Heel mooi boek over moeders van levenloos geboren kinderen

Willie komt tijdens het opruimen iets tegen waardoor haar gedachten teruggaan naar het verleden. Over verkering krijgen, trouwen een kindje krijgen en de wens voor een tweede kindje. 40 Jaar na dato besluit ze om haar ervaringen aan het papier toe te vertrouwen. Ze vertelt in korte hoofdstukken die heden en verleden met elkaar vermengen over hun zoon Johannes die levenloos geboren wordt. Ze deelt ook de verhalen van andere moeders die hetzelfde hebben meegemaakt en laat zo zien dat de omgang met deze situatie gelukkig veranderd is in de loop der jaren. Dat neemt echter niet weg dat de pijn nooit weg zal gaan.
Willie en haar man vinden veel troost in hun geloof en in mooie gedichten. Het verhaal wordt hiervoor meerdere keren onderbroken wat het nog veel meer diepgang geeft.
Wat ik erg mooi vond waren de gedichten, al dan niet door Willie zelf geschreven. Zij bieden troost aan de lezer lijkt het wel. En wat ik erg waardeerde is dat ze de andere moeders, lotgenoten, moeder van … noemt. Als eerbetoon aan hun overleden kind. Het boek sluit af met een reactie van haar 2 andere kinderen die mij erg ontroerden. Want wat heeft dit gezin veel doorstaan in al die jaren.
Wat een mooi en, ondanks het onderwerp, vlot te lezen boek. De schrijfstijl van Willie is open en eerlijk. Ze zet de dingen neer zoals ze voor haar zijn en voor haar voelen. Daarbij spaart ze zichzelf niet en maakt ze het verhaal compleet.