Het bewijs van Delportes gave om verhalen te vertellen

Sofie Delporte debuteerde in 2023 met 'Ik kan je redden'. Het boek werd vol lof onthaald, net als het vervolg, 'Zwijgen is bitter.' In 'Niets gaat voorbij' waagt Sofie zich voor de eerste keer aan kortverhalen.

Korte inhoud
Dit boek bevat tien fictieve kortverhalen die schuilgaan achter de onheilspellende woorden ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’. Elk verhaal gaat dus over een onrustwekkende verdwijning. Het zijn portretten van mannen en vrouwen die zich op een kantelpunt in hun leven bevinden.

Oordeel
‘Niets gaat voorbij’ begint met een pakkend voorwoord van Alain Remue, hij is diensthoofd van de Cel Vermiste Personen. Een beter begin kon niet, want Remue is al jarenlang onlosmakelijk verbonden met bekende vermissingszaken in ons land. Voor Delporte echt met de kortverhalen start, spreekt ze haar lezers nog even toe. Ze geeft extra duiding bij de zin ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’ en benadrukt het verschil met haar thrillers over Olivia Leroy. Al op die eerste pagina’s maakt Delporte een treffende vergelijking: ze legt de link tussen kortverhalen en de Cel Vermiste Personen. Daardoor snap je meteen wat ze met dit boek wil bereiken. Net zoals rechercheurs bij de Cel snel het leven van een vermiste doorspitten, laat Delporte ons kort met de personages uit ‘Niets gaat voorbij’ kennismaken. Wij als lezers zullen dus even exact voelen wat de rechercheurs ervaren.

De tien kortverhalen starten telkens op dezelfde manier. We lezen een kort opsporingsbericht waardoor we meteen al een beeld hebben van wie er verdwenen is. Elk verhaal is netjes opgedeeld in alinea’s en dat zorgt ervoor dat je leestempo best hoog ligt. Niet elk kortverhaal is even lang en daardoor blijf je steeds geboeid. Het boek is een mooie mix van verschillende ‘soorten’ verdwijningen. Er passeren mensen van verschillende leeftijden de revue, bijgevolg lees je ook over diverse levenssituaties. Dat maakt het boek heel gevarieerd. Je beseft dat niet alle vermiste mensen zomaar weggelopen zijn, maar dat er vaak heel wat meer achter schuilt.

Delporte gunt ons namelijk in elk kortverhaal een geloofwaardige kijk op het leven van de vermiste. Daardoor begrijp je bepaalde keuzes van de personages beter. Je beseft dat het voor de Cel absoluut niet gemakkelijk is om in het hoofd van de verdwenen persoon te kruipen en zo te proberen ontdekken waar ze zijn. De kortverhalen komen echt binnen, want Delporte besteedt zeker voldoende aandacht aan de gevoelens van haar personages. In sommige verhalen (bv. dat over de vrouw met dementie) leren we zelfs de familie kennen. Heel fijn is ook de referentie naar Delportes succesvolle thrillers met Olivia Leroy in de hoofdrol. Olivia komt zelfs even aan het woord.

Ten slotte scoort Sofie Delporte nog met haar uitstekende taalgevoel. Het taalgebruik van haar personages past perfect bij wie ze zijn, daardoor gaat de identificatie met hen voor jou als lezer ook gemakkelijker. Ze laat het hart van taalliefhebbers sneller kloppen door knappe vergelijkingen en metaforen. Het verhaal wordt beeldender door regendruppels te vergelijken met munten en vingers met twijgjes. Dat ondersteunt de heldere beschrijvingen van de omgeving. Sommige metaforen doen je nadenken over je eigen leven, zoals de link die Delporte maakt tussen het leven en een boek. Hier en daar waagt ze zich zelfs aan taalkundig interessante zinnen zoals “Met elke slok sijpelen de twijfels terug zijn hoofd in”. Zo toont Delporte opnieuw haar taalvirtuositeit. Ze rondt niet elk verhaal hetzelfde af, de ietwat open eindes spreken voor zich en hebben vaak nog meer impact dan wanneer alles netjes afgerond zou worden. ‘Niets gaat voorbij’ heeft z’n doel zeker niet gemist: we begrijpen de werking van de Cel Vermiste Personen beter én waarom mensen soms verdwijnen.

Conclusie
5 sterren
‘Niets gaat voorbij’ schittert op alle vlakken. Het ideale boek voor liefhebbers van kortverhalen of lezers die geraakt willen worden door Delportes taalvirtuositeit en gave om verhalen echt onder je vel te laten kruipen.