Degelijk tussendoortje

Megan Lally houdt van spannende boeken over verontrustende onderwerpen. Ze richt zich op jongeren. 'Niet mijn naam' is haar debuut.

Korte inhoud
Een meisje wordt gewond wakker langs de kant van de weg. Ze herinnert zich niet wat er is gebeurd. Zelfs haar eigen naam weet ze niet. Gelukkig passeert er net een politiewagen. De agent brengt haar naar het bureau. Al snel komt de vader van het meisje binnen, hij is al uren naar haar op zoek. Eindelijk weet het meisje weer hoe ze heet: Mary. Dat klopt echt, want haar vader toont haar een schoolpas en enkele foto’s. Vader en dochter trekken samen naar hun hut in de bossen. Mary’s geheugen heeft tijd nodig om te herstellen, maar hoe beter het met haar gaat, hoe vreemder de verhalen van haar vader klinken…

Oordeel
‘Niet mijn naam’ van Megan Lally start meteen heftig: je maakt kennis met een gewond meisje dat zich niets herinnert, zelfs haar eigen naam niet. Lally weet vanaf die eerste pagina’s wantrouwen op te wekken bij haar lezers, je voelt namelijk dat er iets niet klopt en zo wordt je nieuwsgierigheid geprikkeld. Het meisje krijgt niet meteen een naam, we ontdekken pas dat ze Mary heet als haar vader haar komt ophalen in het politiebureau. Daarna maken we kennis met Drew. Zijn vriendin Lola is vermist en hij doet er alles aan om haar terug te vinden. We lezen het verhaal afwisselend vanuit Drews en Mary’s perspectief. Bij de hoofdstukken van Mary staat er ook nog een tijdsaanduiding bij die wel een handige leidraad is.

Zowel Drew als Mary leren we heel uitgebreid kennen. Je kan je gemakkelijk met hen identificeren door het ik-perspectief. Ze hebben allebei een atypisch tienerleven. Drew kampt met veel schuldgevoelens en verdriet door Lola’s verdwijning. Hoe zijn omgeving hem behandelt, wordt behoorlijk geloofwaardig neergezet. Je krijgt sympathie voor Drew en bij Mary ervaar je vooral medelijden omdat je voelt dat de band tussen haar en haar vader Wayne niet helemaal goed zit. De dynamiek tussen vader en dochter is interessant. Mary wantrouwt haar vader steeds meer en door bepaalde details besef je dat Mary gelijk heeft. Toch kan je zelf niet helemaal duiden wat er nu precies aan de hand is binnen het gezin. Je probeert verbanden te leggen tussen de levens van Mary en Drew, maar er blijft altijd een ontbrekend puzzelstukje. Lally is namelijk zuinig met de info die ze deelt en dat houdt je wel geboeid.

Die relatief trage onthulling van belangrijke details sluit mooi aan bij de structuur van het boek. Alles hangt samen met Mary die haar geheugen moet terugkrijgen, maar dat gaat niet snel. Het trage verteltempo past hierbij en ook al zou dat net positief moeten zijn voor het geloofwaardigheidsgehalte van het boek, toch kabbelt het verhaal net iets te veel hierdoor. De hoofdstukken zijn behoorlijk lang en dat zou op zich geen probleem mogen zijn als er genoeg dialogen waren. Dat is echter niet het geval. Lally had ongetwijfeld goeie bedoelingen: ze probeerde zich stevig te focussen op de gevoelens van haar personages (iets wat deels gelukt is), maar is daardoor de dynamiek tussen hen uit het oog verloren. Er zijn niet enorm veel gesprekken, je leert iedereen vooral kennen door verhalende stukken. Helaas zakt je leestempo daardoor. De gemiste interactie tussen de personages zorgt ook voor een gebrek aan actie, zeker in de eerste helft van het boek. Pas als Drew actief op zoek gaat naar Lola en nieuwe pistes volgt met zijn vrienden, dan wordt ook de spanningsboog beter.

De afwisselende vertelperspectieven zorgen weliswaar ook voor spanning, maar soms beleven we het verhaal een paar hoofdstukken na elkaar door de ogen van Drew. Bijgevolg raak je je voeling met Mary wat kwijt en moet je meer moeite doen om je opnieuw in haar wereld in te leven. Ondanks die minpuntjes is het knap dat Lally zo lang verborgen kan houden wat er écht aan de hand is met Mary. Dat zal ongetwijfeld ook scoren bij het jonge doelpubliek van dit boek. Door de heldere schrijfstijl en treffende leefwereld van de personages zal dit verhaal wel bij hen in de smaak vallen. Het einde is echter ook iets waar oudere lezers op gewacht hebben. Lally toont eindelijk haar originaliteit en laat alle ontbrekende puzzelstukjes behoorlijk goed in elkaar passen. Door het atypische einde met een emotioneel randje onderscheidt deze thriller zich van gelijkaardige boeken. Het bonushoofdstuk biedt nog een ander perspectief op het verhaal en dat is wel een leuk extraatje. Zo is ‘Niet mijn naam’ misschien geen topper, maar wel een degelijk boek als tussendoortje.

Conclusie
3,5 sterren
‘Niet mijn naam’ is een degelijke jeugdthriller, maar geen uitblinker in het genre. Megan Lally scoort wel haar origineel einde.