Een poging tot leven tussen de coulissen van de oorlog

David Grossman beschrijft hoe diep de invloed van het langdurende conflict tussen Israeliërs en Palestijnen is op het dagelijkse leven. Hij is pleitbezorger voor het stoppen van de bouw van Joodse nederzettingen op de Westelijke-Jordaanoever en het zoeken naar een duurzame vrede in het Nabije Oosten. Zijn jongste zoon stierf in Libanon in 2006 enkele uren voor de wapenstilstand. Toch bleef hij een voorstander van vrede en was hij enthousiast over de betogingen tegen Netanyahu. Het was hartverscheurend om zijn reactie na 7 oktober te lezen en maanden later in maart in de New York Times, vertaald voor De Morgen: '(...) Wie zullen wij zijn — Israëliërs en Palestijnen – wanneer deze lange, wrede oorlog eindigt? De herinnering aan de gruwelen die we elkaar hebben aangedaan zal nog vele jaren tussen ons staan. (...) .(...)....En hoe zullen we leren om een goed leven te leiden met het mes op de keel – en ons nooit meer te laten verrassen? Hoeveel mensen zullen hun leven willen leiden, hun kinderen willen opvoeden, met het mes op de keel? Welke prijs zullen wij betalen om altijd waakzaam en argwanend te zijn, altijd bang? Willen – of kunnen – wij het leven leiden van een eeuwige soldaat, van een Spartaan? Wie zal hier willen blijven? Zullen het de extremisten, de religieuze fanatici, de nationalisten, de racisten zijn? Zijn wij gedoemd om als verlamd toe te kijken hoe het stoutmoedige, creatieve, unieke Israël geleidelijk aan wordt opgeslorpt door de tragische wonde van het Jodendom?'
In dit boek is hij weer een meesterlijk verhalenverteller. De waanzin van oorlog grijpt je naar de keel. Hij beschrijft feilloos hoe oorlog alle facetten van het leven beïnvloedt, hoe de personages ondanks alles een leven proberen op te bouwen. Het heldere oog/denken van Grossman en zijn mededogen zijn onmisbaar.