Originele psychologische thriller met veel aandacht voor taal

De opbergkast van Leuvenaar Alexander Colin zit vol onafgewerkte manuscripten, dus we mogen de Zilveren Strop dankbaar zijn. In 2021 werd hij namelijk derde bij de schrijfwedstrijd voor spannende, korte verhalen. Zijn thrillers ‘Angsteiland’ en Moederskind’ verschenen als e-book bij HarperFirst. ‘Het vluchthuis’ is zijn eerste boek dat als paperback is verschenen.

Korte inhoud
Na vijftien jaar neemt Nina een belangrijke beslissing: ze verlaat haar gewelddadige echtgenoot. Ze komt in contact met opvangorganisatie Arnica en dankzij hun hulp kan Nina samen met haar twee zonen Vincent en Matthias terecht in een vluchthuis in de Ardennen. Het huis ligt vlak bij een verlaten kasteel, het drietal mag er zo lang blijven als ze willen. Een nieuwe wereld gaat voor hen open: de jongens gaan naar een andere school, Nina wordt niet meer mishandeld… Toch blijft er iets knagen aan Nina. Waarom moeten ze van Arnica één keer per maand hun huis verlaten? Nina’s ideale leventje in de Ardennen begint langzaam barsten te vertonen…

Oordeel
In ‘Het vluchthuis’ neemt auteur Alexander Colin zijn lezers mee naar de Ardennen. Hij weet je nieuwsgierigheid al van de eerste pagina’s te prikkelen. De proloog is mysterieus, er is duidelijk iets vreemds aan de hand in het kasteel. Geen enkel personage heeft een naam, maar de sfeerschepping zit meteen goed. Daarna lezen we over een exclusieve Netflix-documentaire uit maart 2025. Pas na dat stuk leren we ons hoofdpersonage Nina kennen. Haar verhaal start op 26 september 2024. Colin gebruikt in heel het verhaal een strakke tijdsaanduiding, zo raak je geen enkele keer de draad kwijt. Tegelijk speelt hij hierdoor met de spanningsboog. De tijdsprongen zijn telkens heel helder en houden je geboeid.

Het lijkt alsof het verhaal alleen verteld zal worden vanuit Nina’s perspectief, maar later komen ook nog de vertelstandpunten van haar zonen Vincent en Matthias aan bod. Dat is een grote meerwaarde. Zo krijg je heel uitgebreid een kijk op hoe zij elk het geweld van David beleven. Beide kinderen hebben bijvoorbeeld een andere band met hun vader, wat ook te wijten is aan het leeftijdsverschil tussen de broers. Doordat wij als lezer in de gedachten van Vincent en Matthias kunnen kijken, bevinden we ons in een machtspositie tegenover Nina. Bepaalde details in haar hoofdstukken lijken onlogisch of onduidelijk, maar worden verklaard door Vincent of Matthias. Zo slaagt Colin erin om langzaam alle puzzelstukjes in elkaar te laten passen. Al mochten de perspectieven van de zonen wel wat eerder aan bod zijn gekomen, want door zich in eerste instantie zo op Nina te focussen, verliest Colin wat grip op zijn verteltempo. Bijgevolg dreigt het begin wat te kabbelen. Het gezin zit al een tijdje in het vluchthuis voor er echt wat actie in het verhaal komt.

Colin maakt het echter goed op andere vlakken. Ondanks het kabbelende begin, is hij er uiteindelijk toch in geslaagd om een stevige spanningsboog te creëren. Dat doet hij op verschillende manieren. Hij speelt met tekstsoorten en voegt zo o.a. verslagen van een arts en uitleg over de documentaire toe. De vertelperspectieven wisselen zich meer af naar het einde toe. Door bepaalde details is er ook voortdurend onderhuidse spanning. De korte hoofdstukken zorgen voor een hoog leestempo en laten Colin ook toe om meerdere cliffhangers in zijn verhaal te verwerken. Ook de dynamiek tussen Nina, Vincent, Matthias en andere belangrijke nevenpersonages zoals Leanne en Sabine komt goed tot z’n recht. Je voelt de onderlinge wrevel, het wantrouwen. Het is Colin ook gelukt om de duistere sfeer die rond het kasteel hangt sterker te maken naarmate het verhaal vordert. Feiten en vermoedens komen samen, je ontdekt de waarheid over het kasteel van Celly.

Ten slotte scoort Colin nog met zijn taalvirtuositeit. Hij maakt hele mooie vergelijkingen, zo beschrijft hij een trein als “een grijze slang met ramen die als glanzende schubben het daglicht weerkaatsen”. Door dat soort prachtig taalgebruik wordt je verbeelding geprikkeld. Je kijkt anders naar dagdagelijkse voorwerpen en bent bewuster met de omgeving van je personages bezig. Colin maakt nog veel meer taalkunstjes, maar je wordt er niet door verpletterd en zo verliest zijn talent voor taal z’n effect niet. In combinatie met de originele invalshoek en de actuele thematiek (geweld binnen het gezin) is ‘Het vluchthuis’ een heel bijzonder boek. Alexander Colin weet echt wat hij doet. Hij werkt zijn einde nagenoeg perfect af en gaat niet te snel over belangrijke details. Fans van (psychologische) thrillers moeten dit boek zeker in hun kast hebben.

Conclusie
4,25 sterren
‘Het vluchthuis’ is een originele psychologische thriller die even tijd nodig heeft om op gang te komen, maar uiteindelijk je absoluut niet teleurstelt. Colin betovert je met zijn taalvirtuositeit.