Lezersrecensie
Een boek dat elke lezer kan bekoren
Korte inhoud
De truecrimewebsite van Amelie is niet zo succesvol. Toch blijft ze haar best doen om onopgeloste verdwijnings- en moordzaken onder de aandacht te brengen. Stiekem hoopt ze zelf ooit een cold case te kraken. Die kans doet zich voor als Matteo plots voor haar deur verschijnt. De jongen smeekt Amelie om hulp. Hij wil de zaak rond zijn verdwenen en doodverklaarde nichtje oplossen. Zo bevindt Amelie zich voor het eerst in een cold case die plots weer actueel is. Dit is haar kans om te schitteren, maar al snel blijkt dat Amelie zich op gevaarlijk terrein begeeft…
Oordeel
‘Het meisje dat niet sterven wou’ is het eerste deel in de nieuwe YA-reeks van Bjorn Van den Eynde. Het boek start met een prikkelende proloog, verteld vanuit het perspectief van een zekere X. Van den Eynde weet meteen een enge sfeer te creëren. In het eerste hoofdstuk maken we kennis met Amelie. Kort en bondig komen we te weten waar ze veel mee bezig is in haar dagelijks leven: haar truecrimewebsite KillerChick. Ook de ontmoeting met Matteo gebeurt al op de eerste bladzijden. Zo neemt het boek een vliegende start: het is onmiddellijk helder dat Matteo en Amelie samen de zaak rond Matteo’s verdwenen nichtje Faylinn proberen op te lossen.
We beleven het verhaal hoofdzakelijk door de ogen van Amelie, via een personele hij-verteller. Daardoor krijgen we een brede inkijk in haar gedachtegang en weten we perfect wat er zich in het hoofd van een zestienjarig meisje afspeelt. Amelie heeft een heftig verleden: je voelt dat ze al heel wat heeft meegemaakt, maar Van den Eynde onthult niet meteen wat. Hij maakt je nieuwsgierig door terugkerende details, zoals de barst in Amelies telefoonscherm die duidelijk een impact heeft op het meisje. Via Amelie leren we Matteo kennen. Amelie en Matteo zijn twee totaal verschillende personages, al hebben ze wel dezelfde gedrevenheid wat de zoektocht naar de waarheid over Faylinn betreft. De dynamiek tussen de twee tieners is dan ook erg interessant. Matteo heeft geen gemakkelijke periode achter de rug en dat heeft hem net als Amelie gevormd tot wie hij vandaag is. Je leert Amelie en Matteo vooral kennen door de flitsende, vlot geschreven dialogen. Hoe ze reageren op bepaalde gebeurtenissen, op elkaar en hun omgeving: daaruit kun je afleiden wie Amelie en Matteo zijn.
Wat daarbij perfect aansluit is de aandacht voor taal in dit boek. Amelie en Matteo hebben elk een ander taalgebruik. Zo merk je op dat Matteo negatieve ervaringen heeft met de politie, bv. omdat hij ‘flikken’ zegt in plaats van het neutralere woord ‘politie’. ‘Flikken voelt namelijk meer aan als een pejoratief ( = een woord met een negatieve connotatie). Amelies taalgebruik is onschuldiger, ze aarzelt meer (iets wat tot uitdrukking komt in de interpunctie en het feit dat ze hier en daar ‘eh’ en ‘tja’ zegt). Bij Amelie gaat Van den Eynde nog een stapje verder door al dan niet subtiel de tegenstelling schaap en wolf te verwerken. De achternaam van Amelie is De Wolf en daarmee is het eerste contrast met Amelies karakter gemaakt, want ze voelt zich een schaap. Ook het feit dat ze met angsten worstelt, is erg realistisch uitgewerkt. Die aandacht voor haar paniekaanvallen is niet opvallend aanwezig, waardoor jonge lezers het makkelijker kunnen verteren.
Qua herkenbaarheid en geloofwaardige personages scoort Van den Eynde dus zeker. Ook op het vlak van spanning valt niets op te merken. Het verhaal is netjes opgedeeld in vier delen, elk deel start met een nieuwe dag en eindigt met een eng hoofdstuk verteld vanuit het perspectief van X. Die structuur en de korte hoofdstukken die vaak eindigen met mini-cliffhangers, zorgen ervoor dat het boek één brok spanning is, ook voor iets oudere lezers. Jonge lezers die moeilijk een boek oppakken, zullen bijgevolg vlot door dit verhaal heen raken. Bepaalde details worden herhaald zodat je voortdurend mee blijft. Bovendien sluit het verhaal mooi aan bij hun leefwereld (en de actualiteit), wat te merken is aan de aandacht voor de populaire cultuur (Pommelien Thijs, Stromae, The Masked Singer, De Mol…).
Het ouder leespubliek geniet dan ongetwijfeld weer van de uitstekende research die Van den Eynde gedaan heeft, zoals we van hem gewoon zijn. De locaties in Lier en Sint-Genesius-Rode, het belang van cold cases en zelfs een psalm die vernoemd wordt: je merkt aan alles dat de auteur weet wat hij doet. Ondanks het hoge leestempo gaat het verhaal nergens te snel, het evenwicht met het verteltempo is precies goed. Je krijgt tijd om op adem te komen na een scène met meer actie. Op die manier werkt Van den Eynde toe naar het einde. Hij is erin geslaagd zijn lezers te blijven boeien en heeft de case die in dit boek centraal staat keurig afgerond. Je bent sowieso benieuwd naar het volgende deel…
Conclusie
5 sterren
‘Het meisje dat niet sterven wou’ is de start van een nieuwe, veelbelovende YA-reeks. Het boek is ideaal voor jongeren die niet vaak lezen. Oudere lezers genieten sowieso van Van den Eyndes taalvirtuositeit.
De truecrimewebsite van Amelie is niet zo succesvol. Toch blijft ze haar best doen om onopgeloste verdwijnings- en moordzaken onder de aandacht te brengen. Stiekem hoopt ze zelf ooit een cold case te kraken. Die kans doet zich voor als Matteo plots voor haar deur verschijnt. De jongen smeekt Amelie om hulp. Hij wil de zaak rond zijn verdwenen en doodverklaarde nichtje oplossen. Zo bevindt Amelie zich voor het eerst in een cold case die plots weer actueel is. Dit is haar kans om te schitteren, maar al snel blijkt dat Amelie zich op gevaarlijk terrein begeeft…
Oordeel
‘Het meisje dat niet sterven wou’ is het eerste deel in de nieuwe YA-reeks van Bjorn Van den Eynde. Het boek start met een prikkelende proloog, verteld vanuit het perspectief van een zekere X. Van den Eynde weet meteen een enge sfeer te creëren. In het eerste hoofdstuk maken we kennis met Amelie. Kort en bondig komen we te weten waar ze veel mee bezig is in haar dagelijks leven: haar truecrimewebsite KillerChick. Ook de ontmoeting met Matteo gebeurt al op de eerste bladzijden. Zo neemt het boek een vliegende start: het is onmiddellijk helder dat Matteo en Amelie samen de zaak rond Matteo’s verdwenen nichtje Faylinn proberen op te lossen.
We beleven het verhaal hoofdzakelijk door de ogen van Amelie, via een personele hij-verteller. Daardoor krijgen we een brede inkijk in haar gedachtegang en weten we perfect wat er zich in het hoofd van een zestienjarig meisje afspeelt. Amelie heeft een heftig verleden: je voelt dat ze al heel wat heeft meegemaakt, maar Van den Eynde onthult niet meteen wat. Hij maakt je nieuwsgierig door terugkerende details, zoals de barst in Amelies telefoonscherm die duidelijk een impact heeft op het meisje. Via Amelie leren we Matteo kennen. Amelie en Matteo zijn twee totaal verschillende personages, al hebben ze wel dezelfde gedrevenheid wat de zoektocht naar de waarheid over Faylinn betreft. De dynamiek tussen de twee tieners is dan ook erg interessant. Matteo heeft geen gemakkelijke periode achter de rug en dat heeft hem net als Amelie gevormd tot wie hij vandaag is. Je leert Amelie en Matteo vooral kennen door de flitsende, vlot geschreven dialogen. Hoe ze reageren op bepaalde gebeurtenissen, op elkaar en hun omgeving: daaruit kun je afleiden wie Amelie en Matteo zijn.
Wat daarbij perfect aansluit is de aandacht voor taal in dit boek. Amelie en Matteo hebben elk een ander taalgebruik. Zo merk je op dat Matteo negatieve ervaringen heeft met de politie, bv. omdat hij ‘flikken’ zegt in plaats van het neutralere woord ‘politie’. ‘Flikken voelt namelijk meer aan als een pejoratief ( = een woord met een negatieve connotatie). Amelies taalgebruik is onschuldiger, ze aarzelt meer (iets wat tot uitdrukking komt in de interpunctie en het feit dat ze hier en daar ‘eh’ en ‘tja’ zegt). Bij Amelie gaat Van den Eynde nog een stapje verder door al dan niet subtiel de tegenstelling schaap en wolf te verwerken. De achternaam van Amelie is De Wolf en daarmee is het eerste contrast met Amelies karakter gemaakt, want ze voelt zich een schaap. Ook het feit dat ze met angsten worstelt, is erg realistisch uitgewerkt. Die aandacht voor haar paniekaanvallen is niet opvallend aanwezig, waardoor jonge lezers het makkelijker kunnen verteren.
Qua herkenbaarheid en geloofwaardige personages scoort Van den Eynde dus zeker. Ook op het vlak van spanning valt niets op te merken. Het verhaal is netjes opgedeeld in vier delen, elk deel start met een nieuwe dag en eindigt met een eng hoofdstuk verteld vanuit het perspectief van X. Die structuur en de korte hoofdstukken die vaak eindigen met mini-cliffhangers, zorgen ervoor dat het boek één brok spanning is, ook voor iets oudere lezers. Jonge lezers die moeilijk een boek oppakken, zullen bijgevolg vlot door dit verhaal heen raken. Bepaalde details worden herhaald zodat je voortdurend mee blijft. Bovendien sluit het verhaal mooi aan bij hun leefwereld (en de actualiteit), wat te merken is aan de aandacht voor de populaire cultuur (Pommelien Thijs, Stromae, The Masked Singer, De Mol…).
Het ouder leespubliek geniet dan ongetwijfeld weer van de uitstekende research die Van den Eynde gedaan heeft, zoals we van hem gewoon zijn. De locaties in Lier en Sint-Genesius-Rode, het belang van cold cases en zelfs een psalm die vernoemd wordt: je merkt aan alles dat de auteur weet wat hij doet. Ondanks het hoge leestempo gaat het verhaal nergens te snel, het evenwicht met het verteltempo is precies goed. Je krijgt tijd om op adem te komen na een scène met meer actie. Op die manier werkt Van den Eynde toe naar het einde. Hij is erin geslaagd zijn lezers te blijven boeien en heeft de case die in dit boek centraal staat keurig afgerond. Je bent sowieso benieuwd naar het volgende deel…
Conclusie
5 sterren
‘Het meisje dat niet sterven wou’ is de start van een nieuwe, veelbelovende YA-reeks. Het boek is ideaal voor jongeren die niet vaak lezen. Oudere lezers genieten sowieso van Van den Eyndes taalvirtuositeit.
1
Reageer op deze recensie