Een gevoelig en triest verhaal maar zeker niet melig.

Lou is niet het meisje dat overloopt van zelfvertrouwen. Als de baas waar ze werkt zijn café sluit, krijgt ze haar ontslag en is ze zeer onzeker over hoe de toekomst er voor haar en haar familie nu zal uitzien want Lou moet financieel bijspringen in het gezin en is uiteraard erg onder de indruk om het verlies van haar baan. Ze gaat dan ook terug werk zoeken. Er wordt haar voorgesteld om voor een gehandicapte man te zorgen. Onder druk van haar ouders en haar zus gaat ze op gesprek en wordt ze aanvaard. Ze maakt kennis met Will, de verlamde man voor wie ze moet zorgen, en schrikt wanneer ze een jonge man verlamd in zijn stoel ziet. En niet een oude man zoals ze verwachtte.
In het begin gaat het niet zo goed. Lou en Will moeten aan elkaar wennen. Lou ontdekt al snel, toevallig, een geheim dat alleen de familie kent. Nu is ze overtuigd dat ze Will wil helpen. En naarmate de tijd verstrijkt hebben zowel Will als Lou een invloed op elkaars karakter en gevoelens Zal Lou in haar opzet slagen?

Het verhaal steekt heel goed in elkaar. Het begint met een flashback over Will’s leven en van daaruit vertrekt het hele verhaal. Het wordt stelselmatig opgebouwd en komt hoofdstuk na hoofdstuk tot een climax. Het verhaal wordt heel vlot verteld. De details over de personages en over de plaatsen worden vermeld maar zonder overbodige details De meeslepende stijl van de auteur maakt dat je snel wil doorlezen.

De personages in het verhaal worden goed belicht. Vooral de hoofdpersonen, Lou en Will, groeien gedurende het hele boek. De andere personages zoals de ouders van Lou en Will, en anderen die dicht bij hen staan, worden ook goed beschreven en krijgen hun eigen plaats in het verhaal. Ze helpen als het ware ook bij de opbouw van het verhaal en helpen bij het begrijpen van ontwikkelingen in het gedrag van de andere personen. De personages komen ook elk op hun beurt aan het woord en krijgen een kort hoofdstuk om hun ideeën te vertellen. Dit geeft een extra dimensie aan het geheel. Je begrijpt bepaalde indrukken, gebeurtenissen en handelingen beter.

… Op dat moment had ik medelijden met mevrouw Traynor. Ze keek nog even hooghartig als altijd, maar ik zag dat ze onder die blik wat verloren leek…

Dit boek is een fijne, goed geschreven feelgood roman. Je wordt als het ware meegesleept in het verhaal. Het wordt op een zeer gevoelige manier neergezet. Het verhaal is triest maar niet melig. Het doet je zelf nadenken over hoe het leven van een zwaar gehandicapte persoon is. Het doet je nadenken over het leven zelf.