Lezersrecensie
Feelgoodroman met veel potentieel
Olivia Demarie is het pseudoniem van de Oost-Vlaamse auteur die ondertussen twee feelgoodromans geschreven heeft. Schrijven is haar grootste passie en ze geniet er dan ook enorm van om haar verhalen met de lezers te delen.
Korte inhoud
Charlotte is een jonge vrouw die worstelt met haar verleden. Ze voelt zich niet goed bij haar werkgever en haar toekomst is onzeker. Wanneer ze een ongelukkige val maakt in Brussel, ziet haar leven er plots wat anders uit. Nick dacht dat hij z’n droomleven leidde, tot een onverwachte ontmoeting hem uit balans brengt. Wat maakt hem nu echt gelukkig en is Sophie wel de liefde van zijn leven?
Oordeel
‘Zal ik je ooit terugzien?’ is de tweede feelgoodroman van de Vlaamse auteur Olivia Demarie. We volgen afwisselend dertigers Charlotte en Nick. Charlotte raakt gewond in Brussel op weg naar een sollicitatiegesprek en Nick schiet haar te hulp. De twee voelen een klik, maar vragen geen gegevens van elkaar waardoor ze geen contact kunnen houden. Het verhaal start wat in medias res, maar we krijgen meteen een vrij realistisch beeld van Charlotte. De ontmoeting tussen haar en Nick voelt ietwat té toevallig aan en de chemie die zij voelen, voelen we niet meteen als lezer. Demarie neemt na hun ontmoeting de tijd om haar hoofdpersonages grondig aan haar lezers voor te stellen en daardoor wordt je nieuwsgierigheid geprikkeld.
Door de afwisselende vertelperspectieven leren we zowel Nick als Charlotte heel uitgebreid kennen. We lezen over Charlottes verleden dat haar zo getekend heeft en ontmoeten de belangrijkste personen in haar leven. Hetzelfde geldt voor Nick, we komen te weten hoe zijn leven eruitziet en wat zijn zorgen zijn. Demarie durft hun onzekerheden benoemen en dat maakt van hen heel herkenbare, sympathieke personages met wie de lezer zich gemakkelijk kan identificeren. Ze zet heel mooi op papier hoe lastig het kan zijn om je hart open te stellen en te durven kiezen voor jezelf.
De emoties van Nick en Charlotte zijn dus heel realistisch beschreven, maar hun gedrag is soms iets te gekunsteld. Bepaalde gebeurtenissen in hun leven en sommige keuzes die ze maken, voelen wat wrang aan. Omdat Demarie net aan die momenten veel aandacht besteedt, valt die gekunsteldheid meer op. De commotie rond de gewonde knie van Charlotte en hoe een wildvreemde receptioniste zo intens meeleeft met Nicks zoektocht naar Charlotte zijn voorbeelden van situaties die niet voldoende realistisch aanvoelen. Door zich ook te focussen op andere alledaagse details uit de levens van haar hoofdpersonages probeert Demarie het geloofwaardigheidsgehalte van haar verhaal te benadrukken, maar je vraagt je soms af of echt alle details nuttig zijn voor de kern van het boek.
Ook de dialogen tussen Nick en Charlotte voelen niet altijd natuurlijk aan. Het duurt behoorlijk lang voor de twee met elkaar in contact komen, dus het is even wachten op de dynamiek tussen hen. Als ze elkaar uiteindelijk horen, blijft hun eerste conversatie iets te veel gaan over hun snelle ontmoeting in Brussel. Je verlangt naar diepere gesprekken tussen hen waar hun echte connectie duidelijk wordt, maar die verlangens worden niet helemaal vervuld. Wel slaagt Demarie erin om vanaf het eerste contact tussen Nick en Charlotte een beter evenwicht te vinden in haar verteltempo. In de eerste hoofdstukken is het tijdsverloop soms verwarrend, omdat niet alles chronologisch verteld wordt. Zijn we bijvoorbeeld bij Charlotte al twee weken verder, dan keren we bij Nick terug naar het moment waarop Charlottes hoofdstuk begon en daardoor moet je wel wat schakelen in je hoofd om mee te zijn met het verhaal. Je vraagt je bijgevolg of wanneer sommige gebeurtenissen exact plaatsvinden.
Ook je leestempo voelt comfortabeler als Nick en Charlotte elkaar eindelijk gevonden hebben. Door hun gesprekken verhoogt je leestempo, wat wel aangenaam is na een paar verhalende passages. Die stukken waren heel nuttig om veel te weten te komen over de personages, maar ze deden je leestempo wel erg vertragen. Het was bijvoorbeeld fijn geweest als we meer over Charlottes verleden te weten waren gekomen via een gesprek met haar beste vriendin Mila. Verder heeft Demarie een behoorlijk vlotte schrijfstijl, maar wat extra komma’s waren zeker welkom geweest. Sommige zinnen voelen iets te lang en ook zijn er hier en daar wat foutjes geslopen in het gebruik van die/dat. Ten slotte mocht het einde ook iets uitgebreider, zeker in vergelijking met de lange aanloop naar de hereniging tussen Nick en Charlotte. De epiloog is wel een meerwaarde. Met ‘Zal ik je ooit terugzien?’ heeft Olivia Demarie zeker bewezen dat ze het feelgoodgenre in haar vingers heeft. Ze is er echt wel in geslaagd om haar personages te laten groeien en je pure liefde te doen voelen. Ondanks de puntjes van kritiek is dit zeker een Vlaamse auteur die je wil leren kennen.
Conclusie
3,25 sterren
‘Zal ik je ooit terugzien?’ is een feelgoodroman met veel potentieel. Niet al de verwachtingen van feelgoodfans worden ingelost, maar de sympathieke, herkenbare personages veroveren sowieso je hart.
Korte inhoud
Charlotte is een jonge vrouw die worstelt met haar verleden. Ze voelt zich niet goed bij haar werkgever en haar toekomst is onzeker. Wanneer ze een ongelukkige val maakt in Brussel, ziet haar leven er plots wat anders uit. Nick dacht dat hij z’n droomleven leidde, tot een onverwachte ontmoeting hem uit balans brengt. Wat maakt hem nu echt gelukkig en is Sophie wel de liefde van zijn leven?
Oordeel
‘Zal ik je ooit terugzien?’ is de tweede feelgoodroman van de Vlaamse auteur Olivia Demarie. We volgen afwisselend dertigers Charlotte en Nick. Charlotte raakt gewond in Brussel op weg naar een sollicitatiegesprek en Nick schiet haar te hulp. De twee voelen een klik, maar vragen geen gegevens van elkaar waardoor ze geen contact kunnen houden. Het verhaal start wat in medias res, maar we krijgen meteen een vrij realistisch beeld van Charlotte. De ontmoeting tussen haar en Nick voelt ietwat té toevallig aan en de chemie die zij voelen, voelen we niet meteen als lezer. Demarie neemt na hun ontmoeting de tijd om haar hoofdpersonages grondig aan haar lezers voor te stellen en daardoor wordt je nieuwsgierigheid geprikkeld.
Door de afwisselende vertelperspectieven leren we zowel Nick als Charlotte heel uitgebreid kennen. We lezen over Charlottes verleden dat haar zo getekend heeft en ontmoeten de belangrijkste personen in haar leven. Hetzelfde geldt voor Nick, we komen te weten hoe zijn leven eruitziet en wat zijn zorgen zijn. Demarie durft hun onzekerheden benoemen en dat maakt van hen heel herkenbare, sympathieke personages met wie de lezer zich gemakkelijk kan identificeren. Ze zet heel mooi op papier hoe lastig het kan zijn om je hart open te stellen en te durven kiezen voor jezelf.
De emoties van Nick en Charlotte zijn dus heel realistisch beschreven, maar hun gedrag is soms iets te gekunsteld. Bepaalde gebeurtenissen in hun leven en sommige keuzes die ze maken, voelen wat wrang aan. Omdat Demarie net aan die momenten veel aandacht besteedt, valt die gekunsteldheid meer op. De commotie rond de gewonde knie van Charlotte en hoe een wildvreemde receptioniste zo intens meeleeft met Nicks zoektocht naar Charlotte zijn voorbeelden van situaties die niet voldoende realistisch aanvoelen. Door zich ook te focussen op andere alledaagse details uit de levens van haar hoofdpersonages probeert Demarie het geloofwaardigheidsgehalte van haar verhaal te benadrukken, maar je vraagt je soms af of echt alle details nuttig zijn voor de kern van het boek.
Ook de dialogen tussen Nick en Charlotte voelen niet altijd natuurlijk aan. Het duurt behoorlijk lang voor de twee met elkaar in contact komen, dus het is even wachten op de dynamiek tussen hen. Als ze elkaar uiteindelijk horen, blijft hun eerste conversatie iets te veel gaan over hun snelle ontmoeting in Brussel. Je verlangt naar diepere gesprekken tussen hen waar hun echte connectie duidelijk wordt, maar die verlangens worden niet helemaal vervuld. Wel slaagt Demarie erin om vanaf het eerste contact tussen Nick en Charlotte een beter evenwicht te vinden in haar verteltempo. In de eerste hoofdstukken is het tijdsverloop soms verwarrend, omdat niet alles chronologisch verteld wordt. Zijn we bijvoorbeeld bij Charlotte al twee weken verder, dan keren we bij Nick terug naar het moment waarop Charlottes hoofdstuk begon en daardoor moet je wel wat schakelen in je hoofd om mee te zijn met het verhaal. Je vraagt je bijgevolg of wanneer sommige gebeurtenissen exact plaatsvinden.
Ook je leestempo voelt comfortabeler als Nick en Charlotte elkaar eindelijk gevonden hebben. Door hun gesprekken verhoogt je leestempo, wat wel aangenaam is na een paar verhalende passages. Die stukken waren heel nuttig om veel te weten te komen over de personages, maar ze deden je leestempo wel erg vertragen. Het was bijvoorbeeld fijn geweest als we meer over Charlottes verleden te weten waren gekomen via een gesprek met haar beste vriendin Mila. Verder heeft Demarie een behoorlijk vlotte schrijfstijl, maar wat extra komma’s waren zeker welkom geweest. Sommige zinnen voelen iets te lang en ook zijn er hier en daar wat foutjes geslopen in het gebruik van die/dat. Ten slotte mocht het einde ook iets uitgebreider, zeker in vergelijking met de lange aanloop naar de hereniging tussen Nick en Charlotte. De epiloog is wel een meerwaarde. Met ‘Zal ik je ooit terugzien?’ heeft Olivia Demarie zeker bewezen dat ze het feelgoodgenre in haar vingers heeft. Ze is er echt wel in geslaagd om haar personages te laten groeien en je pure liefde te doen voelen. Ondanks de puntjes van kritiek is dit zeker een Vlaamse auteur die je wil leren kennen.
Conclusie
3,25 sterren
‘Zal ik je ooit terugzien?’ is een feelgoodroman met veel potentieel. Niet al de verwachtingen van feelgoodfans worden ingelost, maar de sympathieke, herkenbare personages veroveren sowieso je hart.
1
Reageer op deze recensie
