Wat kan deze man toch mooie verhalen vertellen

Toen ik dit boek kreeg om te lezen voor de Hebban leesclub maakte ik stiekem een vreugdedansje. Van zijn eerdere boek ‘Aristoteles en Dante Ontdekken de Geheime van het Universum’ heb ik zo genoten dat ik niet kon wachten om in dit boek te beginnen. Het is altijd wat lastig om te beginnen in een boek waarbij je hoge verwachtingen hebt, omdat het dan bijna alleen maar zou kunnen tegenvallen, maar dat was dit keer zeker niet het geval. Zelfs het voorwoord van de uitgever is ‘spot-on’.
De hoofdpersoon Salvador worstelt enorm met zichzelf. Als blanke groeit hij op bij een Mexicaanse adoptie-vader die homosexueel is. Zijn moeder stieft toen hij nog heel klein was en die herinnert hij zich niet meer. Hij voelt af en toe een enorme woede in zich opkomen en dan laat hij zijn vuisten spreken, iets wat hij zelf ook niet begrijpt waar het weg komt want hij wordt met enorm veel liefde omringd en hij is toch een goede gozer. ‘Als ik zou zijn opgevoed door de man wiens genen ik had, zou ik misschien een totaal andere gozer zijn geworden. Vader had me getemd met alle liefde die hij bezat.’

Het is zo’n mooi verhaal, wat leest alsof je in een warm bad ligt, geschreven in fijne kleine hoofdstukken die ervoor zorgen dat het boek lastig weg te leggen is. (ach… nog één hoofdstuk kan wel, ze zijn zo kort….en dat blijf je herhalen) Deze schrijver weet mij enorm te raken, met een lach en een traan en af een toe een echt ‘AU’-gevoel zoals bij de zin die vader uitspreekt naar zijn zoon ; ‘Maar wij homo’s zullen altijd de welwillendheid van jullie hetero’s nodig hebben om te kunnen overleven.’
Ik heb de hoofdpersonen in mijn hart gesloten en dit is zeker niet de laatste keer dat ik dit boek heb gelezen. Ondertussen kijk ik uit naar het volgende boek van één van mijn nieuwe favoriete schrijvers!