de tweede helft van het boek heeft Holland echt je aandacht vast. Je bent dan de personages meer gewend, kent hun demonen en de gruwelijke details kan je al iets beter verteren. Er is een fijne afwisseling tussen de natuurlijke dialogen en meer verhalende stukken, waardoor je gauw een goed leestempo te pakken hebt. Holland werkt rustig naar haar einde toe en trakteert je op een stevige plottwist. Als lezer heb je opnieuw een voorrecht: je weet hoe de vork aan de steel zit en de hoofdpersonages niet. ‘De Echoman’ eindigt met een cliffhanger en maakt daardoor nog meer indruk. Ondanks het stroeve begin slaagt Holland er dus in je te doen verlangen naar het vervolg.

Conclusie
4 sterren
‘De Echoman’ is een thriller die je een kans moet geven, want je wordt absoluut niet teleurgesteld. Nachtmerries zijn gegarandeerd door de gruwelijke details en constante spanning.